ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΝΟ 7

     

                                                                        ΜΕΡΟΣ II

                       

                                                    Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί τεζαρισμένο από το ζώο ίσαμε τον Υπεράνθρωπο! Ένα σκοινί επάνω από την άβυσσο.

Τάδε Έφη Ζαρατούστρας-Φρίντριχ Νίτσε

                                                                     ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ                        

                                                  

                                                                         

                                                                            1

Στην καθορισμένη αίθουσα της βουλής, το υπουργικό συμβούλιο είχε κληθεί εκτάκτως για συνεδρίαση. Μπορεί να βρισκόμασταν σε μια απόλυτη περίοδο διακοπών και πολλά μέλη της κυβέρνησης να έλειπαν εκτός της πρωτεύουσας, άλλα οι περισσότεροι υπουργοί κατάφεραν να δώσουν το παρών. Μόνο που φτάνοντας εκεί διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι ο πρωθυπουργός απουσίαζε. Οι πληροφορίες, που είχαν στην διάθεση τους ήταν ελάχιστες σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό, τον Οδυσσέα και τους υπουργούς Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, οι οποίοι ήταν οι μοναδικοί που είχαν πλήρη γνώση των συμβάντων. Ήταν προσωπική απόφαση του πρωθυπουργού, μετά από παραίνεση και του Οδυσσέα, να περιοριστεί στο ελάχιστο ο αριθμός των ατόμων, που θα γνώριζαν τις λεπτομέρειες. Κι αυτό γινόταν για ευνόητους λογούς!

Γινόταν ακριβώς για άτομα σαν τον σύμβουλο του πρωθυπουργού, αυτόν τον ανέντιμο κλάψα, που σαν νυφίτσα, καθισμένος στην γωνιά, είχε ανοίξει διάπλατα αυτιά και μάτια σαν δορυφόρος, προσπαθώντας να καταγράψει όσα περισσότερα μπορούσε, ώστε να το καταθέσει στον εργοδότη του. Στον πραγματικό του εργοδότη, ο οποίος δεν ήταν το ελληνικό κράτος, άλλα η Υπερδύναμη!

 Ακολουθώντας το παράδειγμα δεκαετιών, όπου η σπιούνοι ήταν η καλύτερη πηγή εσωτερικής πληροφόρησης, η Υπερδύναμη είχε τοποθετήσει τον σύμβουλο του πρωθυπουργό στο πόστο αυτό, εκμεταλλευομένη την αφέλεια, καθώς και την ελαφρότητα της κρατικής μηχανής. Ένας νέος, σπουδαγμένος στα καλύτερα πανεπιστήμια, με τις καλύτερες συστάσεις και βεβαίως με την ευλογία του κόμματος δεν μπορούσε παρά να αποτελεί έναν αξιόπιστο σύμβουλο, ειδήμων στα επικοινωνιακά ζητήματα, που τόσο μεγάλο ρόλο παίζουν σήμερα στο παγκόσμιο σύστημα επιβολής της εξουσίας.

Οι υπουργοί ήταν σε αναβρασμό. Καταλάβαιναν ότι η έκτακτη συνεδρίαση αφορούσε το περίεργο γεγονός που συνέβη στο Μέγαρο Μαξίμου με τον νεαρό, αλλά και την μεταφορά του από μια, σχεδόν στρατιωτική πομπή, όμως δεν μπορούσαν να φανταστούν καν μέχρι που έφτανε η άκρη του νήματος αυτής της περίεργης ιστορίας.

 -Μα είναι δυνατόν να ενημερωνόμαστε από τα κανάλια, διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι.

-Που είναι ο πρωθυπουργός, πρόσθεσαν κάποιοι άλλοι. Οι πληροφορίες που μετέδωσαν τα κανάλια και τα ραδιόφωνα ήταν συγκεχυμένες και  προφανώς  η  αλήθεια  μπλεκόταν  με  τον μύθο δημιουργώντας ένα απίστευτο μυστήριο. Δεν ήξεραν τι να πιστέψουν από όλα όσα βομβάρδιζαν την κοινή γνώμη τα τελευταία εικοσιτετράωρα.

Ο Οδυσσέας μπήκε στην αίθουσα όπου περίμεναν, άλλοι όρθιοι συζητώντας σε πηγαδάκια κι άλλοι καθιστοί, κατευθύνθηκε και στάθηκε στο κέντρο του τραπεζιού, ζητώντας ευγενικά τον λόγο. Παραξενεύτηκαν όλοι από την παρουσία του, αλλά οι φωνές χαμήλωσαν σταδιακά μες την αίθουσα και παίρνοντας τις θέσεις τους, περίμεναν καρτερικά την δήλωση του. Τον κοίταζαν στα μάτια, προσμένοντας λίγο φως να διώξει το σκοτάδι τους.

-Κυρίες και κύριοι υπουργοί, ονομάζομαι Οδυσσέας, είμαι πράκτορας της ΕΥΠ και έχω ένα μήνυμα από τον πρωθυπουργό, είπε ενώ οι ψίθυροι έσβησαν εντελώς. Έβγαλε ένα χαρτί από το σακάκι του και διάβασε μέσα σε απόλυτη σιγή:

«Φίλες και φίλοι, ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να είμαι μαζί σας, όμως λόγοι εθνικής ασφαλείας επιβάλλουν την σύντομη παραμονή μου σε άγνωστη τοποθεσία. Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες για το τι συμβαίνει, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν αξίζει να δίνεται σημασία στα ρεπορτάζ των δημοσιογράφων. Η μόνη αλήθεια θα σας γίνει γνωστή από εμένα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μπορώ επίσης να σας ενημερώσω ότι κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό, κάτι σχεδόν μαγικό, χτύπησε την πόρτα του έθνους μας. Ένας νέος διαφορετικός από τους υπόλοιπους, ένας νέος που έχει υπάρξει μόνο στην ανθρώπινη φαντασία! Αποφάσισα, με την εξουσία που μου παρέχει το Σύνταγμα, να ανοίξουμε μόνοι μας, γιατί ούτως ή αλλιώς… θα άνοιγε από μόνο του. Εύχομαι και ελπίζω τούτο να μας βγει σε καλό. Έχω ισχυρές ενδείξεις ότι είναι για καλό, όμως δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Θέλω από εσάς, ή καλύτερα απαιτώ, σύνεση και ψυχραιμία! Προωθήστε το κυβερνητικό έργο με εντόνους ρυθμούς, σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα. Απόλυτη προτεραιότητα σας αποτελεί η έξοδος της οικονομίας μας από την παγκόσμια κρίση. Απαιτώ όμως και κάτι άλλο. Απαιτώ απόλυτη σιωπή και εχεμύθεια. Απαγορεύω σε όλους σας να μιλήσετε για το θέμα στον οποιοδήποτε, ακόμη και στις οικογένειές σας! Όποιος έχει αντίθετη άποψη να την εκφράσει εγγράφως αυτή την στιγμή στον πράκτορα που έχετε μπροστά σας, υποβάλλοντας ταυτόχρονα την παραίτηση του την όποια κάνω άμεσα αποδεκτή. Όποιος μιλήσει στους δημοσιογράφους να θεωρεί επίσης τον εαυτό του, όχι μόνο εκτός κυβέρνησης, αλλά και εκτός κόμματος. Απαιτώ, σύντροφοι, νεκρική σιγή!»

Σταμάτησε να διαβάζει, δίπλωσε το χαρτί και το έβαλε πάλι στο σακάκι του. Κοίταξε τους αποσβολωμένους από το ύφος της δήλωσης υπουργούς και περίμενε την αντίδρασή τους.

-Έχει κάποιος αντίθετη άποψη με τον πρωθυπουργό, ρώτησε μετά από λίγο. Θέλει κάποιος να υποβάλλει την παραίτησή του;

Καθόταν όλοι σκεπτικοί κι αμίλητοι με τα ερωτήματα να σφυροκοπούν τα απορημένα τους μυαλά. Δεν είχαν συνηθίσει τον πρωθυπουργό να είναι τόσο αποφασιστικός και αυστηρός ταυτόχρονα. Το θέμα ήταν σίγουρα μεγάλο, πολύ μεγάλο. Κανένας δεν τόλμησε να φέρει την παραμικρή αντίρρηση. Κάποιοι διατηρούσαν επιφυλάξεις για την μυστικοπάθεια του πράγματος, αλλά δεν σκόπευαν να χάσουν την θέση τους για χάρη τους. Όχι όταν το κοντινό μέλλον προβλεπόταν  πολύ ενδιαφέρον και  όλοι  ήθελαν να  είναι  στην πρώτη γραμμή.

Η νυφίτσα έκανε να ρωτήσει το προφανές «Που βρίσκεται ο...», αλλά συγκρατήθηκε. Έμεινε ακίνητος να βλέπει τον πράκτορα να φεύγει χαμογελώντας ειρηνικά και τους υπουργούς να αποχωρούν προβληματισμένοι, ο καθένας μόνος με τις σκέψεις του. Τζίφος η συνεδρίαση. Τι θα έλεγε τώρα στους προϊσταμένους του; Μπορεί μέχρι τώρα η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, να ήταν άτολμη και παθητική στα σχεδία της Υπερδύναμης και κανείς να μην είχε ορθώσει το ανάστημα του, όταν ζητήθηκε η λήψη αποφάσεων αντίθετων προς τα εθνικά συμφέροντα, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχε ζητηθεί και κάτι συνταρακτικό μέχρι στιγμής, όντας υπάκουοι έστω και στα μικρά ζητήματα, τώρα όμως ένιωθε ξεκάθαρα ότι κάτι άλλαζε. Το ένοιωθε παντού στην ατμόσφαιρα γύρω του, το έβλεπε στα σκεπτικά και σφιγμένα πρόσωπα των υπουργών, καθώς έβγαιναν από την αίθουσα και τα μάτια τους μαρτυρούσαν την βαθιά τους περίσκεψη. Το είχε νιώσει ξεκάθαρα για πρώτη φορά όταν, κλαίγοντας ακόμα και με το μυαλό του φοβισμένο και σαστισμένο, λεηλατημένο απ’ τον τρόμο, έστελνε το ηλεκτρονικό μήνυμα για τον νέο με τις υπερφυσικές δυνάμεις στην Υπηρεσία Ασφαλείας της Υπερδύναμης.

«Και το μέλλον σου προβλέπεται δυσοίωνο… και τόσο, μα τόσο σκοτεινό…». Έδιωξε αυτή την σκέψη, όσο γρήγορα του ήρθε και απευθύνθηκε στους συναδέλφους του:

-Παιδιά… πότε θα… θα μιλήσουμε με τον πρωθυπουργό; Πρέπει να συντάξουμε την ομιλία του για… για την εμφάνιση του στην Διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης!

                                                                            2

Εν τω μεταξύ, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού μια άλλη, περισσότερο κρίσιμη από όσο φαντάζονταν οι συμμετέχοντες εκείνη την στιγμή, συνεδρίαση βρισκόταν προ των πυλών. Μια συνεδρίαση στην οποία θα συμμετείχε ο ίδιος ο πρόεδρος της Υπερδύναμης. Τον είχαν καλέσει οι επικεφαλής Εθνικής Ασφαλείας για να τον ενημερώσουν για κάποιες ανεπάντεχες εξελίξεις. Όπως τους είχε πληροφορήσει ο πληροφοριοδότης τους στην Ελλάδα, είχαν μεταφέρει τον νέο σε άγνωστη προς το παρών τοποθεσία και αυτός εργαζόταν πυρετωδώς με στόχο να ανακτήσει αυτή την πληροφορία.

Ο πρόεδρος μπήκε μέσα στη αίθουσα συνοδευόμενος από τον σύμβουλο του για θέματα Εθνικής  Ασφάλειας. Πρόσεξε αμέσως ότι στο δωμάτιο βρισκόταν όλοι οι επικεφαλής των κρατικών υπηρεσιών, που ασχολούνταν με θέματα ασφαλείας, καθώς και οι εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων. Τους καλημέρισε όλους, βολεύτηκε στο κάθισμα του και άκουσε. Άκουσε με προσοχή, χωρίς να διακόψει ούτε μια φορά, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο πειρασμός να το κάνει ήταν μεγάλος. Άκουσε για τα κατορθώματα του Πλάτωνα κι ένιωσε ότι άκουγε για ήρωα κινηματογραφικής ταινίας και μάλιστα επιστημονικής φαντασίας. Και το περίεργο ήταν ότι δεν είχε πιει τίποτα μέχρι στιγμής, όχι  ακόμη!

-Για να το καταλάβω καλύτερα, είπε ο πρόεδρος αφού άκουσε όσα είχαν να του πουν. Ένας νέος άντρας, περίπου τριάντα  ετών μπήκε ανενόχλητος στο γραφείο του πρωθυπουργού της Ελλάδας, συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χρησιμοποιώντας κάποιες υπερφυσικές δυνάμεις, σωστά;

Οι υπόλοιποι έγνεψαν καταφατικά. Ο πρόεδρος έκατσε πίσω στην καρέκλα του εμφανώς προβληματισμένος.

-Μπορεί να ελέγχει το μυαλό και να πετάει ένα είδος ενέργειας από το χέρι του, ρώτησε απορημένος. Και πόσο σίγουροι είμαστε γι’ αυτό; Πόσο σίγουροι είστε ότι δεν πρόκειται για κάποια άνοστη φάρσα ή έστω ότι έχουν μεγαλοποιήσει κατά πολύ τα γεγονότα. Όλοι ξέρουμε πόσο φαντασμένοι μπορούν να γίνουν οι αναθεματισμένοι δημοσιογράφοι, πρόσθεσε οργισμένος. Το μυαλό του αρνιόταν, έστω και μια απειροελάχιστη πιθανότητα, να δεχτεί την ύπαρξη ενός τόσο ισχυρού ατόμου.

-Σχεδόν απόλυτα, κύριε, απάντησε ο επικεφαλής της εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών. Ο άνθρωπος μας εκεί είναι απόλυτα αξιόπιστος και μας μετέφερε πληροφορίες που είδε με τα ίδια του τα μάτια. Και εκτός αυτού παρόμοιες πληροφορίες, αν και όπως σωστά υποθέσατε μεγαλοποιημένες, πρόβαλλαν και τα εγκυρότερα μέσα της χώρας. Δεν θα σας καλούσαμε αν δεν ήμασταν σχεδόν σίγουροι, ή έστω αρκετά σίγουροι ώστε να πιστεύουμε ότι αξίζει να ερευνήσουμε το θέμα. Ακόμη και ο τρόπος που σκηνοθέτησαν την μεταφορά του δείχνει ότι κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει.

-Ποιος στο διάολο είναι αυτός ο νέος; Τι είναι, ξαναρώτησε εκνευρισμένος ο πρόεδρος αυτή την φορά.

-Πιστεύουμε ότι πρόκειται για κάποια μετάλλαξη, κύριε πρόεδρε!

-Μετάλλαξη; Τι σκατά μετάλλαξη είναι αυτή; Έχω ακούσει για τερατογεννέσεις, έχω ακούσει για ζώα με δυο κεφάλια, αλλά αυτό είναι πέρα από κάθε φαντασία! Άκου εκεί μετάλλαξη. Ο πρόεδρος δεν ήταν άνθρωπος της επιστήμης, αλλά της θρησκείας. Πίστευε ακράδαντα ότι η μόνη αλήθεια βρισκόταν γραμμένη στα Ιερά Βιβλία. Οι μεταλλάξεις ήταν η τιμωρία που έστελνε ο Θεός στους ανθρώπους για τους ανήθικους επιστήμονες που χώνονταν στα πόδια του. Τελεία!

-Και θεωρείτε αυτόν τον νέο κίνδυνο για την εθνική μας ασφάλεια; Προσέξτε τι θα πείτε, προειδοποίησε. Θέλω να ξέρω αν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα, όταν υπάρχουν τόσοι πραγματικοί κίνδυνοι εκεί έξω. Έχουμε έναν παγκόσμιο πόλεμο εναντίων της τρομοκρατίας σε εξέλιξη σε δεκάδες μέρη, που απαιτούν πλήρη αφοσίωση και όχι να ασχολούμαστε με το κυνήγι μαγισσών. Όχι ότι θα τον χάλαγε κάτι τέτοιο, αλλά η πίεση των μέσων ενημέρωσης για τα σκάνδαλα και την διαφθορά που μάστιζε την κυβέρνησή του, του επέβαλλε τουλάχιστον να μην μπλέκει προς το παρόν με ανούσιες ιστορίες.

-Μάλιστα, κύριε πρόεδρε, θεωρούμε ότι είναι επικίνδυνος, δήλωσε εμφατικά ο επικεφαλής. Αυτή την στιγμή βρίσκεται στα χέρια ενός υποτακτικού έθνους, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε την εξέλιξη του. Δεν ξέρουμε πως θα τον χρησιμοποιήσει η χώρα του και σίγουρα δεν ξέρουμε εάν και πότε στραφεί εναντίον μας. Φανταστείτε έναν πανίσχυρο νέο, που διαφωνεί με την πολιτική μας στον κόσμο. Τι θα μπορούσε να κάνει γι’ αυτό; Πολλά  φοβόμαστε. Επί προσθέτως, δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους εχθρούς μας να ενεργήσουν πρώτοι. Αυτή την στιγμή που μιλάμε, είμαι σίγουρος ότι τέτοιες συσκέψεις κάνουν και οι εχθροί μας. Η κοινή γνώμη, επίσης, έχει αρχίσει να αναρωτιέται. Ο κόσμος μιλάει για αυτόν και όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο θα ήταν να επηρεαστούν από έναν άντρα που θα μοιάζει, και σ’ αυτήν την περίπτωση θα είναι, ανώτερός τους! Πρέπει λοιπόν να πάρετε μια απόφαση, κύριε πρόεδρε. Πρέπει να διαλέξετε μεταξύ των εξής: Είτε θα τον εξοντώσουμε, είτε θα τον απαγάγουμε για ίδιον όφελος! Αυτές είναι οι μόνες ρεαλιστικές μας επιλογές και να προσθέσω σ’ αυτό το σημείο ότι ο καλύτερος πράκτορας μας βρίσκεται σε αναμονή στην Αθήνα, είπε αποφασίστηκα και ο πρόεδρος έμεινε να συλλογίζεται προβληματισμένος, ταλαντευόμενος ανάμεσα στις δυο του επιλογές, την ίδια ώρα που στα γραφεία της Εξουσίας παγκοσμίως, πίσω από κλειστές πόρτες, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο συζητούσαν για τον Πλάτωνα και το άγνωστο που αυτός προδίκαζε για το μέλλον τους!

                                                                            3

Ο πρωθυπουργός έκατσε σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι του Πλάτωνα και τον παρατηρούσε με υπομονή να τρώει με μια απίστευτη λαιμαργία, αλλά και απόλυτα συντονισμένες κινήσεις. Έτρωγε σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, που εκτελεί άψογα την λειτουργία της. Μέσα σε λίγα λεπτά είχε ήδη καταναλώσει μια τεραστία ποσότητα τροφής και συνέχιζε ακάθεκτος. Ο Οδυσσέας βρισκόταν, αφού επέστρεψε από την ενημέρωση του υπουργικού συμβουλίου, μαζί με έναν ακόμη πράκτορα ο οποίος έλεγχε τα μηχανήματα, στο δωμάτιο ασφαλείας και τους παρατηρούσε μέσα από το θωρακισμένο τζάμι, ενώ μια κάμερα κατέγραφε τα πάντα. Έβλεπε τον πρωθυπουργό να κοιτάζει σχεδόν ευλαβικά τον Πλάτων, ο οποίος απ’ την πλευρά του δεν πήρε στιγμή το βλέμμα του από τα εδέσματα του. Σιγή! Βουβός κινηματογράφος ήταν το αποτέλεσμα της καταγραφής της κάμερας.

Σε ένα άλλο όμως επίπεδο, μια συνομιλία διεξαγόταν από τους δυο τους και μόνο γι’ αυτούς.

«Κύριε πρωθυπουργέ θα μιλάτε μόνο με την σκέψη σας! Δεν εμπιστεύομαι κανέναν προς το παρόν. Εντάξει;»

«Ναι...ναι. Όπως θέλεις!»

«Ξεκινήσαμε» σκέφτηκε επίσης ο πρωθυπουργός προκαλώντας μια στιγμιαία παύση του Πλάτων. Θα ήταν σαφώς δύσκολο να συνηθίσει σ’ αυτόν τον, πρωτόγνωρο και μαγικό θα έλεγε κανείς, τρόπο επικοινωνίας, όπου ήταν κυριολεκτικά γυμνός, ανίκανος να κρύψει την παραμικρή σκέψη, έστω και υπόνοια σκέψης από το πλάσμα απέναντι του.

«Που είναι η Νεφέλη;» ρώτησε και η απρόσωπη φωνή του άλλαξε, μαλάκωσε με μια γλυκιά χροιά.

«Η νεαρή που ήσασταν μαζί; Βρίσκεται στο νοσοκομείο. Δεν...»

«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Πλάτων παίρνοντας για πρώτη φορά το βλέμμα του από τα εδέσματα του.

«Οι γιατροί είναι απαισιόδοξοι! Έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά τώρα…»

«Δώσε εντολή να την φέρουν αμέσως εδώ!»

«Μα δεν είναι καλά. Η ζωή της κρέμεται...»

«Τώρα! Δώσε εντολή να την φέρουν  εδώ τώρα! Μόνο εγώ μπορώ να την βοηθήσω!» Ακόμα και μες το μυαλό του η εντολή ακούστηκε επιτακτική και απόλυτη. Ο Πλάτων ένιωθε σίγουρος, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ότι αν οι γιατροί είχαν κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό και εξακολουθούσαν να είναι απαισιόδοξοι, τότε μόνο αυτός, ίσως θα μπορούσε να την βοηθήσει. Ο πρωθυπουργός διέκρινε επίσης μια αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα στην αλλαγή του τόνου της φωνής του Πλάτωνα. Φοβήθηκε ενδόμυχα ότι από εδώ και στο εξής δεν θα υπήρχε χώρος για διάλογο, παρά μόνο για το θέλημα του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που αναρωτήθηκε, έστω και στιγμιαία, για τις προθέσεις του άντρα απέναντί του.

Ο  Οδυσσέας  είδε τον  πρωθυπουργό  να σηκώνεται  απότομα και σχεδόν να τρέχει προς την πόρτα. Ξαφνιασμένος πάτησε το κουμπί για να του ανοίξει και βγήκε και ο ίδιος στον διάδρομο, μήκους πέντε περίπου μέτρων, ο οποίος ένωνε τα δυο δωμάτια στο υπόγειο του κτιρίου.

-Κανόνισε να φέρουν το κορίτσι εδώ. Τώρα, Οδυσσέα, φώναξε αυστηρά ο πρωθυπουργός, προχωρώντας λίγο προς το μέρος του. Πρέπει να την φέρουμε εδώ. Τώρα! Την ζήτησε. Γύρισε πίσω προς το δωμάτιο του Πλάτων, όταν φτάνοντας στην πόρτα κοντοστάθηκε και στράφηκε ξανά προς τον Οδυσσέα.

-Καλύτερα να πας ο ίδιος, δεν εμπιστεύομαι κανέναν, είπε νιώθοντας την μυστικοπάθεια του Πλάτων να τον κυριεύει και μπήκε πάλι μέσα.

Η ιστορία περιπλεκόταν κι άλλο, και σίγουρα πολλά ερωτήματα αιωρούνταν στο νου του, όμως ο Οδυσσέας ήταν αποφασισμένος να προσφέρει τις καλύτερες υπηρεσίες του, τον ίδιο του τον εαυτό. Διαισθανόταν ότι μια νέα σελίδα επρόκειτο να γυρίσει στην ιστορία της χώρας του, μια σελίδα που ίσως είχε γραμμένα πάνω της και κάποια από τα όνειρά του. Και δεν το πίστευε αυτό μόνο εξαιτίας των δυνάμεων του Πλάτων, αλλά κυρίως λόγω της επίδρασης που αυτές είχαν στους άλλους. Το κατάλαβε αυτό όταν είδε τα πρόσωπα των υπουργών, αφού τους ενημέρωσε, να τον κοιτάνε άπληστα σαν ένα μικρό παιδί, που θέλει να ακούσει κι άλλα παραμύθια κι άλλες ιστορίες. Και που θα έκανε τα πάντα γι’ αυτό!

Έφυγε αποφασισμένος, ανεβαίνοντας με άλματα τρία τρία τα σκαλιά, που οδηγούσαν στο ισόγειο του κτιρίου. Χτύπησε το κουδούνι και ένας φύλακας άνοιξε την μεταλλική πόρτα του υπόγειου, η οποία ήταν επίσης ηλεκτρονικά ελεγχόμενη. Βγήκε στον διάδρομο και φώναξε τους υπόλοιπους έξι άντρες, που βρισκόταν δίπλα στο σαλόνι συζητώντας για τι άλλο από τον Πλάτων, να μαζευτούν κοντά του.

Ήρθαν όλοι μαζί και περίμεναν στωικά τις διαταγές του, αν και κρυφός πόθος όλων τους ήταν να ανοίξει το στόμα του και να τους πει ότι ήξερε για τον νεαρό στο υπόγειο. Ήταν όλοι τους, οι εφτά μπροστά του, ο ένας στο δωμάτιο ασφαλείας στο υπόγειο και οι δυο φύλακες στην κεντρική πύλη, προσωπική επιλογή του Οδυσσέα. Ήταν οι καλύτεροι που διέθετε αυτή η χώρα. Άνθρωποι εκπαιδευμένοι να προκαλέσουν το μέγιστο κακό, αλλά εξίσου πειθαρχημένοι ώστε να είναι αυτό η τελευταία τους επιλογή. Άνθρωποι απόλυτα αφοσιωμένοι στην πατρίδα τους, ικανοί να αποκρούσουν ακόμη και σφαίρα με το κορμί τους για να προστατέψουν τον πρωθυπουργό.

-Λοιπόν, παιδιά! Πρέπει να κάνουμε μια ακόμη μεταφορά. Ο Πλάτων ήταν με μια κοπελιά όταν τον βρήκαν οι αστυνομικοί. Αυτή βρίσκεται αυτή την στιγμή σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο. Έχουμε εντολή από τον πρωθυπουργό..., σταμάτησε για λίγο μόλις το είπε αυτό μιας και αντιλήφθηκε ότι η εντολή ουσιαστικά προερχόταν απ’ αλλού, απ’ τον Πλάτων. Θεώρησε ότι δεν έπρεπε να πει κάτι παραπάνω για την ώρα και συνέχισε: Έχουμε εντολή να την μεταφέρουμε εδώ. Θα πάω εγώ με δυο από εσάς και οι υπόλοιποι μένετε εδώ! Πάτροκλε, Ιάσων, ελάτε μαζί μου! Είχαν σχεδόν βγει από την πόρτα οι τρεις τους όταν γύρισε και απευθυνόμενος σε όλους είπε: Παιδιά, ξέρω ότι έχετε να πάτε στα σπίτια σας εδώ και δυο ημέρες. Ζητώ να κάνετε λίγη υπομονή. Ζούμε στιγμές μοναδικές! Δεν σας ζητώ να το πιστέψετε αυτό μόνο και μόνο επειδή σας το λέω εγώ, σας ζητώ να το δεχτείτε γιατί είναι απλώς η αλήθεια. Ο νεαρός εκεί κάτω, είπε δείχνοντας το υπόγειο, είναι ένα πλάσμα εξωπραγματικό. Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται θα είναι ... ταλαντεύτηκε λίγο για να βρει την κατάλληλη λέξη… θα είναι η απαρχή μιας καινούριας εποχής! Και εμείς θα είμαστε στην πρώτη γραμμή, τόνισε με πάθος, ένα πάθος που ταχύτατα μεταδόθηκε στους άντρες που εκείνη την στιγμή ξέχασαν με μιας την εκπαίδευση τους και κρέμονταν απ’ τα χείλη του, σαν εραστής που περιμένει την απάντηση της αγαπημένης του! Θα έρθει ποτέ; Κανείς τους δεν ήξερε. Η προσμονή όμως. Η προσμονή από μόνη της συνιστά το απόλυτο διεγερτικό!

                                                                           4

Την ώρα που ο πρωθυπουργός ενημέρωνε τον λαίμαργο νεαρό για πράγματα που ήδη ήξερε, ότι δηλαδή ήταν φυγόδικος και καταζητούμενος, λέγοντας του ότι θα έθαβε την υπόθεση όσο παράνομο κι αν ήταν αυτό γιατί δεν πίστευε ότι ήταν ένοχος (ή μήπως ήταν; Δεν είχε σημασία πλέον!), ο Οδυσσέας ξεκινώντας έκανε τα απαραίτητα τηλεφωνήματα. Είχε τοποθετηθεί ένας αστυνομικός να φυλάει την Νεφέλη για κάθε ενδεχόμενο έξω από την μονάδα  της εντατικής. Η ιστορία αυτή ήταν πρωτόγνωρη για να την αφήσουν στην τύχη και όφειλαν να πάρουν κάθε μέτρο προστασίας. Οι γονείς της Νεφέλης άκουγαν απελπισμένοι για την κατάσταση της κόρης τους από τον γιατρό, που την παρακολουθούσε, κοιτώντας την από το παράθυρο της εντατικής, όταν ο Οδυσσέας μπήκε στον διάδρομο συνοδευόμενος από δυο άντρες του.

Οι απαρηγόρητοι γονείς της δεν μπορούσαν να φανταστούν ποτέ ότι ο καυγάς που είχαν μαζί της τρεις μέρες πριν θα την οδηγούσε σ’ αυτό το σημείο. Και να την τώρα εκεί, μπρος τα μάτια τους να χαροπαλεύει και κάθε δευτερόλεπτο να αποτελεί σημείο αναφοράς ότι ναι είναι ζωντανή, μέχρι το επόμενο ατέλειωτο  δευτερόλεπτο. Τα δάκρυα δεν έλεγαν να στερέψουν από το προηγούμενο βράδυ, που είχαν φτάσει εκεί. Οι ερινύες δεν σταμάτησαν στιγμή να τους ξύνουν τις πληγές υπενθυμίζοντας τους ότι ήταν αυτοί που, μες την ξεροκεφαλιά τους, την έσπρωξαν στην άβυσσο, που κείτονταν μπρος της! Και για ποιο λόγο; Επειδή ήθελε να κάνει το δικό της. Ήθελε να κάνει κάτι περά από την θέληση τους. Ελεύθερη βούληση αποκαλείται και είναι τόσο αναγκαία για τον άνθρωπο, όσο το οξυγόνο!

Κάθε χτύπος της καρδιάς της έφερνε το τέλος και πιο κοντά, σαν να υπήρχε ένας αόρατος παρατηρητής να κραδαίνει το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης, γελώντας σαρκαστικά. Τα ζωτικά της σημεία έσβηναν σταδιακά. Το τέλος πλησίαζε κι ο εγκέφαλος της έκανε μια τελευταία προσπάθεια να την κρατήσει στην ζωή. Εικόνες πλημμύρισαν το μυαλό της. Λένε ότι λίγο πριν το τέλος, ολόκληρη η ζωή περνά σαν ταινία, αστραπιαία, μπροστά απ’ τα μάτια σου. Η ταινία όμως που παίζονταν μπρος τα μάτια της Νεφέλης αφορούσε μόνο τις τελευταίες τρεις ημέρες, από την στιγμή που γνώρισε εκείνον. Όλα της τα χρόνια ήταν απλώς μια στιγμή, που πέρασε και ο πραγματικός της χρόνος ξεκίνησε εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό.

Κατέβασε το παράθυρο του αυτοκινήτου και της χαμογέλασε. Έλαμπε θαρρείς το πρόσωπο του. Και τα ευγενικά, μπλε του μάτια δεν την κοίταζαν απλώς, αλλά την μαγνήτιζαν και από τότε ήξερε. Δεν το κατάλαβε εκείνη την στιγμή, την στιγμή που καιγόταν από επιθυμία να βουτήξει μες τα μάτια του και να κολυμπήσει στους ωκεανούς τους, γινόταν ξεκάθαρο όμως τώρα. Ένιωσε σαν να ολοκληρώθηκε το παζλ και η εικόνα έγινε επιτέλους ένα με το είναι της. Θα γινόταν δική του. Μόνο αυτή. Για πάντα!

Ενδορφίνες ξεχύθηκαν στο μυαλό της και η ευχαρίστηση πολλαπλασιάστηκε. Ήταν στο κρεβάτι της εντατικής και ναι, φίλοι μου, ήταν ευτυχισμένη! Ένα δάκρυ κύλησε από το μάτι της, γλίστρησε αργά προσπαθώντας να αψηφήσει την βαρύτητα στο μάγουλο της και προσγειώθηκε στο μαξιλάρι της, χωρίς ούτε έναν θεατή. Η ταινία συνέχισε. Είδε μια απόκοσμη φλόγα να χορεύει πάνω στο χέρι του και ... ήθελε να την αγγίξει αλλά εκείνος δεν την άφησε. Μετά άκουσε την φωνή του μες το μυαλό της και θυμήθηκε την έκπληξη της. Έκπληξη που μετατράπηκε σε αγωνιά για την προσωπική της ελευθερία, όταν της εκμυστηρεύτηκε ότι όλοι οι άνθρωποι ήταν ανοιχτά βιβλία γι’ αυτόν, και τώρα κατέληγε σε λατρεία. Να ένας άνθρωπος που αξίζει να λατρέψεις. Δεν είχε προλάβει όμως να το κάνει. Μια ημέρα όλη κι όλη ήταν οι αιώνιες στιγμές τους. Κι όμως αισθανόταν τόσο δυνατή αυτή την σχέση. Να αισθάνεται άραγε κι αυτός το ίδιο, αναρωτήθηκε. Θέλει … Μπορεί; Μπορεί να κατέβει εκεί χαμηλά, στο σκοτάδι της υπόγειας φυλακής της και να την τραβήξει ψηλά; Στον ήλιο του;

Θυμήθηκε όμως την υπόσχεση που της έδωσε. Μια υπόσχεση που είχε αθετήσει. Δεν την είχε φυλάξει από το κακό. Την είχε αφήσει μονή της και το «τσακάλι» βρήκε την ευκαιρία να την τραυματίσει θανάσιμα.

«Δεν αισθάνεται το ίδιο!» σκέφτηκε απελπισμένη και η ταινία

διακόπηκε απότομα όταν η οθόνη του μυαλού της μαύρισε και το σκοτάδι ήρθε για μόνιμη εγκατάσταση. Το φως έδυσε κι αυτή βρέθηκε μόνη στην χώρα που συνορεύει με τον θάνατο. Όλα τελείωναν λοιπόν την ιδία στιγμή, που ο Οδυσσέας, τρέχοντας και αδιαφορώντας για τον γιατρό ή τους γονείς της και τις διαμαρτυρίες τους, την πήγαινε σ’ εκείνον. Την έβαλαν σε ένα ασθενοφόρο, συνοδεία του γιατρού της υπηρεσίας που τους συνάντησε με εύλογα ερωτήματα στο νοσοκομείο. Ο Οδυσσέας νιώθοντας το διακύβευμα έδωσε εντολή να τρέξουν σαν να πρόκειται για την ίδια τους την ζωή!

-Την χάνουμε, φώναξε απελπισμένος ο γιατρός από πίσω. Οδυσσέα, η κοπέλα πρέπει να παραμείνει στο νοσοκομείο. Πεθαίνει, δεν το καταλαβαίνεις; Το αυτοκίνητο με τους άντρες του πήγαινε μπροστά και οι δυο φάροι, ουρλιάζοντας ταυτόχρονα άνοιγαν δρόμο στο ασθενοφόρο. Ο  Οδυσσέας  δεν δίστασε  ούτε  για  μια  στιγμή. Θα  έκανε  το θέλημα του με οποιοδήποτε κόστος. Έλπιζε μόνο να φτάσουν έγκαιρα. Τα χιλιόμετρα έμοιαζαν ατελείωτα!

                                                                           5

«Κύριε πρωθυπουργέ, είσαι ευτυχισμένος;» ρώτησε ενώ είχε τελειώσει με το γεύμα του προς το παρόν ανακτώντας, μερικώς είναι η αλήθεια, την τέλεια φόρμα του. Έτσι τουλάχιστον ένοιωθε εκείνη την στιγμή. Άφησε τον δίσκο στο τραπεζάκι δίπλα του και γύρισε αργά να κοιτάξει τον πρωθυπουργό. Αυτός ασυναίσθητα χαμήλωσε το κεφάλι. Δεν ήθελε να τον κοιτάξει στα μάτια. Δεν ήθελε να φανερώσει τους προσωπικούς του δαίμονες. Κατάλαβε όμως γρήγορα ότι ήταν αναπόφευκτο. Σήκωσε διστακτικά τα μάτια και αντίκρισε το αυστηρό βλέμμα του Πλάτων. Η ματιά του ξεχύθηκε με μιας σαν οργισμένο ποτάμι και τρύπωσε στο μυαλό του άντρα μπροστά του.

Είδε φως. Πολύ φως! Είδε μια χαρούμενη οικογένεια. Τον πρωθυπουργό να παίζει με τα παιδιά και την γυναίκα του. Όλοι μαζί κυλιόντουσαν στο χορτάρι του κήπου τους με τον καταγάλανο ουρανό να τους σκεπάζει  και τα γέλια τους να δίνουν νόημα σε έναν σκληρό κόσμο. Ναι, ήταν ευτυχισμένος. Τουλάχιστον όταν ήταν μαζί τους.

Απειλητικές σκιές απλώθηκαν στον γαλανό ουρανό και ο πρωθυπουργός γρήγορα έμεινε μονός του. Έμεινε ασάλευτος, κοιτώντας ψηλά να περιμένει τις βρόχινες στάλες. Το σκοτάδι ήρθε αποπνικτικό και καταιγίδα ξέσπασε γύρω του μαστιγώνοντας τον αλύπητα. Ο Πλάτων είδε μια Υποχρέωση και Ένα Φορτίο να κρέμονται πάνω από τον πρωθυπουργό. Ήθελε να βοηθήσει, ήθελε να φανεί χρήσιμος στο έθνος του. Ξεκίνησε όπως όλοι μας. Με τις καλύτερες προθέσεις. Αναγκάστηκε όμως να συμβιβαστεί. Γιατί; Για ποιο λόγο; Μα για την πολιτική του επιβίωση. Ήταν υποχρεωμένος να συμβιβάσει τις απόψεις των πολιτικών του συμμάχων, ώστε να μπορέσει να κυβερνήσει. Πολιτικές απόψεις που συμπυκνώνονται σε μια λέξη. Συμφέρον! Καθένας τους είχε και ένα συμφέρον να υπερασπιστεί και αυτό δεν ήταν σε καμιά περίπτωση το συμφέρον του Ελληνικού λαού!

Με μαθηματική ακρίβεια αυτή η υποχώρηση από τα πιστεύω και τα ιδανικά δημιουργεί στρεβλώσεις και ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στα ζιζάνια να παρεισφρήσουν μες το σύστημα εξουσίας και να το αλλοιώσουν. Και νάτος τώρα εδώ. Ένας άνθρωπος με τις καλύτερες προθέσεις, ιδεολόγος και μορφωμένος, να μένει ακίνητος στο μάτι του κυκλώνα, αφήνοντας τον χρόνο να περνά, περιμένοντας.  Περιμένοντας για τι; Και ποιον;

Ο πρωθυπουργός τον κοίταζε με αφοπλιστική ειλικρίνεια. Είχε αφήσει τις πόρτες ορθάνοικτες για τον Πλάτων να δει τα πάντα. Ο Πλάτων κατάλαβε όμως ότι το βλέμμα του πρωθυπουργού έκρυβε και κάτι περισσότερο από παράδοση και απλή περιέργεια για τον νέο με τις υπεράνθρωπες δυνάμεις. Έκρυβε έναν σκοπό, τον οποίο όλος παραδόξως  δεν μπορούσε να  δει. Ξαφνικά όμως το συνειδητοποίησε! Δεν μπορούσε να το δει, γιατί δεν ήταν ακόμη ξεκάθαρο μες το μυαλό του πρωθυπουργού. Ακόμη και ο ίδιος δεν είχε κατασταλάξει μέσα του για το τι θα φέρει το μέλλον και κυρίως προς ποια κατεύθυνση θα έπρεπε αυτός να το σπρώξει. Όσο βεβαίως του ήταν εφικτό!

Ο Πλάτων άδραξε την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε. Γιατί μόνο αυτή η λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την παρούσα κατάσταση. Ευκαιρία για τον Πλάτων να πείσει τον πρωθυπουργό να κατευθυνθούν μαζί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, και όχι απλώς να του προσφέρει τις υπηρεσίες του. Δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσει με οποιονδήποτε τρόπο για την εξουσία, αφού αυτή προσωποποιημένη στον άντρα απέναντι του, του δινόταν ολοκληρωτικά. Η πορεία τους θα ήταν σίγουρα δύσκολη και με ... θύματα, σκέφτηκε απροσδόκητα, αλλά ο τελικός σκοπός, μια κοινωνία δίκαιη και ειλικρινής, με ένα κράτος όχι απλώς ανθρώπινο αλλά αποκλείστηκα για τον άνθρωπο, άξιζε κάθε θυσία. Θυσίες που ο Πλάτων ένιωθε ότι ήταν έτοιμος να κάνει έστω και με τις ερινύες να καιροφυλακτούν, αλλά που έπρεπε να σιγουρευτεί ότι ήταν πρόθυμος να κάνει και ο πρωθυπουργός.

Πρώτο μέλημα του όμως ήταν να τον πείσει για την πολιτική στροφή που έπρεπε να γίνει πάση θυσία. Ξεκίνησε να ρωτήσει ποια θεωρούσε ιδανική κοινωνία, όταν οι σειρήνες του μυαλού του ήχησαν εκκωφαντικά μες το κρανίο του. Το ασθενοφόρο, που μετέφερε τον έρωτα της ζωής του σε εκείνον, πλησίαζε, όμως ο γιατρός μέσα σ’ αυτό, και υπό το απελπισμένο βλέμμα του Οδυσσέα, έδινε ήδη μάχη να κρατήσει την Νεφέλη στην ζωή, κάνοντας της καρδιοπνευμονική ανάνηψη τα τελευταία πέντε λεπτά, αφού η καρδιά της  μετά από ηρωική, αλλά άνιση μάχη σταμάτησε τελικά να χτυπά.

Ο Πλάτων σηκώθηκε από το κρεβάτι και επιχείρησε να τρέξει, όταν έντρομος παρατήρησε ότι δεν μπορούσε, παρά μόνο να τρεκλίσει βασανιστικά αργά προς την πόρτα. Όλα τα πεζά, ανθρώπινα συναισθήματα τον κατέκλυσαν, επιβεβαιώνοντας του ότι στον πυρήνα της ύπαρξης του, παρέμενε ακόμη ένας απλός άνθρωπος, όπως όλοι μας. Μες την απόγνωση του ένιωσε τον πρωθυπουργό να πιάνει το χέρι του, να το περνά πάνω από τον ώμο του και με το άλλο χέρι να τον πιάνει με δύναμη από την μέση. Κατευθύνθηκαν προς την πόρτα όταν τον ρώτησε που πήγαιναν.

- Σε μάχη, απάντησε αποφασίστηκα. Πάμε στην είσοδο του κτιρίου και μόλις φτάσει το ασθενοφόρο παρ’ τους όλους και μπείτε μες το σπίτι! Πρέπει να μείνω μονός μαζί της! Αφού διέσχισαν τον διάδρομο του υπόγειου, άρχισαν με κόπο να ανεβαίνουν μαζί τα σκαλιά.

                                                                            6

Την ιδία ώρα που ο Πλάτων έβγαινε υποβασταζόμενος από τον πρωθυπουργό στο κατώφλι του κτιρίου, η Γη συνέχιζε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και από τον ήλιο, αστέρια πέθαιναν και νέα γεννιόταν σε κάθε γωνιά του διαστήματος, αχόρταγες μαύρες τρύπες κατάπιναν τα πάντα γύρω τους και το χάος του σύμπαντος οδηγούσε ξανά και ξανά μέσα από μια συγκλονιστική όσο και πανέμορφη τελετουργία σε τάξη!

Σε όλο τον κόσμο αναρίθμητες μικρές ανθρώπινες στιγμές κατέγραφαν ιστορίες πόνου και χαράς, αγωνίας κι ελπίδας, κυριαρχίας κι επιβίωσης. Πίσω στα Γιάννενα, μια φοιτήτρια φλέρταρε με τον οδοντίατρο της καθισμένη στην καρέκλα του πόνου, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο εκείνη την στιγμή. Όλος ο κόσμος της χυνόταν από τους γκρίζους κροτάφους και τα αυστηρά μάτια του γοητευτικού άντρα απέναντι της κατευθείαν στο εγκεφαλικό κέντρο αναζήτησης της ηδονής, προκαλώντας της ανεξάντλητο πόθο κι εξάρτηση. Ένας νεαρός Αφρικανός μετανάστης, έξω στο πεζοδρόμιο, έχοντας στημένη πάνω του την πραμάτεια του, ομπρέλες και δερμάτινες τσάντες, γελούσε αστειευόμενος με δυο νεαρούς, οι οποίοι όντας προφανώς γνήσιοι πολίτες του παγκόσμιου χωριού μας προσπαθούσαν να γλυκάνουν λίγο την ταλαίπωρη ζωή του.

 Στο Μέγαρο Μαξίμου οι συνεργάτες του πρωθυπουργού με συνεχόμενες συσκέψεις προετοίμαζαν τις επόμενες κινήσεις του αναλογιζόμενοι το έκρυθμο πολιτικό σκηνικό που είχε δημιουργηθεί τις τελευταίες ημέρες. Τα πολιτικά κόμματα κατηγορούσαν την κυβέρνηση για προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από τα τεραστία οικονομικά προβλήματα και την οικονομική κατοχή που βίωνε η χώρα, χρησιμοποιώντας μια απίθανη ιστορία ενός σχεδόν υπεράνθρωπου λέει νέου. Ήταν αλήθεια ότι μια παγκόσμια οικονομική κρίση ταλάνιζε την ανθρωπότητα το τελευταίο διάστημα, η ιδία κρίση που εμφανίζεται σε σχεδόν τακτά χρονικά διαστήματα!

Οι κυβερνήσεις σε όλο τον δυτικό κόσμο έψαχναν τον τρόπο να κρατήσουν το Σύστημα στην ζωή. Και ποιος θα πλήρωνε τις φωτισμένες λύσεις τους; Μα ποιος άλλος; Ο λαός! Οι απλοί άνθρωποι που ψηφίζουν τους «ηγέτες» για να βελτιώσουν την ζωή τους κι αυτοί από την εκλογή τους και μετά δηλώνουν υποταγή στο Κεφάλαιο, ταΐζοντας τους λαούς φρούδες ελπίδες και ψίχουλα. Υπήρχαν πάντα λίγοι, φωτισμένοι ηγέτες αλλά και απλοί άνθρωποι, που προσπαθούσαν να αντιδράσουν, να αφυπνίσουν τις μάζες, ώστε να συνειδητοποιήσουν την Δύναμη τους, να την ελέγξουν και να την χρησιμοποιήσουν για να πετάξουν στον Καιάδα, όλα τα αποβράσματα του είδους μας!

Το Σύστημα όμως είχε τεραστία αποθέματα αυτοσυντήρησης. Και δεν έκανε πότε οικονομία στα μέσα και τους τρόπους για την εξόντωση των λίγων, των φωτισμένων. Η ηθική ήταν μια λέξη άγνωστη για το Σύστημα. Την  ιδία ώρα που την είχε επιβάλει σε όλους τους άλλους, το Σύστημα λειτουργούσε στην βάση του με όρους επιβίωσης, όρους πάνω από λέξεις και ερμηνείες, ήθη και αξίες. Λειτουργούσε σαν το εγωιστικό γονίδιο, που η επιβίωση του στην γονιδιακή δεξαμενή είναι το μοναδικό, το πρώτο και τελευταίο μέλημα του. Λειτουργούσε στην βάση της Φυσικής Επιλογής!

Έτσι, παντού στον πλανήτη, οι ισχυροί συσκέπτονταν πίσω από κλειστές πόρτες και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, για τα επώδυνα μέτρα, που έπρεπε να πάρουν για να μείνει στην ζωή το Σύστημα. Έπρεπε πάση θυσία να το κρατήσουν ζωντανό, γιατί θεωρούσαν όλοι ότι είχε ήδη επέλθει το τέλος της ιστορίας, όσον αφορά το οικονομικό σύστημα που θα οδηγήσει το ανθρώπινο είδος στην ευημερία.

Καπιταλισμός και ξερό ψωμί! Ναι, ναι, καπιταλισμός, έλα όμως που οι συνεχόμενες κρίσεις του έχουν στρέψει κάποιους σε διαφορετικά μονοπάτια. Μονοπάτια που περιμένουν υπομονετικά να δοκιμαστούν στην βάση μιας άλλης φιλοσοφίας. Βέβαια, αυτό φάνταζε όνειρο μακρινό, την συγκεκριμένη στιγμή, λίγοι όμως ονειροπόλοι, είδαν στο πρόσωπο των γεγονότων των τελευταίων ημερών μια ελπίδα και μια προσδοκία.

Μικρές ομάδες, νεαρών κυρίως, αλλά και μεγαλυτέρων σε ηλικία, ατόμων, άρχισαν να αυτοοργανώνονται δημιουργώντας φόρουμ και ανταλλάσοντας ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα, εκφράζοντας τις ανήμερες φωνές τους. Άκουσαν για έναν απίθανο νέο στην τηλεόραση, στα ρεπορτάζ δεκάδων καναλιών σε κάθε ήπειρο του πλανήτη μας, αλλά και στο ράδιο. Το διάβασαν στο διαδίκτυο, όπου μέσα από μπλογκ και ατέλειωτες συζητήσεις ένα διαφορετικό κλίμα άρχισε να πλανάται πάνω από το ανθρώπινο είδος. Ένα κλίμα Αλλαγής. Μετεξέλιξης. Προόδου!

-Είναι άραγε αληθινός; Όντως, ακούγεται απίθανο, έλα όμως που το ίδιο απίθανη είναι και η ύπαρξη της ζωής. Και να' μαστε σήμερα εδώ να παρατηρούμε την τεραστία ποικιλομορφία της και την ασύλληπτη ομορφιά της!

-Κι αν είναι αλήθεια; Αυτή η απορία, η ενδόμυχη θέληση να το πιστέψουν κι ας είναι μόνο ένα  παραμύθι για μικρά παιδιά, πυροδότησε μια μη αντιστρεπτή πορεία. Η Αλλαγή ήταν προ των πυλών!

                                                                 7

Αυτήν ακριβώς την Αλλαγή ήθελαν πάση θυσία να εμποδίσουν ο πρόεδρος της Υπερδύναμης και το σινάφι του, μια μυστική κοινωνία ατόμων, ενωμένη κάτω από μυστικούς όρκους. Ένα τρενάκι μαύρων θωρακισμένων αυτοκινήτων κατέφτασε στην υπερπολυτελή βίλα, που αποτελούσε ένα υπερσύγχρονο και τεράστιο κάστρο, ενός πετρελαιά και φρουρούμενοι από δεκάδες ενόπλους, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας άρχισαν τις συζητήσεις για αυτό που έμοιαζε η μοναδική αληθινή απειλή για το Σύστημα τους εδώ και δεκαετίες, απ’ όταν ο τρελάρας που είχε αναβιώσει το Τρίτο Ράιχ είχε  εξοντωθεί παίρνοντας μαζί του στην κόλαση τόνους ανθρώπινης σάρκας και μετάλλου.

Το Σύστημά τους δεν ήταν παρά ένα Σύστημα που βασίζεται σε κρυφά μέσα με στόχο να αυξήσει την επιρροή του στον κόσμο των ανθρώπων. Ένα Σύστημα που διεισδύει με άπειρους τρόπους στις κοινωνίες κι αν χρειαστεί εισβάλει αυθαίρετα ανατρέποντας βίαια, με τον πόλεμο κι όχι με εκλογές, κυβερνήσεις. Ένα Σύστημα που καλύπτει μέσα μαζικής ενημέρωσης, «δεξαμενές σκέψης», εκδοτικούς οίκους και άλλα αντίστοιχα. Ένα σύστημα του οποίου η συγκολλητική ουσία είναι το χρήμα και η ουσία του να αναστρέψει κάθε οικονομική πολιτική που περιορίζει την ανισότητα στον πλανήτη. Ένα Σύστημα, που παρουσιάζει βασικά αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά και είναι βασισμένο στον εκφοβισμό και όχι την ελεύθερη έκφραση!

 Για τους περισσότερους εκεί μέσα η ιστορία του νεαρού από την άλλη άκρη του Ατλαντικού δεν άξιζε καν τον κόπο. Προφανώς, αυτοί ανήκαν στην κατηγορία των κυνικών ανθρώπων, ανίκανων να νιώσουν το αύριο, αδιάφοροι να κτίσουν στο σήμερα. Υπήρχαν όμως και οι πιο διορατικοί, αυτοί που είχαν την ικανότητα βλέποντας την λεπτομέρεια να διακρίνουν ολόκληρο τον πίνακα και να ζωγραφίσουν τα όνειρα και τις ελπίδες. Μάλλον τους εφιάλτες και την απόγνωση όλων μας, στην περίπτωσή τους, γιατί οι υπάρξεις τους θα λέγαμε με απόλυτη ειλικρίνεια ότι είχαν ξεπηδήσει από ένα θλιβερό πηγάδι, γεμάτο ακαθόριστους αντίλαλους, κατοικημένο από κολλώδεις υπάρξεις χωρίς ζωή, από σκουλήκια χωρίς είναι, από τα ίδια τα σάλια της υποκειμενικότητας!

-Ώστε οι υπηρεσίες ασφαλείας θεωρούν ότι είναι πράγματι επικίνδυνος, δήλωσε με έναν τόνο διαπίστωσης όσο κι ερώτησης ο πετρελαιάς καθισμένος σε μια πανάκριβη δερμάτινη πολυθρόνα, ξεφυσώντας ένα υπέρβαρο πούρο τουλάχιστον είκοσι εκατοστών. Στράφηκαν όλοι, καμιά εικοσάρια άτομα, όλοι επιχειρηματίες, δισεκατομμυριούχοι, εκπρόσωποι των μεγαλυτέρων τραπεζών, βιομηχανιών όπλων, πετρελαϊκών εταιριών κι άλλων πολυεθνικών του πλανήτη, εθισμένοι στο κέρδος και ανίκανοι να δεχτούν άλλον τρόπο από τον δυτικό τρόπο ζωής της Αγίας Κατανάλωσης, με ενδιαφέρον προς τον πρόεδρο. Αυτός σαν σχολιαρόπαιδο που δίνει εξετάσεις έγνεψε καταφατικά.

Δεν θα έβγαινε πότε πρόεδρος χωρίς την στήριξη των κυρίων μες το δωμάτιο. Χωρίς τα τσουβάλια από τα χρήματα τους και χωρίς την προπαγάνδα τους. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανήκαν σχεδόν ολοκληρωτικά σε λίγους ανθρώπους εκεί μέσα. Η θρησκεία; Επίσης! Κατάφεραν με τα πανίσχυρα μέσα τους και την ανήθικη προπαγάνδα τους να κάνουν πρόεδρο έναν σχετικά ηλίθιο (μείγμα βλακείας και θρησκευτικής επιχειρηματολογίας) άνθρωπο, ο οποίος υπό άλλες συνθήκες θα ζούσε μια μίζερη ζωή, με την ευγενική χορηγία της κοινωνικής πρόνοιας και του επιδόματος ανεργίας. Ένα ανδρείκελο λοιπόν στην θέση του ισχυρότερου ανθρώπου του πλανήτη!

-Ναι. Με διαβεβαίωσαν ότι πρόκειται περί πραγματικής απειλής και ... μου έδωσαν δυο επιλογές, είπε κάπως διστακτικά.

Δεν ήξερε πως να τους μιλήσει είναι η αλήθεια. Τα υποτιθέμενα γεγονότα εξακολουθούσαν να του προκαλούν δυσπιστία. Αναρωτήθηκε πως και το πήραν τόσο χαλαρά όλοι εκεί μέσα. Μπορεί να ξίνισαν λίγο τα μούτρα τους στην αρχή, αλλά φαίνονταν ικανοί να πιστέψουν χωρίς πολύ σκέψη ότι ήταν όντως έτσι. Έμοιαζε παράλογο, αλλά προφανώς τα αίτια που κρύβονταν πίσω από την συμπεριφορά τους ήταν η αίσθηση του πανίσχυρου κι ακλόνητου για να προβληματιστούν με έναν νεαρό κάπου στον πλανήτη, που είτε κατάπινε σπαθιά, είτε έβγαζε φλόγες από το στόμα του, είτε βίαζε αγοράκια ή έτρωγε ανθρώπους ή ακόμη κι αν έλεγχε το μυαλό και πέταγε ένα είδος ενέργειας απ’ το χέρι του, εξακολουθούσε να τους είναι αδιάφορος. Αδιάφορος εφόσον πληρούσε ένα κριτήριο. Εφόσον δεν αποτελούσε κίνδυνο γι’ αυτούς και τις αυτοκρατορίες τους!

-Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, μου είπαν. Είτε θα τον σκοτώσουμε, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών μας και όλοι καταλαβαίνετε τι θα σήμαινε να βρεθεί στα χέρια των Κινέζων, των Ρώσων …ή ακόμη και τον Ευρωπαίων, είτε θα τον απαγάγουμε για να τον χρησιμοποιήσουμε εμείς, δήλωσε και έγειρε πίσω στην πολυθρόνα του, ρουφώντας αγχωμένος μια τεραστία γουλιά από το αγαπημένο του, και εξαιρετικά πολύτιμου σε τέτοιες συνθήκες, παλαιωμένο ουίσκι και περιμένοντας τις αντιδράσεις.

Δεν μίλησε κανείς. Έμειναν όλοι σκεφτικοί να συλλογίζονται τι είναι το καλύτερο. Έψαχναν καταρχήν το καλύτερο για την πάρτη τους. Μπορεί τα συμφέροντα όλων εκεί μέσα να ήταν κοινά, αλλά πάντα κάποιος έχει λίγο μεγαλύτερο κέρδος αν γίνει η άλφα κίνηση και κάποιος αν γίνει η βήτα κίνηση. Έβαλαν όλοι τα πράγματα στην προσωπική τους ζυγαριά και άρχισαν το ζύγισμα. Η αλήθεια είναι ότι λίγοι εκεί μέσα θα είχαν πραγματικό όφελος από την απαγωγή του με την πρώτη μάτια. Και δεν ήταν άλλοι από δυο-τρεις εκπροσώπους Πολυεθνικών Βιοτεχνολογίας και της Θρησκείας βεβαίως. Λίγα πειράματα και μερικές προσευχές δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν! Σωστά;

Όπως προείπαμε όμως, μερικοί εκεί μέσα ήταν διορατικοί και έβλεπαν απίστευτες ευκαιρίες κέρδους να απλώνονται μπρος τα πόδια τους, αν ο νέος αυτός ήταν αληθινός. Κανείς τους πότε δεν είπε όχι στο ελεγχόμενο ρίσκο, που ενέχει τεραστία περιθώρια κέρδους. Και σίγουρα δεν θα έλεγαν όχι τώρα!

-Πολύ περισυλλογή βλέπω στα πρόσωπα σας, είπε ο πετρελαιάς σπάζοντας την σιωπή και προκαλώντας το βλέμμα όλων. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολύ σκέψη. Πρέπει να δούμε αυτόν τον νέο από κοντά. Πρέπει να δούμε με τα μάτια μας και εις το όνομα του Κυρίου, αν είναι αληθινός. Εγώ προσωπικά είμαι πολύ περίεργος να δω αυτό τέρας της φύσης, μετά βλέπουμε τι θα το κάνουμε, τελείωσε την φράση του ρουφώντας με μανία το πουρό του και περιμένοντας να δει την ψαριά του. Ο εκπρόσωπος της Θρησκείας, ο αιδεσιμότατος Ιάκωβος, επικεφαλής της τεράστιας επιχείρησης που λέγεται θρησκεία στην Αμερική, άρπαξε την πάσα που του πέταξε ο αδίστακτος πετρελαιάς.

-Ναι, ναι, συμφωνώ απολύτως. Είναι θέλημα Κυρίου να τον φέρουμε μπρος μας και να δούμε αν είναι τέκνο του Θεού μας ή του Διαβόλου, είπε ο επιχειρηματίας-κληρικός Διέβλεπε ότι μάλλον η Εκκλησία θα είχε τα μεγαλύτερα κέρδη από την ύπαρξη αυτού του νέου και έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση, ανταλλάσοντας μια γκριμάτσα, που θύμιζε αμυδρά χαμόγελο, συγκατάβασης με τον οικοδεσπότη. Είχε πάψει προ πολλού να πιστεύει στην θρησκεία και στον υπερφυσικό γέρο, που μας παρατηρεί απ’ τα σύννεφα και που αποτελούσε πλέον τον καλύτερο τρόπο πλουτισμού και χειραγώγησης των μαζών!

Οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν παρά να συμφωνήσουν. Μερικοί ίσως θα προτιμούσαν να τον εξοντώσουν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο καλού-κακού, αλλά δεν ήθελαν να δείξουν αδυναμία. Όχι σ’ αυτήν την αίθουσα και με αυτούς τους λύκους γύρω τους. Όταν το κέρδος είναι πάνω από τον άνθρωπο και την συνείδηση, άγριοι λύκοι, μεταμφιεσμένοι με ανθρώπινο περίβλημα, συνασπίζονται, ο καθένας βλέποντας το ατομικό του καλό, όπως κι αν είναι καμωμένο, ακόμη κι αν είναι βαμμένο αποκλειστικά με αίμα. Σήκωσαν τα χέρια τους όλοι μαζί σε ένα έκτρωμα ψηφοφορίας, μιας και η ομοφωνία ήταν η μοναδική τους επιλογή.

-Ωραία, κανονίστηκε, είπε ο αρχηγός της αγέλης και γύρισε προς τον πρόεδρο. Άκου τι θα κανείς. Θα μιλήσεις προσωπικά με τον πρωθυπουργό τους και θα τον πείσεις να σου παραδώσει τον νεαρό. Χρησιμοποίησε ότι γλώσσα θέλεις, πες ότι είναι τρομοκράτης, πες ότι θέλεις, μόνο κοίτα να τα καταφέρεις! Αν τώρα για κάποιον ανεξήγητο λόγο, είπε αυστηρά και χτυπώντας με τον δείκτη το κεφάλι του σε μια κίνηση που δήλωνε βλακεία, δεν τα καταφέρεις ... στείλε κάποιον να τον φέρει με το ζόρι! Κατάλαβες;

-Ναι, εντάξει! Μείνετε ήσυχοι, απάντησε ο πρόεδρος αντικρίζοντας παντού γύρω του τόσο άγρια όσο και υποτιμητικά βλέμματα, που δήλωναν ξεκάθαρα: «Κάνε το θέλημά μας, γιατί αλλιώς...» Δεν τον θεωρούσαν όλοι ικανό να κάνει τις δουλειές τους και η αλήθεια είναι ότι τα είχε θαλασσώσει με την αδυναμία του να περάσει κάποια σημαντικά νομοσχέδια, αλλά και με κάποια σκάνδαλα κατά την διάρκεια της θητείας του. Αρκετοί είχαν αρχίσει από καιρό να πριονίζουν την καρέκλα του και τόσο το πολιτικό, όσο κυρίως το βιολογικό του μέλλον σκοτείνιαζαν σταδιακά!

                                                                         8

Μια στάλα νερού σχηματίστηκε ξαφνικά μέσα στα σύννεφα, ταυτόχρονα με εκατομμύρια άλλες και άρχισε το καθοδικό της ταξίδι προς την Γη και συνάμα προς το τέλος της. Το αεράκι την οδήγησε τυχαία πάνω σ’ ένα πρόσωπο που αντίκριζε τον απέραντο θόλο του σκοτεινού ουρανού με μάτια κλειστά και όλους τους πόρους του κορμιού του να ρουφάνε τον αέρα και να αισθάνονται τον χώρο γύρο τους. Ο Πλάτων άνοιξε τα μάτια και προχώρησε αργά, αλλά σταθερά προς το χωμάτινο δρομάκι μπροστά του.

Το ασθενοφόρο έκανε την παρουσία του ορμώντας προς το μέρος τους και με την μηχανή του να μουγκρίζει αγωνιωδώς. Σταμάτησε απότομα στο ένα μέτρο μπροστά του και την ώρα που έβγαιναν όλοι βιαστικά από μέσα, ο πρωθυπουργός τους μάζεψε γρήγορα, απομακρύνοντας τους.

-Κύριε πρωθυπουργέ, ... ψέλλισε ο έντρομος γιατρός βλέποντας το πρόσωπο του Πλάτων, την στιγμή που αυτός άνοιξε αστραπιαία την πόρτα. Το κορμί του υπάκουσε πρόθυμα στις διαταγές του και  η κίνηση του έγινε αρμονική, υπηρετώντας πλήρως τους σκοπούς του. Πήδηξε μπρος την Νεφέλη, πλησιάζοντας και σχεδόν αγγίζοντας το πρόσωπο του στο δικό της, την ώρα που ο πρωθυπουργός τράβηξε, σχεδόν βίαια, τον γιατρό έξω από το ασθενοφόρο. Δεν έχει εφευρεθεί ακόμη η λέξη που θα περιέγραφε το πλάσμα, που είχε αντικρίσει ο γιατρός. Τα μάτια του σχεδόν λαμπύριζαν μες το παγωμένο και ανέκφραστο πρόσωπο του και ένιωθες το κορμί του, τα κύτταρα του, να δονούνται! Σκέφτηκε ότι ετοιμάζονταν για κάτι πρωτοφανές. Κοίταζε το ημιθανές κορίτσι με όλο του το είναι.

Ο πρωθυπουργός έκλεισε γρήγορα την πόρτα και τους τράβηξε όλους προς το κτίριο, όπως τον είχε συμβουλεύσει. Μπήκαν μέσα και κρατώντας την πόρτα ανοιχτή έμειναν αμίλητοι να αντικρίζουν το άγνωστο, λες και μια μαγική παράσταση επρόκειτο να αρχίσει. Ο χρόνος θαρρείς είχε σταματήσει και οι αισθήσεις τους ήταν σε υπερδιέγερση, σαν να ετοιμάζονταν για μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Σιωπή!

Ο Πλάτων αντιλήφτηκε ότι τα ζωτικά σημεία της Νεφέλης ήταν μηδενικά. Δεν ανέπνεε και η καρδιά της είχε σταματήσει. Ακούμπησε την αριστερή του παλάμη στο γυμνό της στήθος ακριβώς πάνω από την καρδιά της, την οποία ο γιατρός μαχόταν λυσσαλέα να επαναφέρει στην ζωή και με το δεξί του χέρι άγγιξε απαλά το μέτωπο της. Δεν σκεφτόταν τίποτα, παρά μόνο έδρασε όπως του υπαγόρευε το ένστικτο του και η τελευταία του ελπίδα. Ενεργοποίησε την Δύναμη στο αριστερό του χέρι και η γαλάζια φλόγα κάλυψε την παλάμη του. Παράλληλα μπήκε στο μυαλό της. Ώθησε την Δύναμη τόσο ώστε να περικλείει μέσα στο πεδίο επιρροής της, αγκαλιάζοντας την, την καρδιά της.

Ακινησία!

Το τοπίο του μυαλού της ήταν ομιχλώδες και σκοτείνιαζε ταχύτατα όταν ο Πλάτων έδωσε εντολή στον εγκέφαλο της να λειτουργήσει ξανά, συνδέοντας το μυαλό του με το δικό της.

Παγωμάρα!

 Είδε μόνο σκόρπιες αναμνήσεις και θολές εικόνες να φωτίζουν αχνά το σκοτεινό τοπίο πάνω από την άβυσσο. Τα εγκεφαλικά της κύτταρα αδυνατούσαν να πάρουν μπροστά. Οι δυνάμεις της την είχαν εγκαταλείψει!

Η απόλυτη συγκέντρωση και η αποφασιστικότητα του έκαναν το κορμί του να δονείται και ο ίδιος άρχισε να υποφέρει. Οι αφύσικες γκριμάτσες που τάραξαν το πρόσωπο του, καθώς απαιτούσε το αδύνατο, πρόδιδαν πόνο και αγωνιά για ένα τέλος, που έμοιαζε αναπόφευκτο. Η Δύναμη που είχε συγκεντρωθεί άρχισε να ζεσταίνει το χέρι του που τώρα σπινθηροβολούσε κατακόκκινο, εκπέμποντας μια γλυκεία ζεστασιά πάνω στο κρύο της δέρμα.

Τα άτομα που σχημάτιζαν τα κύτταρα στην καρδιά της Νεφέλης άρχισαν να συντονίζονται με την δόνηση της Δύναμης. Σε μια ανεπανάληπτη στιγμή, τα κύτταρα βγήκαν από τον λήθαργο τους και ξεκίνησαν διστακτικά μια επαναλαμβανομένη διαδικασία. Έκαναν αγωνιώδης προσπάθειες να συντονιστούν μεταξύ τους. Η γαλάζια φλόγα αγκάλιασε σταδιακά ολόκληρο το κορίτσι. Μίλησε μέσα της και την στιγμάτισε για πάντα.

«Νεφέλη! Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ μέχρι την εσχατιά του σύμπαντος! Τώρα και για πάνταααααα…» ούρλιαξε  στο μυαλό της και η κραυγή του τράνταξε το κρανίο της. Αίμα κύλησε απ΄ το ένα της ρουθούνι και αυτός έμεινε να την παρατηρεί αγκομαχώντας και με το σώμα του να επιστρέφει απότομα στα φυσιολογικά του επίπεδα. Τα μάτια του σκοτείνιασαν απότομα και το χέρι του έχασε την έντονη λάμψη του. Μια φθίνουσα θερμότητα και ένα καυτό κόκκινο χρώμα, που ξεθώριαζε έμεινε να θυμίζει το τι είχε προηγηθεί. Την κοίταζε σαστισμένος και αποκαμωμένος.

Η Νεφέλη ζωντάνεψε σε μια πράξη τριών βημάτων, σε ένα απειροελάχιστο κλάσμα του δευτερόλεπτου. Ένας αγωνιώδης ψίθυρος έγινε χτύπος καρδιάς, αδύναμος στην αρχή, αλλά ανίκητος για το υπόλοιπο της ιστορίας! Μια ανάσα, παρατεταμένη, γέμισε οξυγόνο το είναι της. Άνοιξε τα μάτια της και είδε.

Φως ξεπήδησε από το αποπνικτικό σκοτάδι και μια πυκνή, λευκή ομίχλη το αντικατέστησε. Μια σκιά, ίσως τρομακτική στην αρχή, άρχισε να παίρνει συγκεκριμένη μορφή. Οι κουκκίδες ενώθηκαν και σχημάτισαν ένα πρόσωπο γνωστό. Χαμογελούσε λυτρωμένος. Ήταν εκείνος και η αγάπη και  ζεστασιά που ανέβλυζε, την γέμισαν ζωή. Του χαμογέλασε κι αυτή αδύναμα.

«Στο είπα ότι δεν θα αφήσω τίποτα να σε πειράξει!» ψιθύρισε στο μυαλό της και την έσφιξε στην αγκαλιά του, ενώ η εξουθένωση του κορμιού του, παρότι ήταν παρούσα, μετατράπηκε γοργά σε μακρινή ανάμνηση.

Οι έκπληκτοι θεατές στην είσοδο του κτιρίου είδαν μόνο μια έντονη λάμψη να βγαίνει από τα παράθυρα του ασθενοφόρου σε μια διαρκώς αυξανόμενη ένταση για λίγα δευτερόλεπτά και αισθάνθηκαν μια σύντομη δόνηση, σαν μικρός σεισμός που μόλις και καταφέρνει να γίνει αισθητός. Μετά η λάμψη έσβησε με μιας και η δόνηση χάθηκε. Περίμεναν υπομονετικά, μην ξέροντας τι να κάνουν. Ο πρωθυπουργός έκανε ένα δειλό βήμα προς το ασθενοφόρο, όταν η πόρτα άνοιξε κι αυτός κοκάλωσε.

Ο Πλάτων βγήκε κρατώντας την Νεφέλη στα χέρια του. Η εικόνα θύμιζε νεόνυμφους που κατευθύνονται στο συζυγικό κρεβάτι για την πρώτη τους νύχτα. Είδαν έκπληκτοι το κορίτσι ζωντανό. Τον κοιτούσε μες τα μάτια, όπως κι αυτός, έχοντας τα χέρια της περασμένα γύρω από τον λαιμό του. Έγειρε στον ώμο του ενώ τα μαλλιά της ανέμιζαν στο απαλό αεράκι, που έφερνε τις σταγόνες της βροχής.

Ο Πλάτων κοίταξε μπροστά και αμέσως ο γιατρός κινήθηκε τρέχοντας προς το υπόγειο. Είχε πάρει εντολή να ετοιμάσει το δωμάτιο στο υπόγειο για την ασθενή. Η Νεφέλη μπορεί να ήταν ζωντανή, αλλά  θα χρειαζόταν ιατρική παρακολούθηση για λίγο ακόμη. Τουλάχιστον  μέχρι το κορμί της να ανακτήσει της δυνάμεις του, τις δικές του δυνάμεις, πέρα από την δανεική ενέργεια που είχε εμφυσήσει μέσα της ο Πλάτων!

                                                                             9

Η Νεφέλη δέχονταν την περιποίηση του γιατρού με τον Πλάτων να παρακολουθεί αμίλητος.Την είχαν βάλει στο κρεβάτι, όπου μέχρι πριν από λίγο ανάρρωνε ο ίδιος. Έβλεπε τον γιατρό να την περιθάλπει με ιδιαίτερη προσοχή, να τοποθετεί τον ορό στο χέρι της και τα καλώδια στο κορμί της με απόλυτη φροντίδα και ένιωσε την ανάγκη να τον ευχαριστήσει.

-Γιατρέ, σ’ ευχαριστώ, είπε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από την αγαπημένη του, που είχε ήδη αποκοιμηθεί.

Ο γιατρός δέχτηκε με ευγνωμοσύνη το ευχαριστώ και ο εξής μονόλογος ξεπήδησε αυθόρμητα από μέσα του, ενώ περιποιόταν την ασθενή.

-Είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω. Δεν μπορώ να αναστήσω έναν άνθρωπο, που πέθανε. Μπορώ μόνο να προσπαθήσω να τον επαναφέρω στην ζωή και να τον κρατήσω σ’ αυτή για όσο διάστημα αντέξει ο οργανισμός του. Αυτό με έχει διδάξει η ιατρική επιστήμη, είπε κοιτώντας με αμηχανία και θαυμασμό την ωραία κοιμωμένη. Στράφηκε στον Πλάτων και με ένα μείγμα φόβου και δέους συμπλήρωσε: Στην παρέδωσα νεκρή, κάνοντας ότι μπορούσα, ότι είναι ... δίστασε λίγο… ότι  είναι ανθρωπίνως δυνατό, ολοκλήρωσε την φράση του. Όμως ήταν νεκρή όταν την άφησα! Ναι, ήταν νεκρή, είπε τελικά γυρνώντας το βλέμμα του στην Νεφέλη. Δεν άντεχε αυτά τα διαπεραστικά μάτια, αυτή την ιερά εξέταση στην οποία τον είχαν υποβάλλει. Προτιμούσε να κοιτάζει το κορίτσι που κοιμόταν ήσυχα, με μακάριο ύφος λες και τίποτα δεν είχε συμβεί.

-Έκανες ότι ήταν στις δυνάμεις σου γιατρέ και για αυτό θα σε ευγνωμονώ για πάντα. Αν δεν προσπαθούσες κι αν το ασθενοφόρο είχε αργήσει λίγο ακόμη τότε ... Δεν ξέρω τι θα γινόταν τότε. Ίσως η Νεφέλη ήταν οριστικά νεκρή. Ίσως ήμουν κι εγώ νεκρός, είπε σε μια αυθόρμητη δήλωση ειλικρίνειας. Πραγματικά δεν ήξερε τι θα είχε συμβεί, αν πίεζε λίγο ακόμη τον εαυτό του.  Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν θα μάθει πότε, συνέχισε. Χάρη σε σας είναι ζωντανή, είπε και κάποιες απαντήσεις αόριστες μεν, αλλά απαντήσεις δε, είχαν δοθεί στον γιατρό. Και βεβαίως χάρη στην Μητέρα φύση, πρόσθεσε χαμογελώντας και συνειδητοποιώντας ίσως για πρώτη φορά το πραγματικό του Εγώ. Ήταν ξεκάθαρα το τελειότερο δημιούργημα της φύσης,  αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών μιας εξελικτικής διαδικασίας. Μιας διαδικασίας που είχε φτάσει στο σήμερα, αλλά δεν θα σταματούσε πότε, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τελικός σκοπός, δεν υπάρχει Ιθάκη, παρά μόνο το ταξίδι προς αυτήν!

-Ας την αφήσουμε να ξεκουραστεί. Θα την προσέχω εγώ, είπε ο γιατρός.

Ο Πλάτων αισθάνθηκε σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα ακόμη να κοιτάζει το κορίτσι, που είχε αποφασίσει μόλις πριν από λίγες ημέρες να του δοθεί ολοκληρωτικά. Ψυχή και σώμα! Τώρα ήταν ασφαλής.

 Βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας τον γιατρό μόνο του, με μυριάδες σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι του, βασανίζοντας το  μυαλό του. Ανέβηκε στο ισόγειο, όπου τον περίμενε ο πρωθυπουργός. Καθόταν στο σαλόνι με τον Οδυσσέα και είχε την όψη ενός πολύ κουρασμένου ανθρώπου, σχεδόν ταλαιπωρημένου. Οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μια την άλλη τα τελευταία εικοσιτετράωρα και δεν είχε προλάβει να χωνέψει τα τεκταινόμενα. Τα λόγια του Πλάτωνα ακούστηκαν σαν βάλσαμο στην κουρασμένη του ψυχή.

-Πήγαινε στην οικογένεια σου. Ξεκουράσου. Κάνε έρωτα στην γυναίκα σου, αγκάλιασε τα παιδιά σου και επέστρεψε αύριο. Πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη κουβέντα. Και εσύ θα πρέπει να πάρεις μια απόφαση ζωής, άκουσε τον Πλάτων να τον ενημερώνει.

-Εντάξει. Θα αφήσω μερικούς άντρες..., δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει και ήρθε η ψυχρολουσία.

-Το ξέρεις ότι δεν είναι απαραίτητο. Είναι καλύτερα οι άντρες αυτοί να είναι μαζί σου από εδώ και πέρα. Εσύ θα τους χρειαστείς περισσότερο από εμένα. Ο Οδυσσέας και οι άντρες του θα αποτελέσουν από εδώ και στο εξής την φρουρά σου. Θα σε ακολουθούν παντού. Νύχτα και μέρα. Αν βεβαίως καταλήξουμε εκεί που πρέπει αύριο, είπε τελικά.

Ο πρωθυπουργός στράφηκε στον Οδυσσέα, που τον κοίταζε σαστισμένος. Τα λόγια του Πλάτων έκρυβαν έναν απροσδιόριστο κίνδυνο. Ήθελε να ρωτήσει τι ακριβώς εννοούσε, αλλά ... τον κοίταξε και από το ανέκφραστο πρόσωπο του κατάλαβε. Ο Πλάτων είχε ήδη δει. Είχε σαρώσει το μυαλό του και έβλεπε στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον έναν άντρα μόνο του, στο σκοτάδι φοβισμένο, κοιτώντας δεξιά-αριστερά για ένα σημάδι. Για μια ένδειξη ασφαλείας, μια ένδειξη παρουσίας κάποιου. Δεν έβρισκε τίποτε όμως. Ήταν μονός του, όσο μόνοι είμαστε όλοι την στιγμή του θανάτου μας,…αλλά ήταν αποφασισμένος!

Ήταν προφανές ότι η κατάσταση όπως είχε δρομολογηθεί δεν χωρούσε αμφισβητήσεις και ερωτήματα.

-Αύριο, λοιπόν! Θα τα πούμε αύριο, είπε και αποχώρησε άμεσα με την συνοδεία του Οδυσσέα και των αντρών του.

Ο Πλάτων στεκόταν στην είσοδο και παρακολουθούσε δέκα άντρες να επιβιβάζονται σε τρία αυτοκίνητα και όλοι, μα όλοι, έριξαν μια τελευταία μάτια προς το μέρος του. Αυτός σίγουρος για την εξέλιξη των πραγμάτων έκλεισε την πόρτα και άκουσε τα αυτοκίνητα, με τους σκεφτικούς επιβάτες τους, να απομακρύνονται.

                                                                          10

Ο πρωθυπουργός καθόταν μαζί με τον Οδυσσέα στο πίσω μέρος του αυτοκίνητου όντας αμίλητοι κι οι δυο τους, ενώ η αυτοκινητοπομπή κατευθυνόταν μες τον μεσημεριάτικο ήλιο προς το πρωθυπουργικό μέγαρο. Έβλεπαν έξω τις γνώριμες εικόνες της πόλης αλλά οι σκέψεις τους ταξίδευαν πίσω στο αγρόκτημα. Ταξίδευαν στον νέο, που είχε μπει για τα καλά στις ζωές τους.

-Κύριε πρωθυπουργέ, αν μου επιτρέπεται, να σας κάνω μια ερώτηση;

-Σ’ ακούω, απάντησε ο πρωθυπουργός παραμένοντας προσηλωμένος στο αστικό τοπίο.

-Τον εμπιστεύεστε;

Αυτή ήταν η δυσκολότερη ερώτηση που θα μπορούσαν να του κάνουν εκείνη την δεδομένη στιγμή. Απάντησε με τον μόνο τρόπο που ήξερε. Μιλώντας αυθόρμητα.

-Δεν ξέρω, Οδυσσέα, είπε κοιτάζοντας τον στα μάτια. Θέλω να τον εμπιστευτώ, αλλά... Ειλικρινά, δεν ξέρω. Εύχομαι να μάθουμε αύριο, είπε και έστρεψε πάλι το βλέμμα του έξω. Το μυαλό του έψαχνε για απαντήσεις στα ατέλειωτα ερωτηματικά. Ήθελε να τον εμπιστευτεί. Πίστευε ότι έπρεπε να το κάνει. Το είχε γνωστοποιήσει άλλωστε και στο υπουργικό συμβούλιο. Τι θα τους έλεγε όμως; Πόση αλήθεια θα μπορούσαν να δεχτούν; Και πως θα αντιδρούσαν; Τι θα έλεγαν για όσα απίθανα άκουγαν χωρίς να έχουν την καταλυτική επίδραση του προσωπικού βιώματος της παρουσίας του και των δυνάμεών του;

Στην αρχή είχε σκεφτεί να τους καλέσει και να τους συναντήσει όλους το απόγευμα, σε ένα όσο το δυνατόν κρυφό από τα κανάλια υπουργικό συμβούλιο, αλλά τώρα κατέληξε στο ότι έπρεπε να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες του Πλάτων. Θα περνούσε την ημέρα του μόνο με την γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά. Ίσως αυτό θα ήταν πιο δύσκολο να γίνει στο μέλλον, επομένως έπρεπε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του δινόταν. Το ίδιο θα ίσχυε και για τους άντρες του. Η κυβέρνηση θα ενημερωνόταν για τα γεγονότα μετά την αυριανή συνάντηση με τον Πλάτων.

-Οδηγέ, πήγαινε με σπίτι μου, είπε αποφασίστηκα. Οδυσσέα, με πατέ σπίτι και στην συνεχεία παίρνετε άδεια όλοι μέχρι αύριο το πρωί. Πηγαίνετε στις οικογένειες σας και φροντίστε να τις χαρείτε, γιατί το μέλλον προβλέπεται δύσκολο. Θα έρθετε να με πάρετε το πρωί για να επισκεφτούμε τον φίλο μας! Οκ;

-Μάλιστα, κύριε! Όπως θέλετε, απάντησε προβληματισμένος ο Οδυσσέας. Είχε μάθει να λειτουργεί με το πρωτόκολλο ασφαλείας, το όποιο ο πρωθυπουργός πέταξε απερίσκεπτα στον κάλαθο των αχρήστων. Ήξερε ότι δεν ήταν παρά ένα πιόνι στην όλη ιστορία, αλλά ασυναίσθητα δεν μπορούσε παρά να σκεφτεί το ίδιο και για τον πρωθυπουργό. Και αυτό ήταν κάτι που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνονταν να έχει κατανοήσει!

Εν τω μεταξύ στο Μέγαρο Μαξίμου επικρατούσε αναταραχή. Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είχε δώσει σημάδια ζωής τις τελευταίες εικοσιτέσσερις ώρες και όλοι είχαν αρχίσει να ανησυχούν. Ο υπουργός Εσωτερικών, που ήταν και ο πιο έμπιστος φίλος και συνεργάτης του πρωθυπουργού είχε αναλάβει την διεκπεραίωση των κρατικών υποθέσεων. Ήξερε την τοποθεσία όπου είχαν μεταφέρει τον νεαρό όπου και  βρισκόταν ο πρωθυπουργός, όμως είχε πάρει εντολή να μην τον ενοχλήσει, τουλάχιστον για όσο διάστημα ήταν εφικτή η απόλυτη μυστικότητα. Έτσι, απαντούσε στα ανήσυχα τηλεφωνήματα των μελών της κυβέρνησης και του κόμματος καθησυχάζοντας τους ότι όλα πήγαιναν καλά. Ανυπομονούσε και ο ίδιος να μάθει τις λεπτομέρειες όσων είχαν διαδραματιστεί, έκανε όμως την δουλειά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πείθοντας τους πάντες ότι πολύ σύντομα θα μάθαιναν τα πάντα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Είχε καταφέρει να πείσει ακόμη και τους επίμονους δημοσιογράφους ότι τα όσα ανεύθυνα ακούγονταν δεξιά κι αριστερά δεν ήταν παρά σενάρια φαντασίας και τα αληθινά γεγονότα ήταν σχεδόν ανάξια ενδιαφέροντος. Όπως δήλωνε χαρακτηριστικά: «Ένας διαταραγμένος, αλλά άκακος νέος κατάφερε να ξεγελάσει την ασφάλεια ότι είχε ραντεβού με τον πρωθυπουργό και κατάφερε να μπει μέχρι τον διάδρομο του Μεγάρου, όπου τον σταμάτησαν πριν προλάβει να δει τον πρωθυπουργό. Αυτό είναι όλο. Ούτε δυνάμεις, ούτε… εξωγήινοι!» Ήταν καθισμένος στο πρωθυπουργικό γραφείο, οργανώνοντας με δυο συμβούλους του την γραμμή άμυνας της κυβέρνησης απέναντι στην αντιπολίτευση, η οποία τους κατηγορούσε για ανικανότητα και απαιτούσε να μάθει την αλήθεια για τα όσα συνέβησαν, όταν ένας απρόσκλητος επισκέπτης άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα χωρίς να ζητήσει την άδεια.

-Κύριε υπουργέ, καλησπέρα, είπε απευθυνόμενος σε έναν εμφανώς έκπληκτο υπουργό.

-Τι θέλεις εδώ τέτοια ώρα, αγόρι μου; Δεν έχεις μάθει να χτυπάς, ρώτησε ενοχλημένος καθώς σηκώνονταν όρθιος, έχοντας αναγνωρίσει τον σύμβουλο επικοινωνίας του πρωθυπουργικού γραφείου στο πρόσωπο του ενοχλητικού επισκέπτη. Δεν είχε απολύτως κανένα δικαίωμα να μπαίνει αυτοβούλως μες το γραφείο.

-Με συγχωρείτε, αλλά ήθελα να σας κάνω μια ερώτηση, υπουργέ μου. Πρέπει να μάθω που βρίσκεται ο κύριος πρωθυπουργός. Είναι ανάγκη να συντάξουμε τον λόγο του για την συζήτηση στην ΔΕΘ και έχουμε ήδη καθυστερήσει. Πήρα στο σπίτι του και δεν τον βρήκα ούτε εκεί. Αν δεν σας είναι δύσκολο, δώστε μου την διεύθυνση, όπου μάλλον θα βρίσκεται με τον περίεργο νέο ... είπε και σταμάτησε περιμένοντας ένα νεύμα επιβεβαίωσης, και θα τον επισκεφτώ εγώ, ολοκλήρωσε χαμογελώντας σαν σε διαφήμιση οδοντόκρεμας και πλησιάζοντας το γραφείο.

Ο υπουργός χαμογέλασε επίσης, όχι από ευγένεια ή από θετικά συναισθήματα αλλά από την αυθάδεια του συμβούλου. Πότε δεν τον γούσταρε και μισούσε τον τρόπο με τον όποιο κάποια κέντρα εντός και εκτός κόμματος, σχεδόν τον είχαν επιβάλλει σαν σύμβουλο του πρωθυπουργού. Δεν είναι ότι δεν έκανε καλά την δουλειά του, αλλά είχε κάτι το ενοχλητικό πάνω του. Ίσως ήταν η άψογη εμφάνιση του, με τα πανάκριβα κοστούμια και τον εξίσου πανάκριβο δερμάτινο χαρτοφύλακα του. Ίσως ήταν το ψεύτικο χαμόγελο του, σαν αυλοκόλακας άλλων εποχών. Ίσως να ήταν όλα στην φαντασία του, πάντως δεν τον γούσταρε καθόλου!

-Κοίταξε να δεις αγόρι μου, το που είναι ο πρωθυπουργός δεν είναι δική σου δουλειά. Εσύ ασχολήσου με αυτά, που σου ζητάνε και τίποτα περισσότερο. Μόλις σε χρειαστεί να είσαι σίγουρος ότι θα σε ενημερώσει. Α, και μην τολμήσεις ξανά να μπεις εδώ χωρίς να χτυπήσεις! Κατάλαβες; είπε σε επιθετικό τόνο και κάνοντας ένα νεύμα αποδοκιμασίας με το χέρι, που σήμαινε «Χάσου!». Στράφηκε ξανά προς τους συμβούλους του, που παρακολουθούσαν με μια δόση ικανοποίησης την κατσάδα του συναδέλφου τους. Βλέπετε δεν υπάρχει πιο χαιρέκακο ζώο απ’ τον άνθρωπο.

Ο «σπιούνος» έσβησε μεμιάς το χαμόγελο από το πρόσωπο του και έκανε μεταβολή να φύγει. Πλησιάζοντας την πόρτα αποφάσισε να πάρει ένα τελευταίο ρίσκο. Οι διαταγές που είχε ήταν ξεκάθαρες: Ανάκτηση της πληροφορίας πάση θυσία! Και δεν σκόπευε σε καμιά περίπτωση να γίνει αυτός θυσία στον βωμό του οποιουδήποτε.

-Θα έπρεπε να ντρέπεστε για τον τρόπο σας, είπε παραπονιάρικα στραμμένος στον υπουργό, ένα μόλις στάδιο πριν το κλάμα. Εντάξει, είστε δυσαρεστημένος, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μιλάτε επιθετικά σε όποιον βρεθεί μπροστά σας, μόνο και μόνο επειδή ούτε εσείς ξέρετε στην πραγματικότητα την τοποθεσία μιας και μάλλον δεν έχει ούτε σε σας εμπιστοσύνη ο πρωθυπουργός, είπε και γύρισε την πλάτη του για να βγει από το δωμάτιο.

Η παγίδα του λειτούργησε άψογα και ο υπουργός απάντησε σε μια έκρηξη ειλικρίνειας και σίγουρα λανθασμένης αντίδρασης:

-Άκου να σου πω, νεαρέ μου! Είμαι ο μοναδικός άνθρωπος, που ξέρει που βρίσκεται ο πρωθυπουργός. Ο μοναδικός σε όλη την χώρα. Εγώ ξέρω, αλλά η υπόλοιπη κυβέρνηση δεν έχει ιδέα. Ούτε καν η γυναίκα του ξέρει. Κατάλαβες; Θα μου πεις εσύ για εμπιστοσύνη, φώναξε χωρίς να βλέπει το χαμόγελο να σχηματίζεται και πάλι στα χείλη του ενοχλητικού συμβούλου, την ώρα που έκλεινε την πόρτα πίσω του.

Κι αυτή την φορά ήταν γνήσιο χαμόγελο. Αισθανόταν όμορφα, γιατί είχε εντοπίσει την πηγή που γνώριζε αυτό που ήθελε να μάθει κι αυτό ήταν σίγουρα καλύτερο από το τίποτα. Τώρα έμενε να την στραγγίξει. Όχι, αυτός βεβαίως. Αυτός χρειαζόταν ένα καλό, πληρωμένο γαμήσι για να καθαρίσει ο εγκέφαλός του από την πίεση των τελευταίων ημερών και αυτό θα κανόνιζε αμέσως, αφού πρώτα ενημέρωνε ώστε να αναλάβει από εκεί και πέρα κάποιος ... ειδικός!