ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΝΟ 13

                                                          ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ

                                        ΟΝΕΙΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Δεν είμαι ‘γώ σπορά της τύχης

Ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ ‘μαι τέκνο της ανάγκης
Κι ώριμο τέκνο της οργής.
Το φώς που καίει( Ο Οδηγητής)-Κώστας Βάρναλης


                                                              Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ
       
                                                                               1

Ο πρόεδρος της Υπερδύναμης βρισκόταν στο γραφείο του συζητώντας με κάποια από τα μέλη της κυβέρνησής του για τα υποτιθέμενα μέτρα που όφειλαν να πάρουν απέναντι στην μανία της κρίσης που κατέτρωγε από μέσα το σύστημα. Έπρεπε να προσποιηθούν ότι ενδιαφέρονται, αλλά κατά βάθος να διαφυλάξουν το ίδιο σκάρτο σύστημα που το αμερικάνικο κράτος υπερασπιζόταν μονότονα και κοντόφθαλμα τις τελευταίες δεκαετίες. Ήξερε ότι η κρίση ήταν φτιαχτή και οι εργοδότες του, οι άνθρωποι πίσω απ’ την σκηνή, αυτοί που κινούσαν τα νήματα κατά το δοκούν, αδιαφορώντας για καθετί πέρα από τα ανόητα συμφέροντά τους!

Το μυαλό του όμως ήταν αλλού περιμένοντας τον εκπρόσωπο του μεγαλύτερου συμμάχου του σ’ αυτό που οραματιζόταν ότι θα γίνονταν η εξιλέωσή του στα μάτια όλου του κόσμου. Πίστευε ότι η κρίση θα περνούσε όπως γινόταν πάντα, με τις κατάλληλες θυσίες εκ μέρους των πολλών, αλλά η πραγματική πρόκληση και ο αληθινός κίνδυνος δεν βρισκόταν στους εξαθλιωμένους, δουλοπρεπείς λαούς και τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους, ούτε στους αποχαυνωμένους δυτικούς πολίτες των οποίων τα αντανακλαστικά είχαν αδρανήσει, αλλά σε έναν και μόνο, πανίσχυρο και επικίνδυνο νέο σε ένα μικρό κράτος της Μεσογείου!

Η πόρτα άνοιξε κι ο αιδεσιμότατος Ιάκωβος μπήκε μέσα και κατευθύνθηκε προς το μέρος του με ανοιχτές αγκάλες κι ένα χαμόγελο μεγαλύτερο απ’ όσο χωρούσε το πρόσωπο του. Έμοιαζε ζωγραφισμένο πάνω του και φανέρωνε επιβλητικά την ευτυχία του. Κόμιζε σίγουρα καλά μαντάτα!

-Καλώς τον, είπε ο πρόεδρος και σηκώθηκε να τον χαιρετήσει κάνοντας βεβιασμένο νόημα στους υπόλοιπους να τους αφήσουν μόνους. Είχε γίνει κατανοητό σε όλους ότι οι συναντήσεις των δυο ήταν απολύτως προσωπικές. Δεν συμμετείχαν σ’ αυτές ούτε οι μέχρι πρότινος στενότεροι συνεργάτες του προέδρου, για να μην αναφέρουμε τα μέλη της κυβέρνησης, τα οποία κοίταζαν με εύλογη απορία τον άντρα της θρησκείας, να περνάει δίπλα τους λες και ήταν αόρατοι, λες και υπήρχαν μόνο αυτός και ο πρόεδρος και οι υπόλοιποι δεν ήταν παρά μυρμήγκια στον στρωμένο με ροδοπέταλα δρόμο τους. Ο πρόεδρος έκανε ένα νεύμα κι όλοι αποχώρησαν, αφήνοντας τους  μόνους στο πολυτελές δωμάτιο.

-Πρόεδρε, ο Κύριος είναι με το πλευρό μας! Πριν από λίγο μίλησα με τους θρησκευτικούς ηγέτες της Ευρώπης. Έστειλαν όλοι τους ηχηρό μήνυμα στις κυβερνήσεις τους και το φαινομενικό πείραμα, ο ψεύτικος μανδύας της κοινωνίας της Δικαιοσύνης και της Ευημερίας, που επαγγέλλεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, και πίσω από το οποίο κρύβεται ο Αντίχριστος, θα πολεμηθεί σφοδρά από όλους με κάθε δυνατό τρόπο. Ήδη στην συνάντηση των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που θα γίνει σε λίγες ημέρες στις Βρυξέλλες, θα νιώσουν την πρώτη ψυχρολουσία. Χρειάζονται κονδύλια, τα οποία δεν θα βρουν ποτέ, για το αποκαλούμενο πρόγραμμα τους, που σαν γευστικό τυρί στέκεται στην άκρη της αόρατης φάκας που έχει στήσει. Είναι προφανές ότι προσπαθεί να πάρει με το μέρος του τους απελπισμένους και τους ευκολόπιστους όλου του κόσμου και στην συνέχεια να φανερώσει το αληθινό του πρόσωπο. Εμείς όμως βλέποντας το αληθινό διακύβευμα δεν θα τον αφήσουμε να ολοκληρώσει το έργο του, αγαπητέ μου φίλε, είπε σχεδόν τραγουδιστά απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο του ενός. Και το τεράστιο χαμόγελο που υποδήλωνε μια αμετάκλητη σιγουριά παρέμενε κολλημένο πάνω του.

Ο πρόεδρος τον πλησίασε με την ίδια αυτοπεποίθηση και σιγουριά ότι το σχέδιο τους θα γινόταν πράξη με την πλήρη υποστήριξη των συμμάχων όλου του Δυτικού κόσμου. Όλοι έβλεπαν τον κίνδυνο για την άρχουσα τάξη του πλανήτη και το Σύστημα είχε κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του εναντίων της απειλής. Η ισορροπία επρόκειτο να ανατραπεί και οι πολιτικοί, υπό τις ευλογίες του συστήματος, όφειλαν στους εαυτούς τους να εξασφαλίσουν το μικρό κομμάτι που τους αναλογούσε στην κυριαρχία και της Νέας Τάξης πραγμάτων. Ένας νέος χάρτης θα καθόριζε το μέλλον του ανθρώπινου είδους.

Που θέλουμε να πάμε και τι ονειρευόμαστε άραγε;

-Σε λίγες ημέρες, στην τακτική σύνοδο του Δεκεμβρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι ηγέτες των ισχυρότερων χωρών θα τρίξουν τα δόντια στον ανόητο πρωθυπουργό. Θα τονίσουν το άκαιρο του σχεδίου του, έξω από τα συμφωνηθέντα στην Ένωση και θα απαιτήσουν την πλήρη συμμόρφωσή του στις υποδείξεις τους. Θα ήθελα μόνο να είμαι απέναντί του, όταν ακούσει τα νέα, είπε ο πρόεδρος και φαντάστηκε αμέσως το αναιδέστατό ανθρωπάκι να κοκαλώνει απ’ τον φόβο βλέποντας ότι όλοι είναι εναντίων των μεγαλεπήβολων σχεδίων του.

Βλέπετε δεν έχει απολύτως καμιά σημασία αν αυτό που ζητάς απ’ τον κόσμο είναι αυτονόητο, όπως η αναπνοή, αλλά μόνο αν έχεις την δύναμη να το επιβάλλεις. Σε έναν διεφθαρμένο κόσμο, όπου κυριαρχούν τα μίντια και το απόλυτο ειδωλολατρικό σύμβολο που γέννησε η φαντασία του ανθρώπου, ο Θεός-Χρήμα, κυριαρχεί η κατοχή της δύναμης. Αυτός που έχει την δύναμη επιβάλλει τους κανόνες του, ακόμη κι αν πρέπει να το κάνει με την βία. Κυρίως με την βία! Αυτή είναι η απαραίτητη συνθήκη, το αξίωμα για να ακολουθήσει ο στόχος, το όραμα. Μνημειώδες ή ηλίθιο!

Κι ενώ οι δύο άντρες αγκαλιαζόταν θερμά, γελώντας σαρδόνια (κάπως έτσι θα γελούσαν και οι δικαστές  κι οι Φαρισαίοι, που καταδίκασαν σε θάνατο τον Σωκράτη και τον Ιησού) στην ήπειρο της Αμερικής, στην Αθήνα δύο άλλοι άντρες, που η τύχη, το πεπρωμένο και η μοίρα τους είχαν ενώσει για πάντα μοιράζονταν τις σκέψεις τους για την επικείμενη σύνοδο. Ο πρωθυπουργός δεν έτρεφε αυταπάτες ήξερε ότι τα πάντα θα γίνονταν σύμφωνα με την θέληση του Πλάτων. Έπρεπε όμως να είναι ενήμερος, να είναι άψογα προετοιμασμένος για την αναμενόμενη επίθεση των ηγέτιδων δυνάμεων. Παραδόξως όμως, δεν τον ενδιέφερε καθόλου το να βρει συμμάχους!

Κι αυτό γιατί από μόνη της η παρουσία του Πλάτων είχε γεννήσει μια απίστευτη σιγουριά, που άγγιζε τα όρια της ύβρης. Ο υπεράνθρωπος νέος που ατένιζε για ακόμη μια φορά, το τοπίο έξω από το παράθυρο, με έναν βαμμένο γκρι ουρανό, αδύναμες σταγόνες να μαστιγώνουν  το τζάμι μπροστά του και βροντές να ακούγονται κάπου μακριά, δεν κινδύνευε από κανέναν στον σύγχρονό κόσμο. Το μόνο που περίμενε με αγωνία να διαπιστώσει ήταν η αποδοχή, που θα είχε η παρουσία του.

Πως θα τον κοίταζαν άραγε; Όλοι είχαν ακούσει και ήξεραν για αυτόν, αλλά δεν τον είχαν δει ποτέ από κοντά. Πως θα τους φαίνονταν εκείνη την μοναδική στιγμή, που τα μάτια τους θα αντίκριζαν τον εξωπραγματικό άνθρωπο, με την Δύναμη να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω τους; Τι συναισθήματα θα τρύπωναν απρόσκλητα στις σκέψεις τους ταλαιπωρώντας τα τρομαγμένα τους μυαλά;

-Πλάτων, θέλω να μου πεις τι όπλο θα κρατάμε μαζί μας. Πως θα απαντήσουμε στην πολύ πιθανή τους άρνηση; Με ποια επιχειρήματα; Εντάξει, θα τους πούμε ότι θα μηδενίσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες κι έτσι θα εξασφαλίσουμε τα κονδύλια που χρειαζόμαστε. Τι θα κάνουμε όμως με την ασφάλεια, αν αρνηθούν να μας βοηθήσουν; Με βάση όσα έχεις πει μέχρι τώρα νομίζω ότι είναι δεδομένο ότι θα μας πολεμήσουν. Το Σύστημα θα βρει τα κατάλληλα πιόνια και θα κινηθεί εναντίων μας, έτσι δεν είναι; Πως θα μπορέσουμε να αμυνθούμε σε περίπτωση που οι αδίστακτοι γείτονες μας επιτεθούν; Το ξέρεις ότι το μόνο που περιμένουν είναι μια ευκαιρία; Κι όχι μόνο από τα ανατολικά, αλλά και από τα βόρεια! Πρέπει να δείξουμε ότι είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα πετύχουμε τον στόχο μας, μόνο που … διέκοψε την σκέψη του αντιλαμβανόμενος το κενό στην ροή της. Δεν είχε ιδέα πως σκόπευε ο Πλάτων να λύσει τον γόρδιο αυτό δεσμό της ασφάλειας για χάρη της ιδανικής κοινωνίας, που καθιστούσε τα σχέδιά τους καταρχήν εξαιρετικά τολμηρά κι ίσως… ίσως  απραγματοποίητα. Ουτοπικά!

Είδε την αντανάκλαση στο υγρό τζάμι να τον κοιτάζει χαμογελώντας και άκουσε την φωνή του να ψιθυρίζει στο μυαλό του το σχέδιο. Κι όσο άκουγε, τόσο μια γκριμάτσα χαμόγελου και θαυμασμού διαπερνούσε και το δικό του πρόσωπο!

                                                                         2

Οι Βρυξέλλες, όπως σε κάθε πόλη του πλανήτη όπου γίνεται κάποια σύνοδος των ισχυρών, θύμιζαν απόρθητο φρούριο. Τώρα πώς γίνεται και εκλεγμένοι ηγέτες χρειάζονται τόση ασφάλεια αφού υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους λαούς τους είναι ένα μάλλον ρητορικό ερώτημα. Ολόκληροι δρόμοι και τμήματα στο κέντρο της πόλης ήταν κλειστοί και χιλιάδες πάνοπλοι αστυνομικοί με θωρακισμένα οχήματα είχαν δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας σε μεγάλη απόσταση γύρω από το κτίριο. Έξω από την ζώνη ασφαλείας είχαν μαζευτεί δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Νέοι από κάθε γωνιά της Ευρώπης, καθώς και ακτιβιστές από τον υπόλοιπο κόσμο είχαν συγκεντρωθεί για να διαδηλώσουν κατά της κρίσης, η οποία είχε τσακίσει τις πλάτες και την αξιοπρέπειά τους σε έναν αδίστακτο κόσμο που έτρωγε λαίμαργα τις σάρκες και τα όνειρά τους. Αποτελούσαν όλοι τους, ανθρώπους που στο πρόσωπο του Πλάτων βρήκαν την αφορμή να επαναστατήσουν, γιατί η αιτία βάλτωνε μέσα τους από την πρώτη στιγμή που αφυπνίστηκαν, συζητώντας με φίλους ή διαβάζοντας ένα βιβλίο, για την πραγματική θέση του ανθρώπου στον κόσμο μας!

Ο Πλάτων, ο πρωθυπουργός κι ο Οδυσσέας βρισκόταν στα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου της ελληνικής πρεσβείας και κατευθύνονταν για το κτίριο της συνεδρίασης. Είχαν φτάσει λίγο πριν με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και θα έφευγαν αμέσως μετά την λήξη της συνεδρίασης. Η μόνη ελληνική συνοδεία τους ήταν οι πέντε καλύτεροι άντρες της ασφαλείας του πρωθυπουργού, οι τρεις εκ των οποίων ακολουθούσαν σε άλλο αυτοκίνητο από πίσω τους. Ούτε υπουργοί, ούτε σύμβουλοι, ούτε παρατρεχάμενοι. Οι τρείς άντρες παρέμεναν σιωπηλοί.

-Στρίψε απότομα δεξιά εδώ και σταμάτα στο τέλος του δρόμου, διέταξε ξαφνικά ο Πλάτων με ύφος που δεν χωρούσε αμφισβήτηση κι ο οδηγός υπάκουσε με μιας. Το αυτοκίνητο βγήκε από την πορεία του, με το δεύτερο όχημα να ακολουθεί  και το συνοδευτικό της αστυνομίας των Βρυξελλών, που προπορευόταν να κορνάρει παρατεταμένα μόλις διαπίστωσε τι είχε συμβεί, ανάβοντας τους φάρους για να σταματήσουν, γνωρίζοντας ότι όδευαν κατευθείαν πάνω στους διαδηλωτές.

Το θωρακισμένο αυτοκίνητο φρέναρε κι ακινητοποιήθηκε ακριβώς στην έξοδο του μικρού δρόμου και οι επιβάτες του βρέθηκαν απέναντι σε ένα τεράστιο πλήθος, συγκεντρωμένο σε ένα μεγάλο και πολύχρωμο πάρκο. Αγόρια και κορίτσια, άντρες και γυναίκες, νέοι και μεσήλικες, όλοι μαζί μια κοσμοπολίτικη παρέα από κάθε σημείο της Γης κρατούσαν πλακάτ με τα πιο εύστοχα συνθήματα, τραγουδούσαν εκστασιασμένοι, ο καθένας στην γλώσσα του, με την απαραίτητη συνοδεία μπύρας και ακόμη δεν είχαν ξεκινήσει τις αναμενόμενες οδομαχίες. Ένιωθες όμως στην υγρασία της ατμόσφαιρας και στα αποφασισμένα πρόσωπα ότι όλοι βρισκόταν σε αναμονή, σαν να περίμεναν πρώτα κάτι  περίεργο, πρωτοφανές να συμβεί και μετά το χάος να ξεσπάσει με μια ανεπανάληπτη καταστροφική δυναμική. Ήταν μια αίσθηση που πλανιόταν στον αέρα, απ’ άκρη σ’ άκρη του πλήθους. Το έβλεπες ακόμη και στους δεκάδες πάνοπλους για πόλεμο αστυνομικούς και στον τρόπο που τα μάτια τους αναλογιζόταν τι θα έρθει μετά την παράξενη και σαγηνευτική νηνεμία.

Ο Πλάτων άνοιξε την πόρτα, βγήκε από το αυτοκίνητο και  μ’ ένα σάλτο ανέβηκε στο καπό του, όπου έμεινε όρθιος, ακίνητος κι ατάραχος να παρατηρεί το πλήθος. Πίσω από το συνοδευτικό όχημα των αντρών του πρωθυπουργού κατέφτασε και το αυτοκίνητο της βέλγικης αστυνομίας, το οποίο σταμάτησε και αφού κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, οι αστυνομικοί θεώρησαν φρόνιμο να μην μπλεχτούν με τον απίθανο νέο για τον οποίο λέγονταν πολλά, μένοντας μέσα να παρακολουθούν τις εξελίξεις.

Κανείς δεν τον πρόσεξε στην αρχή. Ήταν όλοι τόσο συνεπαρμένοι από την αίσθηση του παλλόμενου πλήθους, νιώθοντας τις πολεμικές καρδιές τους να συντονίζονται και να χτυπούν μελωδικά, και ανέμεναν αποκλειστικά την αντίστροφη μέτρηση. Μετά από λίγο όμως μια νέα, περίπου εικοσιπέντε χρονών, όντας στην πρώτη γραμμή, κοιτώντας στιγμιαία πίσω από τον φίλο της, που συνεπαρμένος τραγουδούσε με την βαριά του φωνή, κάπου ανάμεσα απ’ τους αστυνομικούς, τον είδε. Της φάνηκε ότι είδε μια ακίνητη μορφή, έναν πανέμορφο άντρα να την κοιτάζει. Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της και προσπάθησε να δει καλύτερα, παγώνοντας απότομα όταν μια πρωτόγνωρη αίσθηση πλημμύρησε το κρανίο της. Τότε άκουσε:

«Γεια σου, Χάιντι!», είπε η φωνή στο κορίτσι από την Γερμανία και αυτή έμεινε ακίνητη, μαγεμένη, ανίκανη να πάρει τα μάτια της από το πρόσωπο του άντρα και τις δυο γαλάζιες χάντρες που λαμπύριζαν στην θέση των ματιών του.

Ο φίλος της γελώντας έκανε να την αγκαλιάσει, να τραγουδήσουν μαζί, αλλά την είδε να στέκεται σαν άγαλμα.

-Χάιντι! Τι έγινε, μωρό μου, είπε και το χαμόγελό του έφυγε απότομα δίνοντας απρόθυμα την θέση του στην απορία. Η ανυπαρξία αντίδρασης και το απόλυτα προσηλωμένο βλέμμα οδήγησε την ματιά του στο σημείο που κοίταζε η κοπέλα. Σήκωσε τον λαιμό του προσπαθώντας να διακρίνει πίσω απ’ τα οπτικά εμπόδια, όταν πάγωσε κι αυτός δίπλα της βλέποντας τον. Δεν μπορούσε παρά να είναι Αυτός! Αγέρωχος, απόλυτος  τώρα τον κοίταζε απευθείας στα μάτια κι ο νέος ήξερε με σιγουριά μέσα του ότι έριχνε μια ματιά, σαν από κλειδαρότρυπα, στο μέλλον!

Τα δυο αγαλματένια κορμιά προκάλεσαν την εκθετική αύξηση ενδιαφέροντος των διπλανών τους. Όλοι απορούσαν για το τι μπορεί να έβλεπαν και έτσι προσθέτονταν ένας ένας στον στρατό από αγαλματένιους πολίτες-πολεμιστές που έβλεπαν επιτέλους με δέος και… τρόμο τον αρχηγό τους. Σε λίγα λεπτά όλοι, διαδηλωτές, δημοσιογράφοι κι αστυνομικοί, είχαν στραφεί και κοιτούσαν προς τον Πλάτων. Άνθρωποι φοβισμένοι μπρός το ανεξήγητο, άνθρωποι ευτυχισμένοι μπρός την ελπίδα παρατηρούσαν σιωπηλοί κι όλοι θα ορκίζονταν αργότερα ότι περίπου δέκα χιλιάδες άνθρωποι εκείνη την ημέρα έπαψαν να αναπνέουν για λίγα δευτερόλεπτα, αναμένοντας μια λέξη, μια σκέψη, κάτι! Σημασία δεν έχει πόσες ανάσες θα πάρεις στην ζωή σου, αλλά πόσες φορές θα σου κοπεί η ανάσα από ένα γεγονός, ένα αίσθημα, μια σκέψη, κάτι! Οτιδήποτε!

Ο Πλάτων έστρεψε αργά το κεφάλι του από την μια άκρη μέχρι την άλλη και το πλήθος τον χάζευε, όπως ένα μικρό παιδί χαζεύει με τεντωμένο προς τον ουρανό λαιμό τον όρθιο γίγαντα, που στέκει μπρός του και λέγεται μπαμπάς, θείος ή απλώς κάποιος πολύ ψηλός κύριος. Μια αίσθηση προσωπική του ασήμαντου, του ελάχιστου κι ένα δέος του υπέρτατου και μέγιστου σαν στόχος κι όνειρο φωλιάζει μέσα του για πάντα περιμένοντας την στιγμή που θα βγει από την λήθη. Αυτή ήταν η στιγμή για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που είχαν μαζευτεί εδώ για να φωνάξουν για τα δικαιώματά τους και θα πουλούσαν ακριβά το τομάρι τους, ακόμη και με την ζωή τους, για έναν καλύτερο κόσμο.

Έναν κόσμο που καθρεφτιζόταν σαν στόχος κι όνειρο ή μάλλον μια προδιαγραμμένη πραγματικότητα, στο πρόσωπο του νέου, που τους κοίταζε τόσο μειλίχια, τόσο αγνά, σαν άλλος Βούδας. Μια εντολή, που όλοι πρόσμεναν ανυπόμονα ηλέκτρισε την ατμόσφαιρα. Οι αστυνομικοί με κεφάλια στραμμένα προς τον Πλάτων και τα κορμιά του απέναντι στους διαδηλωτές περίμεναν το αναπόφευκτο. Ένιωθαν το πλήθος να πάλλεται, σαν σμήνος άγριων μελλισών, που το μόνο που χρειάζονταν ήταν μια κίνηση, ένα νεύμα εκ μέρος του νέου πίσω τους και η οργή τους θα ξεσπούσε.

Μια εντολή που δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, κάποιες ευγενικές ψυχές δάκρυσαν κι όλοι μαζί, ακολουθώντας την προτροπή, το ευγενικό κάλεσμα της φωνής, που σαν ψίθυρος χόρεψε μες το πλήθος έκατσαν χάμω στο γρασίδι, στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια. Ζευγάρια και φίλοι, άγνωστοι- γνωστοί, αγκαλιάστηκαν κι έμειναν έτσι κοιτώντας πιο σίγουροι από ποτέ την ευτυχία στα πρόσωπα γύρω τους, ακόμη και οι αδηφάγοι δημοσιογράφοι στέκονταν ακίνητοι με τα όπλα τους στο στήθος, αχρησιμοποίητα για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. Οι ενδορφίνες δημιουργούσαν οργιώδη ευτυχία καθώς χύνονταν στους εγκεφάλους όλων τους και σε λίγες στιγμές το πιο χαρούμενο κι ευτυχισμένο πλήθος στον κόσμο ήταν γεγονός. Μια μόνο φράση εντυπώθηκε καθαρά και ξάστερα στα μυαλά όλων.

«Αν κρατήσουμε το όνειρο καθαρό, σε έναν τόσο βρώμικο κόσμο, έχει καλώς. Αν όχι, δεν πειράζει!»

                                                                                 3

Ο Πλάτων μπήκε στο αυτοκίνητο κι απλώθηκε κουρασμένος στο δερμάτινο κάθισμα. Ήταν η πρώτη του επαφή με τόσο κόσμο και η αποδοχή που του επεφύλαξαν ήταν κάτι περισσότερο από θερμή, ήταν η ολοκληρωτική προσωποποίηση της υποταγής. Ο πρωθυπουργός και ο Οδυσσέας είχαν παρακολουθήσει έκπληκτοι, αν και υποψιασμένοι, την μεταστροφή στην ψυχολογία του πλήθους. Το θέαμα ενός τεράστιου, ειρηνικού, πολυπολιτισμικού κι ευτυχισμένου πλήθους να περιμένει λες και ζει την μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας έκατσε σαν κόμπος στον λαιμό τους. Τότε συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά τον παγκόσμιο χαρακτήρα της δράσης του Πλάτων. Και της δικιάς τους!

Έφυγαν για το κτίριο όπου θα γίνονταν η συνεδρίαση, συνοδεία των εξίσου έκπληκτων από το γεγονός που είχαν βιώσει αστυνομικών που τους συνόδευαν. Ησυχία και περισυλλογή επικρατούσε στους συνοδοιπόρους των τελευταίων μηνών και όλοι ήξεραν ότι στην πραγματικότητα το ταξίδι μόλις επρόκειτο να ξεκινήσει. Θα παρουσίαζαν την Ιθάκη που είχαν σχεδιάσει ο Πλάτων με τον πρωθυπουργό και θα ζητούσαν από τους ευρωπαίους ηγέτες να τους ακολουθήσουν στο ταξίδι τους, για χάρη των λαών τους. Ήταν όμως προετοιμασμένοι για όλα!

Όταν έφτασαν στην είσοδο του πολυώροφο κτιρίου πρώτα άνοιξε η πόρτα του πρωθυπουργού. Αυτός βγήκε μαζί με τον Οδυσσέα από το αυτοκίνητο, αλλά κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περίμενε στην είσοδο, μπροστά στα στολισμένα με ένα κόκκινο χαλί σκαλοπάτια χαιρετώντας τους ηγέτες που κατέφταναν ο ένας μετά τον άλλο. Χαιρετούσε τον Γάλλο πρόεδρο όταν διέκρινε το μαύρο πρόβατο, τον έλληνα πρωθυπουργό, που είχε δημιουργήσει πολλούς πονοκεφάλους σ’ αυτόν, αλλά και σε άλλους με τις πρωτοβουλίες που τόλμησε να πάρει πέρα κι έξω από την σύμφωνη γνώμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στεκόταν δίπλα στην ανοιχτή πόρτα του οχήματός του και κοιτούσε αμήχανα γύρω του.

Όλοι έστρεψαν αργά τα κεφάλια τους και οι δημοσιογράφοι τις μηχανές τους. Ο πρωθυπουργός ένιωθε ότι όλοι οι  παρευρισκόμενοι τον κοίταζαν σίγουρα με βλέμμα δέους, αλλά αντιλήφθηκε ότι στα διψασμένα μάτια των λιγοστών ηγετών, οι περισσότεροι είχαν ήδη  μπει στην αίθουσα και έπαιρναν τις θέσεις τους στα έδρανα για την επικείμενη συνεδρίαση,  αντί ελπίδας και προσμονής υπήρχε φθόνος και μίσος για το πρόσωπό του και ίσως … φόβος. Ναι, ναι, φόβος! Φόβος που διαπερνούσε την ύπαρξή τους και κατέληγε στα ζωώδη ένστικτα της αυτοσυντήρησής τους. Φόβος για τον άντρα, που σαν σε αργή κίνηση με τον χρόνο να κυλάει αργά σαν παχύρευστο μέλι, έβγαινε από την πόρτα του οχήματος και κοιτώντας ψυχρά γύρω του έπαιρνε θέση δίπλα του. Σχεδόν όλοι διέκριναν μια υποψία χαμόγελου στα χείλη του πρωθυπουργού. Είχε το πάνω χέρι … ή έτσι νόμιζε!

Οι κάμερες ρουφούσαν με μανία την εικόνα του Πλάτων. Κάθε χιλιοστό του κορμιού του καταγράφηκε και μεταδόθηκε σε όλο τον κόσμο. Το παρόν και το μέλλον, οι φόβοι και οι επιθυμίες, τα όνειρα και οι εφιάλτες απέκτησαν για πρώτη φορά ολοκληρωμένη εικόνα. Μια θεσπέσια ανθρώπινη μορφή που σαγήνευε απλώς και μόνο με την φυσική της υπόσταση, με την απλότητα και τελειότητα, με την απόλυτη αρμονία που απέπνεε!

Ο Πλάτων ξεκίνησε να περπατά πρώτος κοιτώντας μπροστά τον οικοδεσπότη τους και ο πρωθυπουργός τον ακολούθησε. Δεν περπατούσε πλάι του, αλλά λίγο πίσω του. Η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Ο Γάλλος πρόεδρος έφυγε διακριτικά και όσο πιο γρήγορα μπορούσε προς το εσωτερικό του κτιρίου με κρύο ιδρώτα να τον πλημμυρίζει. Είχε συναντήσει άθελά του τα μάτια του νεαρού, που συνόδευε τον έλληνα πρωθυπουργό και είχε νιώσει έναν πρωτοφανή και απερίγραπτο τρόμο στην εικόνα τους και στην σκέψη ότι ανά πάσα στιγμή θα ακούσει την φωνή του στο μυαλό του. Πόσο κοντά είναι αλήθεια η τρέλα στην λογική; Μήπως δεν ακροβατούμε όλοι μας πάνω σε τεντωμένο σκοινί καθόλη την διάρκεια της ζωής μας; Ένα γεγονός από μόνο του, μια  πράξη ή μια παρουσία είναι ικανά να φυσήξουν πάνω μας γλυκά και να μας πετάξουν στην άβυσσο, για πάντα!

Ο Πλάτων σταμάτησε απέναντι στον πρόεδρο της επιτροπής, ο οποίος με βεβιασμένο χαμόγελο έτεινε το χέρι του για χειραψία κοιτώντας χαμηλά. Ο Πλάτων δεν ανταποκρίθηκε ποτέ κι ο πρωθυπουργός άρπαξε σε μια στοιχειώδη κίνηση ευγενείας το χέρι του οικοδεσπότη τους.

-Γεια σας, κύριε πρόεδρε, Πώς είστε, ρώτησε με ευδιάθετη φωνή.

-Μια χαρά … καλά, αποκρίθηκε με παύσεις, αργά, ο πρόεδρος της Επιτροπής σηκώνοντας τα μάτια του για μια και μοναδική στιγμή κοιτώντας τον Πλάτων, πριν οι μπλε ωκεανοί ξεχυθούν απότομα από τις κόγχες τους μες την έρημο του μυαλού του.

«Μήπως πρέπει να βάλεις λίγο χρώμα στην ζωή σου;» άκουσε μια δυνατή φωνή που παραδόξως αντιλάλησε εκκωφαντικά μες την έρημο του κρανίου του ο πρόεδρος, αυτός ο μονόχνοτος, αδίστακτος και ιδιοτελής πολιτικός άντρας, που εξέφραζε μια Ευρώπη γκρίζα, θολή, έναν μηχανισμό παραγωγής κέρδους, με καθαρά υλική υπόσταση, αδιάφορη για τον άνθρωπο και το περιβάλλον!

Έπιασε το κεφάλι του με τρομαγμένα μάτια νιώθοντας το κενό να τον καλεί και ο αντίλαλος σταμάτησε ξαφνικά, μια στιγμή μόλις πριν καταρρεύσει, μπρος τους έκπληκτους παρευρισκόμενους, αντιπροσωπείες χωρών και τηλεοπτικές κάμερες. Με την βοήθεια ενός συμβούλου του, κρατήθηκε όρθιος, από την ξαφνική ζαλάδα που ένιωσε, όπως θα δήλωνε αργότερα, βλέποντας την πλάτη του νέου, που κατευθυνόταν αποφασιστικά προς την αίθουσα συνεδριάσεων. Εκείνη την στιγμή μια λυσσαλέα επιθυμία βγήκε στην επιφάνεια. Ευχήθηκε με όλη την δύναμη της θέλησής του να είχε ένα όπλο, να το έστρεφε πάνω στον ανίερο νέο και να έσβηνε για πάντα την παρουσία του από το πρόσωπο της Γης!

                                                                        4

Ο Πλάτων κι ο πρωθυπουργός πήραν την θέση τους στην αίθουσα της συνεδρίασης, με τον Οδυσσέα να κάθεται δίπλα τους (ήταν ο μόνος από τους άντρες ασφαλείας όλων των χωρών που απολάμβανε αυτό το προνόμιο). Εκατό περίπου άνθρωποι, εκπρόσωποι από είκοσι εφτά κράτη κάθονταν στο τεράστιο στρογγυλό τραπέζι, σαν τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης μιας σύγχρονης εποχής, αλλά με διαφορετικό κώδικα ηθικής. Τα συμφέροντα των ισχυρών, της άρχουσας τάξης κάθε κράτους και του συστήματος που τα εξυπηρετούσε αποτελούσε την απόλυτη προτεραιότητά τους και όχι όπως θα πρόσταζε η λογική το συμφέρον των λαών τους και κατ’ επέκταση της ίδιας της ανθρωπότητας. Το παλιό απαιτούσε για τον εαυτό του την πρωτοκαθεδρία σε κάθε ισορροπία δυνάμεων, απέναντι στο καινούριο.

Το καινούριο εκπροσωπούνταν στην αίθουσα αυτή από έναν επικίνδυνο, λόγω των δυνάμεών του, νέο και τον πρωθυπουργό μιας σχεδόν χρεοκοπημένης χώρας. Ίσως ωρίμαζε επίσης αργά στα μυαλά κάποιων διορατικών ατόμων μες την αίθουσα, όμως προς το παρόν, άλλοι κοιτούσαν με κλεφτές ματιές προς το μέρος του νέου και άλλοι έκαναν προσπάθεια να αποφύγουν κάθε οπτική επαφή μαζί του. Λίγο ο φόβος για την εξέλιξη της συνεδρίασης, περισσότερο ίσως ο φόβος για τον εαυτό τους δημιούργησε μια ατμόσφαιρα έντασης μες τους εκατό, που θα αποφάσιζαν για τα τετρακόσια ενενήντα εκατομμύρια πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Πλάτων καθόταν σιωπηλός και κοιτούσε περιμετρικά του τραπεζιού. Είδε κεφάλια να γυρνάν απότομα προς άλλη κατεύθυνση και μάτια να χαμηλώνουν. Ένιωσε την ένταση να πλανάται στις σκέψεις όλων. Αμφιβολία και ανησυχία ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα, αυτά που έκρυβαν στις βαθύτερες σκέψεις κάποιων την θρησκευτική αποφασιστικότητα για εναντίωση με κάθε κόστος στα σχέδια του. Ο Πλάτων αντιλήφθηκε με την θλίψη που του πρόσφερε η γνώση και κατανόηση της ανθρώπινης ψυχής ότι είχε απέναντί του σύγχρονους ζηλωτές, ανθρώπους που σε πρώτο επίπεδο ίσως ένοιωθαν όλα τα φυσιολογικά αισθήματα του φόβου και της απόγνωσης, που ξεπηδούσαν αυτόματα απ΄ τις σκέψεις όλων  γύρω του, αλλά σε κάποιο άλλο βαθύτερο επίπεδο λειτουργούσαν με την ψυχρή λογική του καθήκοντος απέναντι σε κάτι μεγαλύτερο από τους ίδιους, κάτι που τρέφεται κυρίως με την προσωπική τους θυσία!

-Κυρίες και κύριοι, σας καλωσορίζω στην τακτική σύνοδο κορυφής της Ένωσης, είπε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με κάποιο τρακ, προσπαθώντας να συνέλθει από την προηγούμενη εμπειρία του. Κοιτούσε τα χαρτιά μπροστά του και δεν σκόπευε να κοιτάξει κανέναν στα μάτια για το υπόλοιπο της συνεδρίασης. Οι ψίθυροι έσβησαν αργά και όλοι τον παρακολουθούσαν πλέον με προσοχή!

-Όπως ξέρετε το βασικό θέμα που απασχολεί όλους μας την τελευταία περίοδο είναι … ήθελε να μιλήσει για την οικονομική κρίση, αυτό τουλάχιστον σχεδίαζε ο εγκέφαλός του, όμως κάποια λόγια ξένα, απρόσκλητα βγήκαν στην επιφάνεια … η νέα στρατηγική της Ελλάδας για έξοδο από την κρίση και το χτίσιμο ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας, είπε ξέπνοα και όλοι απόρησαν.

Το πρωτόκολλο δεν είχε σπάσει ποτέ μέχρι σήμερα. Το ζήτημα της Ελλάδας θα τίθεντο στο τέλος αφού θα παίρνονταν οι αποφάσεις για την κρίση. Πρώτα θα έκαναν σίγουρο ότι οι κυβερνήσεις τους θα επωμιζόταν το βάρος της χρεωκοπίας της ελεύθερης αγοράς, χωρίς ανταλλάγματα για χάρη και μόνο του συστήματος που έτρεφε την εξουσία τους και στην συνέχεια θα έδιναν ένα μάθημα στον μεγαλομανή πρωθυπουργό, που νόμιζε ότι θα κάνει ότι γουστάρει χωρίς την άδειά τους και κυρίως, χωρίς συνέπειες. Αυτές ήταν οι εντολές που είχαν από τους εργοδότες τους. Το κεφάλαιο και την θρησκεία! Όλοι οι ηγέτες είχαν δεχθεί τις απρόσμενες επισκέψεις των οικονομικών και θρησκευτικών ηγετών των χωρών τους και όλοι άκουσαν τα ίδια λόγια:

«Μην συναινέσετε στα σχέδια της Ελλάδος. Ο νέος αυτός, που έχει υπό την επήρεια του τον πρωθυπουργό τους είναι επικίνδυνος για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει, γιατί θα υπάρξει και συνέχεια!» Αυτό είχαν προσχεδιάσει και όλα έπρεπε να πάνε σύμφωνα με το σχέδιο.

Στράφηκαν τότε κάποιοι, οι πιο τολμηροί, προς το μέρος του πρωθυπουργού και του νέου που κοιτούσε προσηλωμένος τον πρόεδρο της Επιτροπής. Ακίνητος κι ατάραχος είχε το βλέμμα καρφωμένο πάνω του.

-Εντάξει, λοιπόν! Ας συζητήσουμε πρώτα για την αφελή πολιτική που σκέφτεται να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Για πείτε μας κύριε πρωθυπουργέ, πως στο καλό σκοπεύετε να χρηματοδοτήσετε την τεράστια κρατική παρέμβαση που έχετε σχεδιάσει για την χώρα σας, ρώτησε ο πρωθυπουργός της Βρετανίας κοιτώντας ειρωνικά και σχεδόν με μίσος τον πολιτικό άνδρα, προσπαθώντας να μην στραφεί  ούτε χιλιοστό δεξιότερα, όπου βρισκόταν ο ανίερος νέος. Ο Πλάτων ήξερε ότι παραδοσιακά η Βρετανία είναι το υποχείριο της Αμερικής στην Ευρώπη, μιας και μαζί με τον πόλεμο απέναντι στους αυτονομιστές αμερικάνους του δεκάτου ογδόου αιώνα έχασαν και την αξιοπρέπειά τους και έκτοτε μια αίσθηση καθήκοντος απέναντι στους νικητές, που ταπείνωσαν την αυτοκρατορία τους γίνεται εύκολα αντιληπτή σε κάθε κρίσιμη καμπή της Ιστορίας.

-Ναι, για πείτε μας πώς τολμάτε, να αλλάζετε την συμφωνημένη απ’ όλους μας γραμμή και επιπλέον με τις αοριστίες και τον λαϊκισμό σας να μας δημιουργείτε και εσωτερικά προβλήματα, μιας και στους λαούς μας φαινόμαστε εμείς οι κακοί που δεν θέλουμε να κάνουμε τα ίδια με εσάς, διαμαρτυρήθηκαν κι άλλοι ηγέτες.

-Και κυρίως χωρίς να πάρετε ούτε μισό ευρώ από την Ένωση! Μαθαίνω επίσης ότι καμιά μεγάλη τράπεζα και κανένας επενδυτικός όμιλος δεν είναι πλέον διατεθειμένος να σας δανείσει, οπότε τα προβλήματα μάλλον είναι μπροστά σας, συνέχισε χωρίς καμιά προσπάθεια να κρύψει την ικανοποίησή του κι ένα αμυδρό χαμόγελο ο πρωθυπουργός της Βρετανίας. Σχεδόν όλοι, εκατό περίπου άτομα κοιτούσαν σαν αρπακτικά τους τρείς της ελληνικής αντιπροσωπείας. Η ψυχρολουσία τους όσον αφορά την οικονομική δυσπραγία θεωρούνταν δεδομένη.

-Θα σας πω, απάντησε στιβαρά ο πρωθυπουργός κι όλοι σώπασαν. Τον κοιτούσαν στα μάτια και κάποιοι άρχισαν να ρίχνουν κλεφτές ματιές στον νέο, που τώρα κάθονταν με τα χέρια του σταυρωμένα και τους κοιτούσε χαμογελώντας. Κάποιοι θα ορκίζονταν ότι το χαμόγελό του έδειχνε ότι τους περιφρονούσε, ότι ήταν απολύτως σίγουρος ότι δεν είχαν καμιά δύναμη επάνω του κι επομένως κι επάνω στον πρωθυπουργό της χώρας του.

«Θα το δούμε αυτό!»

-Πες μας, λοιπόν, τι περιμένεις, φώναξαν κάποιοι αγωνιζόμενοι να μην ξεσπάσουν βλέποντας έναν παρείσακτο ανάμεσά τους να έχει υπό τον πλήρη έλεγχο του έναν πρώην σύντροφό τους. Κι όμως ουδείς τόλμησε να στραφεί εναντίον του Πλάτων, αντιθέτως όλοι στόχευαν τον πρωθυπουργό, αισθανόμενοι οικεία λόγω της ανθρώπινης φύσης του. Ήταν ένας από αυτούς. Και τώρα είχε στραφεί εναντίων τους!

Ο πρωθυπουργός σηκώθηκε όρθιος, σε μια ασυνήθιστη κίνηση. Κοίταξε αργά τους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω του στην αίθουσα. Αναρωτήθηκε για ποιο λόγο ήταν τόσο τυφλωμένοι, γιατί ήταν αρνητικοί πριν καν ακούσουν τις απόψεις του, γιατί δεν είχαν την υπομονή να τους δώσουν μια και μοναδική ευκαιρία. Στράφηκε στον Πλάτων, ο οποίος τον κοίταξε εξακολουθώντας να χαμογελά.

 «Μακάρι να είχα την αυτοπεποίθηση σου!» σκέφτηκε αδυνατώντας να βγάλει απ’ το μυαλό την αμυδρή αίσθηση ενός μαύρου πίνακα. Σκέφτηκε με θλίψη ότι πολλοί πρώην ιδεολογικοί του σύντροφοι μες την αίθουσα τον ήθελαν οπωσδήποτε νεκρό.

«Δεν την χρειάζεσαι! Έχεις την δικιά σου .Όσο για το άλλο … ας τολμήσουν!» απάντησε ο Πλάτων και μια γλυκιά υπενθύμιση ότι δίπλα του ήταν κι αυτός άτρωτος αναπτέρωσε το ηθικό του πρωθυπουργού. Πήρε μια βαθιά ανάσα και εξέπνευσε με βλέφαρα σφραγισμένα. Άνοιξε τα μάτια του και τους μίλησε, όπως είχαν σχεδιάσει με τον Πλάτων, αλλά με έντονα φορτισμένο συναισθηματικά λόγο.

-Φίλες και φίλοι, σύμμαχοι στον κόσμο της προόδου και της Δημοκρατίας! Πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, όλοι σας, ποιος από εσάς θα αρνιόταν την μία και μοναδική, την υπέροχη ευκαιρία που θα παρουσιαζόταν μπροστά του να οδηγήσει την χώρα του, και ίσως σαν ντόμινο και όλο τον πλανήτη, σε ένα καλύτερο αύριο; Ποιος θα εθελοτυφλούσε απέναντι στην εικόνα του μέλλοντος, συνέχισε γυρνώντας και κοιτώντας τον Πλάτων, να ζητά από το παρόν να σχεδιάσει και να δημιουργήσει τον δρόμο που θα οδηγήσει σ’ αυτό το μέλλον;

-Για ποιο μέλλον μιλάς; Ποιος μας λέει ότι είναι το καλύτερο για όλους μας, πετάχτηκαν μερικοί ανυπόμονοι σκλάβοι του κεφαλαίου.

-Για όλους μας; Χα, δεν υπάρχει το καθολικά καλύτερο μέλλον, που ίσως ονειρευόμαστε σαν παιδιά. Υπάρχει όμως ένα καλύτερο μέλλον για τους περισσότερους ανθρώπους. Κι αυτό είναι σίγουρα καλύτερο από το παρόν. Το παρόν σαν αποτέλεσμα του συστήματος, που δημιουργήσαμε και υπερασπιζόμαστε όλοι μας και που έχει καταδικάσει μια ολόκληρη ήπειρο στην φτώχια και την εξαθλίωση, τις γενοκτονίες και την βαρβαρότητα. Ναι, καλά καταλάβατε, μιλάω για την Αφρική. Το ίδιο σύστημα που έχει συσσωρεύσει σχεδόν το σύνολο του παγκόσμιου πλούτου, του πλούτου που αποτελεί την κληρονομιά όλων μας και κυρίως των επόμενων γενεών στα χέρια λίγων ατόμων. Την ίδια ώρα που τα άτομα αυτά ξοδεύουν χάριν της ματαιοδοξίας και της αφέλειάς τους, μυθικά ποσά, εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν λόγω έλλειψης τροφής και πόσιμου νερού. Μιλάω για το σύστημα που έχει πραγμοποιήσει τον άνθρωπο και τον πλανήτη με τις ολέθριες συνέπειες της οικολογικής καταστροφής που βιώνουμε καθημερινά. Έχουμε καταντήσει ένας καρκίνος για το πλανήτη και πιστέψτε με, όταν έρθει η ώρα ο πλανήτης θα βρει την γιατρειά. Σταμάτησε για λίγο πίνοντας μια γουλιά νερό. Τα έχετε ξανακούσει αυτά, έτσι δεν είναι; Γι’ αυτό γίνατε κυνικοί; Γι’ αυτό … αδιαφορείτε, ρώτησε σε έντονο ύφος, που θύμιζε δικαστή απέναντι στον κατηγορούμενο, τον αμετανόητο και  επικίνδυνο ληστή και δολοφόνο. Εμείς, εγώ κι ο Πλάτων, ολόκληρη η Ελλάδα λέμε ένα βροντερό όχι, είπε χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι. Όχι, δεν θα συνεχίσουμε στον κατήφορο, που βαδίζουμε όλοι. Θα αλλάξουμε μονοπάτι, θα ανέβουμε ψηλά!

-Που; Πώς θα ανέβεις μοναχός, ρώτησαν γελώντας κάποιοι. Τους φαινόταν ουτοπικό κι ανήκε στην σφαίρα της φαντασίας η μοναχική πορεία που ετοιμαζόταν να πάρει ο πρωθυπουργός, μια πορεία προς την άβυσσο, που ούτε ο μυστήριος νέος δίπλα του δεν θα μπορούσε να αποτρέψει.

-Αν χρειαστεί θα ανέβουμε μόνοι μας, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι κάθε λογικός άνθρωπος, κάθε ψυχή που θλίβεται με την κατάντια του κόσμου γύρω μας θα μας ακολουθήσει. Είστε όλοι καλεσμένοι, ελάτε να δημιουργήσουμε μαζί έναν καλύτερο, δικαιότερο κόσμο, χωρίς σκοπό άλλο από την όσο είναι εφικτό μακροπρόθεσμη επιβίωση του είδους μας, είπε συνεπαρμένος, ελπίζοντας για μια στιγμή ότι το κλίμα θα μπορούσε να αλλάξει υπέρ του. Ο βρετανός πρωθυπουργός τον προσγείωσε άγαρμπα στην πραγματικότητα και το πρόσωπο του πρωθυπουργού σκοτείνιασε στο άκουσμα των λόγων του.

-Πολύ ωραίες οι αμπελοφιλοσοφίες σου, αλλά πως θα γίνει αυτό πρακτικά; Πώς ακριβώς θα γλυτώσεις την χρεοκοπία της χώρας σου, καταρχήν, για να σώσεις και τον υπόλοιπο κόσμο στην συνέχεια, ρώτησε ειρωνικά και παίρνοντας θάρρος από την σιωπή του Πλάτων συνέχισε στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν πιστεύω να νομίζεις ότι η παρουσία και μόνο του νεαρού δίπλα σου θα μας πείσει να κάνουμε κάτι τόσο τρελό, όσο αυτό που  ζητάς. Να αντικαταστήσουμε το σύστημα, ναι με τα όποια προβλήματά του, αλλά με τι; Με τον σοσιαλισμό; Με τον κομμουνισμό; Θα επαναφέρουμε τις αποτυχημένες πρακτικές του παρελθόντος στο σήμερα και τολμάς να μιλάς για το μέλλον; Θα …

-Θα καταργήσουμε τον στρατό μας, φώναξε δυνατά και μια βαριά σιγή απλώθηκε στο δωμάτιο. Ούτε ψίθυρος δεν ακούστηκε στην ψηλοτάβανη, επιβλητική αίθουσα. Θα καταργήσουμε τον στρατό, επανέλαβε χαμηλόφωνα. Αυτό είναι το πρώτο μέτρο που παίρνουμε και το ανακοινώνουμε εδώ σε όλους σας. Έχουμε υπολογίσει ότι με τα χρήματα που θα γλυτώσουμε θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα ισχυρό ξεκίνημα, που θα μας βοηθήσει να εμπεδώσουμε την νέα αναπτυξιακή προοπτική για την χώρα μας. Επιλέγουμε και είστε όλοι μάρτυρες αυτού, την επένδυση στην δημιουργία και την ζωή από τον θάνατο και την καταστροφή. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, ο ανθρώπινος πολιτισμός θα όφειλε να είχε ήδη εξοστρακίσει τον πόλεμο από την γκάμα των ανθρώπινων ενεργειών σαν μέτρο εξουσίας και επίλυσης διαφορών. Ας είναι ο πολιτισμός του καθενός μας, το μέτρο σύγκρισης και επιβολής της ισορροπίας στον πλανήτη!

-Μα τι λες; Πως θα καταργήσεις τον στρατό; Πως…

-Τόσο απλά, όσο ακούγεται, απάντησε ο πρωθυπουργός. Σε ένα χρονικό διάστημα λίγων μόλις μηνών ο στρατός της Ελλάδας θα παύσει να λειτουργεί. Όλοι όσοι εργάζονται αυτή την στιγμή στον στρατό θα μετατεθούν σε δημόσιες υπηρεσίες. Οι στρατιωτικοί γιατροί στα νοσοκομεία, οι επαγγελματίες οπλίτες στην αστυνομία, αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση, οι διοικητικοί υπάλληλοι στην δημόσια διοίκηση. Και το κυριότερο ο μηχανισμός και η επιχειρησιακή ικανότητα του στρατού θα χρησιμοποιηθούν για την ανοικοδόμηση της χώρας, το χτίσιμο δρόμων και σπιτιών, αλλά και την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, που αποτελεί και τον πραγματικό, και δη εσωτερικό, εχθρό των σύγχρονων κρατών. Τέρμα στις δαπάνες για αγορά όπλων από εσάς … σύμμαχοι, είπε γρήγορα και έπειτα σιώπησε κάνοντας μια μικρή διακοπή. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη την πολιτική και την οικονομία για λίγο. Τι λέτε; Ας δούμε καταρχήν πως λειτουργεί ο κόσμος, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είμαστε. Με το που βλέπουμε, λοιπόν, ο καθένας από εμάς με την γέννησή του, το πρώτο φως της ζωής σ’ αυτόν τον κόσμο ο χρόνος γίνεται αδίστακτος εχθρός μας και μας τραβά αδυσώπητα προς το σκοτάδι, προς τον θάνατο. Δεν τρέφω αυταπάτες. Δεν θα τον νικήσω ούτε εγώ, ούτε κανείς άλλος, μιας και το βέλος του χρόνου δείχνει σαφώς κι αναμφισβήτητα προς τα εκεί. Όμως θα αφοσιώσω την ζωή μου, το έχω κάνει ήδη, στην δημιουργία του φωτός που θα λάμπει για πάντα πάνω στον πλανήτη. Ο ήλιος μας κάποτε θα σβήσει, ας βεβαιωθούμε ότι το φυτίλι του ανθρώπινου πολιτισμού, του είδους μας, θα καίει για πάντα! Βλέπετε η Φυσική μας έχει αποδείξει ότι με το που πέφτει στην Γη το φως του ήλιου μετατρέπεται σε σκοτάδι, σε υπεριώδη ακτινοβολία και θερμότητα. Η αρμονία γίνεται χάος, κυρίες και κύριοι. Αυτό είναι αναπόφευκτο! Κι όμως σε κάποια φάση αυτής της πορείας, μετά από δισεκατομμύρια χρόνια εξέλιξης της ύλης και μέσα από την δεδομένη πορεία από την τάξη στην αταξία παρεμβλήθηκε η ζωή. Ναι, η ζωή, αυτή η προσωρινή και σύναμμα υπέροχη θνητή αρμονία, που προσπαθεί αγωνιωδώς να φυλακίσει για λίγο το φως και να καθυστερήσει την μοιραία υποβάθμισή του. Κάποια ζώα όμως και κυρίως εμείς, ο άνθρωπος, σχεδόν λυσσαλέα επιταχύνει την φθορά, καταστρέφοντας ακόμη και την δουλειά εκατομμυρίων ετών που έκαναν τα φυτά και που αποθηκεύτηκε σαν πετρέλαιο ή αφανίζοντας τα εργοστάσια φωτοσύνθεσης, τα δάση. Νομίζουμε αφελώς ότι τα κοιτάσματα πετρελαίου είναι αποθέματα ενέργειας, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από αποθέματα τάξης. Ας γίνει κατανοητό απ’ όλους ότι η τάξη του συστήματος αυτού, του πολύπλοκου συστήματος της Γης, είναι δανεισμένη. Επιπροσθέτως, είναι δυστυχώς σήμερα τόσο γρήγορη η παραγωγή χάους από μέρους του ανθρώπινου πολιτισμού που η φύση δεν μπορεί να το καθαρίσει παρόλες τις τεράστιες δυνάμεις αντίδρασης που διαθέτει. Το διοξείδιο του άνθρακα, το μεθάνιο και τα άλλα αέρια του θερμοκηπίου δεν είναι εύκολο να απομακρυνθούν, τα αιώνια πυρηνικά απόβλητα είναι μια βαθιά πληγή με γιγάντιες για τα ανθρώπινα μέτρα, και εξαιρετικά δύσκολα ελεγχόμενες, δυνάμεις. Ας καταλάβουμε επομένως, ότι η δανεισμένη τάξη, η τόσο αναγκαία κι απαραίτητη για το μέλλον μας εξαντλείτε γρήγορα. Κι όμως υπάρχει ελπίδα. Ο άνθρωπος μιμούμενος τα φυτά, αν κι όχι τόσο αποτελεσματικά ακόμη, δημιουργεί δομές από το χάος κι έτσι δανείζεται και πάλι την αναγκαία τάξη, που χρειάζεται για την επιβίωσή μας. Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα, στην πολιτική και στην ελεύθερη οικονομία. Αντιλήφθητε το, κάντε το κτήμα σας μια και καλή, το μόνο που πετυχαίνει η ελεύθερη αγορά, υπακούοντας στους καθολικούς νόμους της φύσης είναι η αποδόμηση της τάξης και η χαοτική συμπεριφορά των κοινωνικοπολιτικών θεσμών που την υπηρετούν. Βλέπουμε καθημερινά γύρω μας ότι μας έχει πιάσει μια ακόρεστη δίψα για περισσότερα, γρηγορότερα, μεγαλύτερα κέρδη, κυρίες και κύριοι! Και σας ρωτώ… γιατί; Γιατί τέτοια ψύχωση, τέτοια ακατάσχετη λαιμαργία; Πιστεύετε ότι αν δεν αναπτυχθεί η παγκόσμια οικονομία με ένα δύο τρία τοις εκατό κάθε χρόνο θα καταστραφούμε; Πιστεύετε ότι το ανθρώπινο γένος δεν θα μπορέσει να επιβιώσει αλλιώς κι ότι ανεπανάληπτοι λοιμοί, γιγάντιοι σεισμοί, πρωτοφανείς καταστροφές, και ίσως η εξαφάνιση απ’ τον παγκόσμιο χάρτη, μας απειλούν αν δεν τηρήσουμε κατά γράμμα τα «πιστεύω» των φωστήρων της ελεύθερης αγοράς; Είστε πια τόσο κοντόφθαλμοι, ρώτησε απογοητευμένος και το πρόσωπό του σκοτείνιασε από μια απερίγραπτη θλίψη. Έχετε την ψευδαίσθηση ότι στο χαοτικό σύμπαν μας, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προσπαθήσουμε, στο μέτρο του δυνατού πάντα μιας και θέλω να ελπίζω ότι η αυταπάτη της πλήρους παντοδυναμίας μας απέναντι στην φύση έχει διαλυθεί ήδη σαν την πρωινή ομίχλη, να επιβάλλουμε την τάξη και να οδηγήσουμε την ανθρώπινη φυλή σε μακροημέρευση κι ευημερία; Αλήθεια, έτσι θα την οδηγήσουμε στην επιβίωσή της; Σας εκλιπαρώ, κατανοήστε επιτέλους ότι οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, ακολουθώντας τους νόμους της φύσης οδηγούν σε ένα κυκλικά επαναλαμβανόμενο χάος, με πρόσκαιρα διαστήματα τάξης. Το κυριότερο όμως και το πιο επικίνδυνο είναι ότι θα οδηγήσουν σε ένα, ας ευχηθούμε να μην έχει ήδη συμβεί, κρίσιμο σημείο, το οποίο αν περάσουμε δεν έχει γυρισμό, δεν υπάρχει επιστροφή και μόνο το τέλος, ένα αργό, επώδυνο, βασανιστικό τέλος θα φαντάζει στα μάτια μας σαν ο τελικός προορισμός. Μας οδηγεί ο δρόμος που ακολουθούμε, δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια, στο σκοτάδι και τον αφανισμό μας, όντας ανήμποροι να δανειζόμαστε επ’ άπειρων  την απαιτούμενη τάξη από το περιβάλλον γύρω μας. Σε κάποια στιγμή θα είναι αδύνατον να καθαριστεί όλη η κόπρος του Αυγείου, που θα έχουμε συσσωρεύσει στον πλανήτη!

Σταμάτησε για λίγο κι αφουγκράστηκε τις αντιδράσεις του ακροατηρίου του. Είδε κάποιους να τον κοιτάνε όπως προηγουμένως, μην έχοντας προφανώς ακούσει ή καταλάβει ούτε λέξη όσων είπε, και κάποιους άλλους, λίγους, ελάχιστους, με χαμηλωμένο βλέμμα να αναλογίζονται προβληματισμένοι τα λόγια του, λόγια που οδηγούσαν βίαια σε κάποιο δρόμο μακρινό, ανηφορικό και δύσκολο, πέρα κι έξω από τον δρόμο που βάδιζαν ξέγνοιαστοι μέχρι εκείνη την στιγμή. Οδηγούσαν παράλληλα σε έναν δρόμο, όπου στο τέλος του υπήρχε η ελπίδα!

-Υπάρχει διέξοδος, ρώτησε κοιτώντας τους τώρα αυστηρά. Πιο σίγουρος από ποτέ έδωσε την απάντηση, που περίμεναν να ακούσουν οι λίγοι οραματιστές του αύριο. Εκλεκτικότητα κι επιλογή, κυρίες και κύριοι. Νοικοκύρεμα με την άμεση και καθολική επιβολή μας στην οικονομία. Είναι καιρός να αποφύγουμε, με την θέλησή μας καθετί επιβλαβές και περιττό, που δεν εξυπηρετεί παρά τα συμφέροντα λίγων κι ανόητων ανθρωπάκων. Σε όλα τα επίπεδα πρέπει να κάνουμε τις σωστές επιλογές, αφού βεβαίως πρώτα αναγνωρίσουμε και ξεχωρίσουμε ποιες είναι αυτές. Το ότι θα ήταν αδύνατο να εξαλείψουμε την αγορά και το νόμισμα, δεν σημαίνει ότι πρέπει να χειροκροτήσουμε την παντοδυναμία του χρήματος, ούτε βεβαίως να πιστέψουμε στην ορθολογικότητα μιας οικονομίας η οποία όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με αληθινή αγορά, αλλά έχει καταντήσει ήδη ένα τεράστιο, πλανητικό καζίνο! Το ότι η παραγωγή και η κατανάλωση είναι εγγενή στοιχεία της κοινωνίας δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανάγουμε αυτές τις δυο δραστηριότητες στους έσχατους σκοπούς της ανθρώπινη ύπαρξης, όπως θέλει να μας επιβάλλει ο ατομικισμός και ο φιλελευθερισμός. Αν συνεχίσουμε προς αυτόν τον απατηλό στόχο της πρόσκαιρης ευδαιμονίας, με την παντελή απουσία νοήματος η κοινωνία των ανθρώπων θα καταρρεύσει! Πρέπει λοιπόν να επιβραδύνουμε την ανάπτυξη προς όφελος του περιβάλλοντος και κυρίως προς όφελος όλων μας. Θα μάθουμε να ζούμε με λιγότερα, με αυτά που έχουμε κατακτήσει τα τελευταία εκατό χρόνια και τα οποία είναι ήδη πολλά. Θα κάνουμε όνειρα πιο μακροπρόθεσμα κι επομένως πιο υλοποιήσιμα, με στέρεες βάσεις, που θα ευνοούν το σύνολο των ανθρώπων και όχι τους λίγους, τους εγωιστές και συμφεροντολόγους, αυτούς που για χάρη ενός πιο γρήγορου αυτοκινήτου αδιαφορούν, σφυρίζοντας ανέμελα μπρος το θέαμα των φρικωδιών που συμβαίνουν γύρω μας! Ας ωθήσουμε λοιπόν την πολιτική, την διαλεκτική της κοινωνίας, στα όριά της, χρησιμοποιώντας την προέκταση του εγκεφάλου μας, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αλλά και την προέκταση των ανθρωπίνων επιδόσεων τις μηχανές, που συμβάλλουν αποφασιστικά στον περιορισμό της ανοργανωσιάς και του σκορπίσματος, της αταξίας κι ας ελπίσουμε … ή μάλλον ας πιστέψουμε βαθιά μες τις καρδιές μας, ότι η διαλεκτική πορεία προς τα πάνω, προς ανώτερα επίπεδα αυτοοργάνωσης είναι μη αντιστρεπτή και θα προλάβουμε να εξασφαλίσουμε σαν είδος τα απαιτούμενα αποθέματα τάξης. Είναι στο χέρι μας, είπε ντύνοντας με ένα τεράστιο, φωτεινό κι εγκάρδιο χαμόγελο το πρόσωπό του και προτάσσοντας τα χέρια του μπροστά. Εγώ κι εσείς, όλοι μαζί, μπορούμε. Αρκεί να το θελήσουμε!

Κατέβασε τα χέρια του, το χαμόγελο σβήστηκε αργά και το πρόσωπό του σκοτείνιασε ξανά. Ο Πλάτων σηκώθηκε δίπλα του και ο Οδυσσέας ακολούθησε. Τότε άκουσαν όλοι, πλην του προέδρου, για πρώτη φορά την φωνή του νέου. Μιλώντας με δυνατή και στεντόρεια φωνή τους είπε:

-Κι αν χρειαστεί να το κάνουμε μόνοι μας, αν όλος ο κόσμος βρεθεί απέναντί μας, εμείς θα συνεχίσουμε. Θα επιβάλλουμε στον κόσμο την μια και μοναδική κατάσταση ανισορροπίας, που θα οδηγήσει στην Νέα Τάξη που θέλουμε κι απαιτούμε, πρώτα και πάνω απ’ όλα, απ’ τους εαυτούς μας.

-Σε ποια κατάσταση ανισορροπίας αναφέρεσαι, ρώτησε μηχανικά και δειλά ο πρόεδρος της Επιτροπής, ακούγοντας την ίδια φωνή που ακόμη αιωρούνταν στο μυαλό του να βγαίνει από τα χείλη του άντρα αυτού.

-Στον θεό-πόλεμο βεβαίως, απάντησε ο Πλάτων κοιτώντας τον με την αδιαφορία που κοιτάζει κανείς ένα σκυλί και το χαμόγελο επέστρεψε θριαμβευτικά στο πρόσωπό του. Οι τρείς άντρες έκαναν μεταβολή και έφυγαν από την αίθουσα με ένα σοκαρισμένο κοινό να τους παρακολουθεί άφωνο!

                                                                        5

Το κορίτσι με τα μακριά, μελαχρινά μαλλιά χάιδευε εδώ και ώρα την γυμνή κοιλιά της καθισμένο δίπλα στο τζάκι, μέσα σε ένα φωτισμένο από το χαρωπό πνεύμα των Χριστουγέννων δωμάτιο. Είχε φουσκώσει αρκετά η ολοστρόγγυλη κοιλίτσα της, που τώρα έμοιαζε με μπάλα ποδοσφαίρου και μαρτυρούσε μια προχωρημένη εγκυμοσύνη. Με ανοιχτές παλάμες περιεργαζόταν κάθε χιλιοστό του λείου δέρματος και κάθε τόσο, μια αμυδρή κίνηση απ’ το βάθος των σπλάχνων της την έκανε να χαμογελάει. Το μωρό της προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί της, ένιωθε την παρουσία της και σχεδόν προσπαθούσε να την αγγίξει τοποθετώντας τα μικροσκοπικά του χεράκια αντικατοπτρικά απέναντι στα δικά της.

Μόλις χθες, πήγε συνοδεία της μητέρας της και των αντρών, που της είχαν επιβάλλει για την ασφάλειά της, στον γυναικολόγο της για τις καθιερωμένες εξετάσεις. Αυτός προβληματίστηκε φανερά με την εικόνα που αντίκρισε στο μόνιτορ του υπερήχου, αλλά και από το μέγεθος της κοιλιάς της. Ένα υγιέστατο έμβρυο περίμενε υπομονετικά την γέννησή του.

-Νεφέλη, είσαι σίγουρη ότι η σύλληψη έγινε τέλη Αυγούστου, γιατί αν είναι έτσι το μωρό σου θα έπρεπε να έχει την ανάπτυξη ενός εμβρύου δεκαέξι- δεκαεφτά εβδομάδων και όχι αυτήν που βλέπω στην οθόνη, δηλαδή ενός εμβρύου εικοσιπέντε περίπου εβδομάδων, ρώτησε με έκδηλη περιέργεια ο γιατρός της. Είχε το βλέμμα του ανθρώπου που δυσκολεύεται να καταλάβει εάν του λένε ψέματα ή αν κάτι ανεξήγητο συμβαίνει.

Το κορίτσι χαμογέλασε θλιμμένα γέρνοντας το κεφάλι και κοιτώντας σε ένα απροσδιόριστο σημείο του παραθύρου, σκεπτόμενη ότι το μωρό μέσα της είχε πάρει σαφώς απ’ τον πατέρα του. Το χαμόγελο έσβησε σταδιακά, όταν το ασυνείδητό της έκανε μια… τρελή σκέψη. Αναρωτήθηκε  αν το μωρό της θα έπαιρνε και κάτι απ’ αυτήν ή αν το εξωτικό DNA του Πλάτων θα κυριαρχούσε ολοκληρωτικά έναντι του δικού της.

-Δεν ξέρω, ίσως να έγινε και τον Ιούνιο, απάντησε μηχανικά με τον γιατρό να εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια να διερευνήσει περισσότερο, ακούγοντας την άψυχη φωνή της και συνειδητοποιώντας το δράμα της κοπέλας. Μόνο ο πατέρας θα μπορούσε να μας πει με σιγουριά. Μόνο ο πατέρας … επανέλαβε αυτή κι έκανε τιτάνια προσπάθεια να κρατήσει τα δάκρυά της μες την φυλακή τους!

Η κατάθλιψη την συντρόφευε κρατώντας την σφιχτά  απ' το χέρι απ’ όταν ξύπνησε μες το δωμάτιο στο πατρικό της. Έκανε όλο ευτυχία μια κίνηση με το χέρι της να αγγίξει τον Πλάτων δίπλα της, και το μόνο που χάιδεψε ήταν τα γυμνά και κρύα σεντόνια. Άνοιξε τα μάτια της κι αντί για το γνώριμο πέτρινο δωμάτιο που την στέγαζε τον τελευταίο καιρό είδε κάτι απ’ τα παλιά. Σαν σε ανάμνηση, πολύ ζωντανή ανάμνηση, το παιδικό της δωμάτιο με τις φθαρμένες αφίσες και τα χιλιάδες μπιχλιμπίδια την περιστοίχιζε και στιγμιαία ένοιωσε ότι βρισκόταν στην φυλακή. Το όνειρο είχε πετάξει μακριά της κι αυτή κείτονταν εγκλωβισμένη στον πύργο της μοναξιάς.

«Που είναι ο πρίγκιπας μου;» αναρωτήθηκε το μυαλό της ουρλιάζοντας απεγνωσμένη.

Η πόρτα άνοιξε και η μητέρα της εμφανίστηκε ανήσυχη τρέχοντας κοντά της. Την πήρε στην αγκαλιά της και η ζεστή, μητρική και στοργική της επίδραση την καθησύχασε. Της ψιθύρισε στο αυτί το καλώς όρισες και την ενημέρωσε ότι κάποιοι άντρες, έμοιαζαν με σωματοφύλακες σαν αυτούς που βλέπουμε στις ταινίες, την είχαν φέρει στο σπίτι και θα έμεναν μαζί της μέχρι να πάρουν άλλη εντολή.

-Λένε, απ’ το ελάχιστο που μιλάνε, ότι υπηρετούνε έναν και μόνο άντρα … τον Πλάτων, είπε συνωμοτικά. Αναφέρονται στον απίστευτο νεαρό, για τον οποίο μιλάνε στις ειδήσεις, έτσι δεν είναι, κόρη μου; Είναι αλήθεια όσα λέγονται; Έχει αυτές τις παράξενες δυνάμεις; Η περιέργεια κυρίεψε την μητέρα της που στο πρόσωπο της κόρης της έβλεπε την απάντηση στα ερωτήματα που ανέβλυζαν στα χείλη όλων των απλών ανθρώπων της χώρας. Φαντάζομαι ότι κάποια σχέση έχει με την κατάστασή σου, συνέχισε επιστρέφοντας απρόσμενα στον ρόλο της μητέρας και χαμηλώνοντας για μια στιγμή το βλέμμα στην κοιλίτσα της. Βλέπετε η επιβίωση των παιδιών μας είναι πάντα ισχυρότερη από κάθε απορία για τον κόσμο γύρω μας, όσο δυνατή κι ακατανίκητη κι αν είναι η φαγούρα που προκαλεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Η Νεφέλη της είπε τότε όλη την ιστορία, από την στιγμή που το έσκασε το Αυγουστιάτικο εκείνο βράδυ από το δωμάτιο της για να ξυπνήσει σήμερα και πάλι σ’ άυτό. Ένιωθε σαν να μην πέρασε μια μέρα! Κι όμως είχαν περάσει πολλές ημέρες και νύχτες και είχε ζήσει πράγματα, είχε δει και είχε αισθανθεί αυτό που άλλοι δεν θα ζήσουν σε μια ολόκληρη ζωή. Ή μάλλον όχι σε μια ζωή, αλλά σε πολλές ζωές, απροσδιόριστου αριθμού! Και το κυριότερο, ήταν έγκυος στο παιδί του πιο απίθανου κι εξωπραγματικού ανθρώπου που έζησε ποτέ. Κι όμως μες την απιθανότητα, αυτός ο άνθρωπος υπήρχε και ήταν αυτή η μία και μοναδική απ’ όλες τις γυναίκες της Γης, που κυοφορούσε τον καρπό του.

Το λυτρωτικό άγγιγμα της μητέρας της, που την έσφιξε ξανά στην αγκαλιά της ακούγοντας την ιστορία της, ώθησε την Νεφέλη να αφήσει τον εαυτό της ελεύθερο να βιώσει συναισθήματα, προσδοκίες και απόκρυφες σκέψεις που καταπίεζε απ’ όταν έμεινε έγκυος.

Στην αρχή εμφανίστηκε ο φόβος. Άγριος και μεγαλοπρεπείς την έκανε να σφιχτεί απότομα πάνω στην μητέρα της. Ποιός ήταν ο Πλάτων τελικά; Τι πλάσμα θεϊκό κρύβονταν κάτω απ’ τις σάρκες του; Και αυτή; Τι ρόλο έπαιζε αυτή; Την είχε αγαπήσει καθόλου; Ή ήταν μόνο ένας … σάκος; Ένα μεταφορικό μέσο για το σπέρμα του; Ποιος ήταν ο σκοπός του; Τι ήθελε στον κόσμο μας; Η απλότητα, η αθωότητα και η πίστη ότι ζούμε σε έναν απλό κόσμο είχε πάει περίπατο απ’ όταν τον γνώρισε. Από την πρώτη στιγμή που τον είδε.

Τα ερωτήματα του φόβου έδωσαν οικιοθελώς την θέση τους στις αναμνήσεις και την μελαγχολία που αυτές κουβαλούσαν. Το πρόσωπο και τα μάτια του. Αχ, αυτά τα μάτια! Τα τρομερά του χέρια και ο πανίσχυρος εγκέφαλός του. Η γαλάζια φλόγα και η φωνή μες το μυαλό της. Δεν θα άλλαζε τίποτα, ούτε μια στιγμή. Θα τα ξαναζούσε όλα όπως τα έζησε. Κι ας πέρασαν, ίσως για πάντα!

Τώρα, καθισμένη μόνη της (νόμιζε ότι βρισκόταν εκεί χιλιάδες χρόνια) μπροστά στις φλόγες που έγλυφαν τα ξυλά και ζέσταιναν την καρδιά της, ήρθε η αποδοχή. Καθάρισε το νου της από κάθε σκέψη και δέχτηκε με ευγνωμοσύνη το δώρο (ή την κατάρα), που της δόθηκε. Σαν την δυνατή φωτιά στο τζάκι έκαιγε μες τα σπλάχνα της το συναίσθημα της αγάπης και της ταπεινής λατρείας. Θα ακολουθούσε το θέλημά του, ελπίζοντας μόνο, κάποια μέρα, σύντομα, να τον ξανάβλεπε, έστω για λίγο. Διψούσε για ένα του βλέμμα ή απλώς μια λέξη του, όπως η έρημος διψά για μια σταγόνα. Η σκέψη της έλεγε αμήν πότε θα έρθει η ευλογημένη ώρα να τον ξαναδεί και να τον αγκαλιάσει. Ζούσε στο μέλλον κι όχι στο παρόν!

Συνέχισε να χαϊδεύει την κοιλίτσα της, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Οι γονείς της είχαν πάει για ψώνια κι αυτή αγνάντευε την υπέροχη θέα που πρόσφερε η τοποθεσία του πατρικού της, ψηλά στο βουνό, με την πόλη βροχερή και θλιμμένη κάτω απ΄ τα πόδια της για ακόμη μια ημέρα.

Το ράδιο χάριζε γλυκιές μελωδίες, λόγια ποιητικά, εικόνες αληθινές.

«…βάλε φωτιά σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή

έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί,

είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή,

ζήσε μαζί μου στον αέρα, στην φωτιά, στην βροχή,

μας περιμένουν άδειες μέρες, ραγισμένοι ουρανοί

είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή…»

μέχρι που η φωνή του παρουσιαστή ενημέρωσε για έκτακτο δελτίο ειδήσεων και η αρμονία της μουσικής συντρίφθηκε κάτω απ’ την ξερή ανακοίνωση λίγων φράσεων.

«Αγαπητοί μας ακροατές, θύελλα αντιδράσεων προκάλεσε η στάση της ελληνικής αντι-προσωπείας στην σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ξένοι ηγέτες μιλάνε για προδοσία της Ελλάδας απέναντι στους θεσμούς της Ευρώπης και απειλούνε ανοιχτά με κάθε αναγκαίο μέτρο, ώστε να αρθεί η χώρα μας στο ύψος των περιστάσεων και να γλυτώσει από τον κίνδυνο της αυτοκαταστροφής στην οποία την οδηγεί ο πρωθυπουργός, σαν υποχείριο, όπως τόνισαν χαρακτηριστικά, των αγνώστων προθέσεων του Πλάτων! Απαντώντας ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε ότι οι ηγέτες της Ευρώπης δείχνουν ξεκάθαρα την θέση τους. Κι αυτή δεν είναι σε καμιά περίπτωση με τους λαούς τους, αλλά προφανώς εναντίων τους. Η χώρα μας επιφυλάσσεται κάθε νόμιμου δικαιώματός της, δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ενημέρωσε ότι εντός λίγων ημερών η κυβέρνηση θα ανακοινώσει και επισήμως κάτι συνταρακτικό, που θα κάνει πάταγο, θα δείξει στους λαούς πως πρέπει να λειτουργεί μια εθνική κυβέρνηση με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντα των λαών και θα βάλει τους υποκριτές ηγέτες στην σωστή τους θέση. Ποια είναι αυτή; Το χρονοντούλαπο της Ιστορίας!»

Η Νεφέλη άκουγε προσεκτικά με μάτια ορθάνοιχτα και αυτιά τεντωμένα, έτοιμα να πιάσουν κάθε φράση, λέξη, ήχο που είχε να κάνει με τον Πλάτων. Αντιλήφθηκε το διακύβευμα των πολιτικών ζυμώσεων στην Ευρώπη και την τεράστια θετική απήχηση που είχε σε παγκόσμιο επίπεδο η φημολογία, παρά την προσπάθεια των ευρωπαίων ηγετών να μην διαρρεύσει το παραμικρό, ότι η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να καταργήσει τον στρατό της χώρας. Κι αν  θα περίμενε κανείς να ανησυχήσει στο άκουσμα των απειλών της Ευρώπης και στο ενδεχόμενο η χώρα της να βρεθεί ξαφνικά μόνη κι ανίσχυρη απέναντι στις βούλες του οποιουδήποτε, όπως έκαναν εκείνη την στιγμή χιλιάδες συμπολίτες της, αυτή επικεντρώθηκε στο μοναδικό πράγμα που την ενδιέφερε εκείνη την μοναδική στιγμή.

 Δια της ατόπου απαγωγής κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι τα πράγματα δυσκολεύουν επικίνδυνα κι αφού δυσκολεύουν τίθεται θέμα εθνικής ασφάλειας. Κι αφού τίθεται θέμα εθνικής ασφάλειας, το περιβάλλον του πρωθυπουργού και του Πλάτων γίνεται άκρως επικίνδυνο κι αφού γίνεται επικίνδυνο, πρέπει τα άτομα που το αποτελούν να προφυλαχθούν. Και ποιοι θα προφυλαχθούν πρώτοι; Μα τα πιο κοντινά, τα πιο… αγαπημένα τους πρόσωπα.

-Επομένως … μ’ αγαπάει! Μ’ αγαπάει για αυτό με έδιωξε από κοντά του, φώναξε με όλη της την δύναμη και σε μια στιγμή σκέπασε τα μάτια της με τα χέρια κι έκλαψε σαν μικρό παιδί. Έκλαιγε για λίγα λεπτά, σίγουρα όμως έκλαιγε από χαρά. Σηκώθηκε μετά από λίγο όρθια κι άρχισε να χορεύει αγγίζοντας την κοιλία της ένα ιδιόμορφο ταγκό. Μ’αγαπάει, μ’αγαπάει, μ’αγαπάει … τραγουδούσε ρυθμικά και με αναφιλητά που έσβηναν αργά έχοντας βρει επιτέλους το απαραίτητο στήριγμα για την εύθραυστη ψυχική της ισορροπία, απ’ όταν βρέθηκε άθελά της μακριά του, νιώθοντας μόνη και προδομένη. Κι όμως ο Πλάτων δεν την είχε εγκαταλείψει, αντιθέτως την είχε προστατέψει!

                                                                        6

Ο πράκτορας βρισκόταν ξαπλωμένος εδώ και ώρες στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Η ψηλή βροχούλα που έπεφτε πότε πότε και ο ήλιος που μπαινόβγαινε στα σύννεφα παίζοντας κρυφτό με την Γη μας, δεν τον απασχολούσε καθόλου. Το μόνο που είχε σφηνωμένο βαθιά στην σκέψη του ήταν η απαίτηση απ’ τον εαυτό του να πετύχει τον στόχο του. Ήταν το μόνο που τον ένοιαζε, καθώς οι εβδομάδες περνούσαν και η θέλησή του για επιτυχία γιγαντωνόταν. Μπορεί τώρα να έμπλεκε στις σκέψεις του την ξεκάθαρη εντολή κι επιθυμία(ποτέ δεν θέλησε τόσο πολύ να σκοτώσει κάποιον, όσο τον Πλάτων)που είχε να τον εξοντώσει, μαζί με τις τελευταίες εξελίξεις και τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε αυτός μαζί με τον πρωθυπουργό της χώρας (η αλήθεια είναι ότι διέβλεπε ξεκάθαρα τον απόλυτο κίνδυνο σ’ αυτό, καθώς αποτελούσε το όνειρο κάθε δούλου η κατάργηση του βάρβαρου, όπως το χαρακτήριζαν, συστήματος που αυτός υπηρετούσε και η φάκα που είχε στήσει το Κτήνος αναμενόταν να γεμίσει ποντικάκια), αλλά ίσως είχε μπροστά του την τέλεια ευκαιρία να πετύχει τον σκοπό του, αποτρέποντας τον παγκόσμιο εφιάλτη!

Η αλήθεια ήταν ότι ήθελε να επιστρέψει στην πατρίδα του τυλιγμένος στην δόξα, ο απόλυτος ολυμπιονίκης. Ήθελε να επηρεάσει την Ιστορία και να γίνει υπεύθυνος για την τελική επικράτηση, που θα επέκτεινε σε όλο τον κόσμο την ισχύ και το κύρος της υπερδύναμης, απέναντι στους εχθρούς της. Και το κυριότερο; Θα συνδεόταν αυτή για πάντα με το όνομά του!

Είχε διαπιστώσει λοιπόν ότι το πρωθυπουργικό Μέγαρο είχε μετατραπεί σε απόρθητο φρούριο και η είσοδος σ’ αυτό ήταν σχεδόν αδύνατη. Επίσης, το σπίτι όπου βρισκόταν η κοπελιά του Πλάτων είχε περιέργως εγκαταλειφθεί απότομα και η επίσκεψη που πραγματοποίησε εκεί δεν του έδωσε κανένα στοιχείο για το που μπορεί να κρυβόταν αυτή, αφού θύμιζε εγκαταλειμμένο κτίριο χωρίς κανένα  ίχνος να φανερώνει ότι άνθρωποι ζούσαν εκεί για λίγους μήνες. Ήταν σίγουρα η πρώτη αποστολή, όπου τα πράγματα δεν φαίνονταν να πηγαίνουν όπως τα ήθελε, ακόμη και αυτή η ανέλπιστη τύχη, που τον είχε σπρώξει σαν άνεμος αρκετές φορές προς την επιτυχία, δεν έμοιαζε να πολυενδιαφέρεται τώρα για τις δυσκολίες του.

Σαν μάννα εξ’ ουρανού, όμως άκουσε για την ομιλία του πρωθυπουργού σε μια μεγάλη και πανηγυρική συγκέντρωση στο πεδίο του Άρεως. Σκόπευε να ανακοινώσει μια ανέλπιστη στροφή στην πορεία της χώρας, που θα την έβαζε σε μια νέα τροχιά.

-Κι αυτός θα είναι μαζί σου, έτσι δεν είναι; Εξάλλου δεν θα μπορούσες χωρίς την παρουσία του. Αυτό το κάθαρμα, το Κτήνος, θα είναι μαζί σου, όταν εμφανιστείς στην σκηνή για να καθοδηγεί την δουλική σου υπόσταση, ε ανθρωπάκο, ψιθύρισε ακούγοντας την είδηση και το μίσος σχεδόν έσταζε, πικρό και όξινο, μαζί με το σάλιο του προς τον οισοφάγο του. Να δούμε αν θα είναι μαζί σου κι όταν κατέβεις από εκεί, συμπλήρωσε και έπιασε δουλειά.

Μελέτησε στον υπολογιστή παλιότερες ομιλίες στον χώρο και διαπίστωσε ότι η θέση της εξέδρας δεν είχε και πολλές εναλλακτικές. Μία ήταν η θέση που εξασφάλιζε την μαζικότερη και εντυπωσιακότερη παρουσία του πλήθους. Στεκόμενος στο κέντρο του χώρου, μια εβδομάδα πριν την ομιλία, φαντάστηκε την θέση της εξέδρας και γύρισε αργά γύρω από τον εαυτό του αναζητώντας το ψηλότερο κτίριο με άμεση θέα προς την εξέδρα. Ο κόσμος που περπατούσε γύρω του, τα παιδιά που είτε τάιζαν, είτε κυνηγούσαν τα περιστέρια, τα οποία ζητιάνευαν λίγα ψίχουλα, αποτελούσαν θολές εικόνες, χωρίς ήχο για ένα μυαλό αφοσιωμένο στον στόχο του.

Είδε αρκετά ψηλά κτίρια γύρω από τον χώρο, αλλά με λίγη προσοχή αποδεικνυόταν όλα ακατάλληλα για τον σκοπό του. Οι άντρες ασφαλείας θα ερχόταν δυο-τρεις μέρες πριν την συγκέντρωση, θα έλεγχαν και θα καθιστούσαν αδύνατη την οποιαδήποτε απόπειρα εναντίων του πρωθυπουργού και του Πλάτων. Κάμποσους μήνες πριν θα φάνταζε αδιανόητη μια τόσο ολοκληρωμένη ασφάλεια του πρωθυπουργού, όμως αυτό που είδε τον τελευταίο καιρό όσον αφορά την ασφάλεια του Μεγάρου Μαξίμου, έμοιαζε μόνο με τα μέτρα ασφαλείας στον Λευκό οίκο.

-Επομένως, θα πάμε ακόμη πιο μακριά, ψιθύρισε στον εαυτό του και ξεκίνησε να περπατά προς ένα κτίριο μακρινό, με μια ελάχιστη οπτική προς το πεδίο του Άρεως. Ελάχιστη, αλλά όχι μηδενική!

Έφτασε σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο κι ανέβηκε στην ταράτσα, όπου με τα κιάλια του πήρε την θέση του σκοπευτή και προσπάθησε να διαπιστώσει τις δυνατότητες βολής. Ανάμεσα στην θέση του και την υποθετική θέση της εξέδρας παρεμβαλλόταν ένα χαμηλότερο κτίριο, μια τριώροφη πολυκατοικία. Η εικόνα που είχε μπροστά του του εξασφάλιζε μια ελάχιστη οπτική της πιθανής διαδρομής του πρωθυπουργού πάνω στην εξέδρα. Όσον αφορά την υποτιθέμενη θέση της ομιλίας του πρωθυπουργού, αυτή καλυπτόταν εντελώς από το τσιμέντο στην ταράτσα της πολυκατοικίας. Υπολόγισε ότι καμιά δεκαριά πόντοι τσιμέντου τον χώριζαν από το ύψος της καρδιάς του πρωθυπουργού στο κέντρο της εξέδρας.

«Καθόλου άσχημα. Δύσκολη βολή, σαν το πέρασμα ελέφαντα από κεφάλι βελόνας αλλά πραγματική ευλογία η δυνατότητα ρήψης της» σκέφτηκε γαλήνιος και κατευθύνθηκε σιωπηλά  προς το καταφύγιό του.

Σκεφτόταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο πρωθυπουργός να μην κάνει τις συνηθισμένες βόλτες πάνω στην εξέδρα, με τα δάχτυλα να σχηματίζουν το σήμα της νίκης, μια κλασική συνήθεια όλων των πολιτικών. Κι ο Πλάτων θα ήταν σίγουρα κοντά του, ίσως σήκωναν και τα χέρια τους μαζί. Το μόνο που ήθελε ήταν μια καθαρή βολή. Μία και μοναδική! Αν την χαράμιζε θα ήταν άξιος της μοίρας του και η μοίρα του δεν ήταν σε καμιά περίπτωση αυτή ενός αποτυχημένου!

Περίμενε λοιπόν υπομονετικά και τις τελευταίες δύο μέρες παρέμεινε καρτερικά πάνω στην ταράτσα του ξενοδοχείου, σχεδόν δυο χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο της ομιλίας. Κι ενώ η συγκέντρωση θα γινόταν σε λίγες ώρες, οι άντρες της ασφάλειας καθοδηγούμενοι από τον Οδυσσέα είχαν ήδη ελέγξει κι αποκλείσει όλες τις πιθανές κρυψώνες ενός ελεύθερου σκοπευτή γύρω από το πεδίο του Άρεως. Κοιτώντας μακριά γύρω του, ο Οδυσσέας ένιωσε μια αδιόρατη ανησυχία, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ότι κάποιος, φορώντας μια υπερσύγχρονη στολή που μιμούνταν απολύτως το περιβάλλον γύρω του με την ικανότητα να ενσωματώνεται πλήρως σ’ αυτό, το γκρι της ταράτσας στην προκειμένη περίπτωση, ήταν ξαπλωμένος εδώ και δυο μέρες κάπου εκεί γύρω με  την κάνη του υπερσύγχρονου όπλου του στραμμένη προς το ελάχιστο κομμάτι της εξέδρας που είχε στηθεί πίσω του και ότι τα ελικόπτερα της αστυνομίας που περιπολούσαν στον αέρα ήταν ανίκανα να δουν τον παραμικρό κίνδυνο να ελλοχεύει στο φώς της ημέρας.

                                                                      7

Ο Πλάτων κι ο πρωθυπουργός ξεκίνησαν για την αποκάλυψη, που του είχε υποσχεθεί ότι θα του κάνει λίγο πριν την ομιλία. Ήθελε να νιώσει το δέος που θα γεννούσε την τόλμη και την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει το πλήθος, αφού θα του ανακοίνωνε με πανηγυρικό τρόπο κάτι που ήδη ήξεραν όλοι, αλλά ίσως δεν είχαν συνειδητοποιήσει ακριβώς. Βλέπετε ο λαός, ο κάθε λαός χρειάζεται πάνω απ’ όλα το στοιχείο της ασφάλειας, της προστασίας της ζωής του. Μόνο η σιγουριά ότι το μέλλον των παιδιών του και των περιουσιών του είναι εξασφαλισμένο, τον κρατά χαλιναγωγημένο, ειδάλλως θα κατασπαράξει οποιονδήποτε είναι ανίκανος στα μάτια του να εγγυηθεί την απόλυτη προϋπόθεση της ευημερίας και της ανάπτυξη. Η ανικανότητα αυτή είναι χειρότερη κι από προδοσία και είναι ξεκάθαρα τυπωμένη στα συλλογικά γονίδια κάθε λαού!

Κατευθύνθηκαν λοιπόν μόνοι, οι δυο τους, με τον Οδυσσέα να βρίσκεται ήδη στον χώρο της συγκέντρωσης και να επιθεωρεί τα ζητήματα ασφαλείας, προς εκείνο το μέρος, όπου δεκάδες άνθρωποι, κάτω από πλήρη μυστικότητα με επικεφαλείς τους επιστήμονες που είχε στρατολογήσει ο ίδιος ο Πλάτων, εργαζόταν πυρετωδώς τους τελευταίους μήνες. Έφτασαν  σε ένα εργοστάσιο της κρατικής βιομηχανίας όπλων λίγο έξω από την πόλη. Ο πρωθυπουργός είδε έκπληκτος δρακόντεια μέτρα ασφαλείας. Ναι, ήταν ένα εργοστάσιο της απλής πολεμικής βιομηχανίας που διέθετε η χώρα, αλλά αυτό που είδε τον ξάφνιασε. Μια θωρακισμένη πόρτα έφραζε την είσοδο και με λίγη προσπάθεια διέκρινε τους δεκάδες πάνοπλους στρατιώτες που έστεκαν σε σκοπιές πίσω από  την ψηλή συρμάτινη περίφραξη.

Γύρισε εντυπωσιασμένος και συνάμα απορημένος στον Πλάτων, που οδηγούσε το αυτοκίνητο, θέλοντας να ρωτήσει, αλλά δεν μίλησε. Έκανε υπομονή κι ο Πλάτων με ένα νεύμα έδωσε εντολή στον φρουρό που παρακολουθούσε την κάμερα να τους ανοίξει. Η τεράστια πόρτα άνοιξε αργά γρυλίζοντας διαπεραστικά και το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στην είσοδο του εργοστασίου, διακόσια περίπου μέτρα από την κεντρική πύλη του τείχους της περίφραξης. Ο πρωθυπουργός στράφηκε γύρω του, βλέποντας  τους επικεφαλείς στρατιωτικούς να δίνουν οδηγίες για την φύλαξη ενός απόρθητου κτιρίου και η απορία μέσα του φούσκωνε σαν μπαλόνι. Δεν είχε την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξη αυτού του μέρος και ήδη αδημονούσε να μάθει τι μυστικά κρυβόταν μέσα του. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι ένα τεράστιο και πρωτοφανές έργο ήταν σε εξέλιξη! Μια κολοσσιαία κατασκευή!

Ένας αξιωματικός αντιλαμβανόμενος την παρουσία του πρωθυπουργού χαιρέτησε στρατιωτικά μένοντας σαν άγαλμα, μέχρι που το αυτοκίνητο εξαφανίστηκε απ’ το οπτικό του πεδίο, καθώς έμπαινε στο κυρίως κτίριο με την πόρτα να κλείνει ερμητικά πίσω του.

Ο Πλάτων κατέβηκε χωρίς καθυστέρηση απ’ το όχημα, ενώ ήταν η σειρά του πρωθυπουργού να παγώσει αντικρίζοντας αναπάντεχα την επιβλητική μηχανή, που ορθωνόταν μπρος τα μάτια του περίπου πεντακόσια μέτρα μακριά του και δεκάδες άντρες να δουλεύουν συντονισμένα, παρά τον φαινομενικό χαμό, γύρω της. Του θύμισε νύφη πριν τον γάμο, περιστοιχισμένη από κάθε λογής πρόσωπα, τις ξαδέρφες που δίνουν συμβουλές, τον μακιγιέρ, τον κομμωτή και τον φωτογράφο, όλους μαζί να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για το επιθυμητό αποτέλεσμα! Την ομορφότερη νύφη του κόσμου!

Κατέβηκε αργά με τα μάτια του να απορροφούν άπληστα την εικόνα μπροστά του. Έβλεπε ένα όργιο δημιουργίας με δεκάδες μυαλά και χέρια να συντονίζονται για χάρη της μηχανής στο κέντρο των εξελίξεων. Συνειδητοποίησε τότε ξεκάθαρα ότι η μηχανή αυτή θα αποτελούσε το κέντρο όλων των εξελίξεων και  νιώθοντας αίολος, χαμένος στον δικό του χωροχρόνο, πλησίασε τον Πλάτων, ο οποίος είχε πάρει θέση ακουμπώντας στο καπό του αυτοκινήτου, χωρίς να μπορεί να πάρει τα μάτια του απ’ το εντυπωσιακό κατασκεύασμα.

-Πλάτων! Τι είναι αυτό; Είναι το … η μηχανή για την οποία μου μίλησες, ρώτησε ψιθυριστά τον νέο που κοιτούσε χαμογελώντας τον πρωθυπουργό να πλησιάζει δίπλα του, σχεδόν σαν τυφλός, αντιλαμβανόμενος με την περιφερική του όραση στο περίπου που βρισκόταν ο Πλάτων και χαϊδεύοντας με τα ακροδάχτυλα το αμάξι για να αντιληφθεί την ακριβή του θέση. Τα μάτια του ήταν προσηλωμένα στο μοναδικό αυτό θέαμα, που αντίκριζαν για πρώτη φορά. Κι ο έρωτας ήταν σίγουρα κεραυνοβόλος!

Έκατσε δίπλα στον Πλάτων και γύρισε για κλάσματα μόνο του δευτερολέπτου μόνο και μόνο για να τον δει να χαμογελά και  έσπευσε να τον μιμηθεί. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και ξεφύσησε αργά και παρατεταμένα. Ήταν η χαρακτηριστική αντίδραση ανακούφισης, όταν αντιλαμβάνεται ο καθένας μας  ότι επιτέλους το μεγάλο ρίσκο που πήραμε βρίσκει ανταπόκριση σε κάτι που ξεπερνά τις προσδοκίες μας και μας ανοίγει τον δρόμο να προχωρήσουμε μπροστά, χωρίς να κοιτάξουμε ποτέ ξανά πίσω! Δέος, αυτήν ήταν η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει κανείς την αίσθηση της Δύναμης, που ένιωσε αντικρίζοντας την μηχανή κι αφήνοντας το μυαλό του ελεύθερο να ταξιδέψει ο πρωθυπουργός.

Κάθονταν οι δυο τους, με τον Πλάτων, στην είσοδο του τετράγωνου κτιρίου το οποίο κατά-λάμβανε σχεδόν δέκα στρέμματα και υψωνόταν περίπου στα είκοσι μέτρα. Περιφερικά του κτιρίου βρισκόταν δεκάδες άνθρωποι, φορώντας οι περισσότεροι μια πορτοκαλί στολή κι αντίστοιχου χρώματος καπέλα, ενώ ανάμεσά στους ξεχώριζαν λίγοι άντρες με λευκές ποδιές που θύμιζαν γιατρούς. Αυτοί έδιναν εντολές και οι υπόλοιποι μετέφεραν διάφορα εξαρτήματα που βρισκόταν σε ράφια αποθήκευσης στους τοίχους. Διάφορα εξαρτήματα συναρμολογούνταν  σε τεράστιους πάγκους στημένους επίσης περιμετρικά του κτιρίου. Τελικά, τα ολοκληρωμένα κομμάτια μεταφέρονταν αποκλειστικά από τους άντρες με τις λευκές στολές στο κέντρο του κτιρίου, όπου περιφραγμένη από έναν κυκλικό γυάλινο τοίχο μέχρι την οροφή, βρισκόταν η τεράστια μηχανή.

Κανένας δεν έδωσε σημασία στην παρουσία τους κι αυτό γιατί ήταν προφανείς οι πυρετώδεις προσπάθειες όλων να συνθέσουν, να δημιουργήσουν την μηχανή αυτή, όποιος κι αν ήταν ο σκοπός της, όσο γίνεται γρηγορότερα. Σαν μυρμήγκια που χτίζουν μεθοδικά κι αποτελεσματικά  δούλευαν όλοι, αφοσιωμένοι στο καθήκον. Οι δυο άντρες παρακολουθούσαν σιωπηλοί την οργιώδη προσπάθεια, με τα μυαλά τους να λειτουργούν σε διαφορετικό μήκος κύματος. Ο Πλάτων αναλογιζόταν  μέσα του την χρήση της μηχανής κι ο πρωθυπουργός προσπαθούσε ακόμη να χωνεύσει την ύπαρξή της, αν και διάφορες ιδέες και εικασίες σχετικά με την χρήση της, που δεν απείχαν πολύ από την αλήθεια, εμφανιζόταν διάσπαρτα στην σκέψη του!

Ο άντρας με την λευκή στολή, που τους πλησίαζε γοργά, σχεδόν τρέχοντας, θα έλυνε πολλές από τις απορίες του.

-Καλημέρα σας, είπε λαχανιασμένος και έτεινε το χέρι του. Πλάτων. Κύριε πρωθυπουργέ! Ελάτε μαζί μου, σας παρακαλώ, είπε, γύρισε προς την μηχανή και προχωρώντας γοργά, άρχισε να τους μιλάει και πάλι, με τον πρωθυπουργό να περπατά δίπλα του και τον Πλάτων να τους ακολουθεί αργά.

-Η μηχανή είναι έτοιμη στο ογδόντα τις εκατό. Υπολογίσαμε με τους συναδέλφους ότι το αργότερο σε έναν μήνα, ακολουθώντας το χρονοδιάγραμμα, θα είμαστε έτοιμοι για την πρώτη δοκιμή. Συνέχισαν το περπάτημα και καθώς πλησίαζαν την μηχανή, αυτή μεγάλωνε εκθετικά σε κάθε βήμα που τους έφερνε και πιο κοντά της. Βλέπετε τα κιβώτια, που ξεφορτώνουν στο βάθος, ρώτησε τον πρωθυπουργό, που ένευσε θετικά, βλέποντας μετά βίας στην απέναντι πλευρά του κτιρίου ένα μικρό γερανό να ξεφορτώνει αρκετά μεγάλα κιβώτια. Αυτοί είναι οι μαγνήτες και οι πυκνωτές. Η παραγγελία έφθασε μόλις χθες, και πλέον είμαστε πλήρεις, είπε και μετά από λίγο σταμάτησε μπροστά σε ένα γραφείο, πάνω στο οποίο υπήρχαν δεκάδες χαρτιά. Γύρισε προς το μέρος τους, με την πλάτη στην μηχανή, η οποία φάνταζε ακόμη πιο εντυπωσιακή στα μάτια του πρωθυπουργού κοιτώντας την από τόσο κοντά. Λίγα μέτρα, περίπου είκοσι τους χώριζαν από τον γυάλινο τοίχο.

-Πλάτων, έχουμε πλέον όλα τα απαραίτητα υλικά και εργαλεία για να ολοκληρώσουμε την μηχανή. Κανείς δεν υποψιάστηκε το παραμικρό, πρόσθεσε χαμογελώντας.

-Τι εννοείς, ρώτησε ο πρωθυπουργός απορημένος απ’ την τελευταία του φράση και θέλοντας να μπει στο πνεύμα της συζήτησης.

-Κοιτάξτε για την κατασκευή της μηχανής, είχαμε την πρώτη ύλη, την θεωρεία που καθιστά πραγματοποιήσιμη την κατασκευή της, έτσι; Αλλά δεν είχαμε τα υλικά. Μόλις μας εξήγησε ο Πλάτων τι ακριβώς θα φτιάχναμε, σε συνεργασία με όλες τις απαραίτητες ειδικότητες, κάναμε μια λίστα με τα απαραίτητα υλικά και εργαλεία. Και κάναμε το πιο απλό, πράγμα. Τα παραγγείλαμε από δεκάδες εταιρείες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, πρόσθεσε με μια υποψία χαμόγελου να ξεπηδάει στην άκρη των χειλιών του. Και να’ τα, είπε περήφανος δείχνοντας στα ράφια γύρω του. Βέβαια και πάλι η συμβολή του Πλάτων ήταν απαραίτητη. Θα χρειαζόμασταν χρόνια για να βγάλουμε άκρη ακόμη κι αν είχαμε τα σχέδια και τα υλικά, όχι μόνο εμείς που βρισκόμαστε εδώ, αλλά και οι καλύτεροι επιστήμονες που έχουν περπατήσει πάνω στην Γη, είπε και ο πρωθυπουργός στράφηκε στον Πλάτων, ο οποίος κοίταζε με ένα βλέμμα σκοτεινό, ίσως και θλιμμένο, την μηχανή.

Έμοιαζε τόσο πολύ με την εικόνα που είχε στο μυαλό του απ’ όταν ξύπνησε, αλλά αν κι ήταν σχεδόν σίγουρος ότι όλα θα πήγαιναν κατ’ ευχήν, δεν μπορούσε να βγάλει απ’ το μυαλό του την σκέψη, την βαθιά θαμμένη στο ασυνείδητο του, ότι μια θυσία ίσως θα ήταν απαραίτητη, σχεδόν αναπόφευκτη! Στο κοντινό μέλλον, είδε ανάμεσα στους χιλιάδες προδιαγεγραμμένους θανάτους, ότι μια ζωή θα χανόταν, σχεδόν οικιοθελώς, πάνω στην οργιώδη προσπάθεια σωτηρίας του πλανήτη!

-Και τι ακριβώς μηχανή είναι, ρώτησε ο πρωθυπουργός στρεφόμενος πάλι στον επιστήμονα μπροστά του.

-Μια υπέροχη, ιπτάμενη μηχανή, απάντησε θλιμμένα ο Πλάτων, προσπαθώντας να διώξει τις αρνητικές σκέψεις. Μοναδική στο είδος της και ικανή να επιβάλλει την τάξη στο χάος που μαστίζει τον πλανήτη μας. Θα μπορούσε να το κάνει ίσως ακόμη και μόνη της, πόσο μάλλον με την βοήθεια των άλλων δυο πανομοιότυπων αδερφών της που κατασκευάζονται σε διπλανές τοποθεσίες, πρόσθεσε κι ο πρωθυπουργός έμεινε με ανοιχτό το στόμα και χιλιάδες ερωτήσεις να αγωνίζονται για την πρωτοκαθεδρία. Δεν είπε τίποτα όμως. Παρέμεινε ακίνητος, να παρατηρεί όλους αυτούς τους ανθρώπους γύρω του, με ενορχηστρωτή τον Πλάτων, να ετοιμάζουν… μια λέξη πρόλαβε να ξεφύγει από την λογοκρισία της λογικής, τον Αρμαγεδδών!

«Η Μέρα της Κρίσης πλησιάζει!» σκέφτηκε ασυναίσθητα κι ανατριχιάζοντας ο πρωθυπουργός με τον Πλάτων να χαζεύει στο άκουσμα αυτής της σκέψης ακόμα πιο θλιμμένα την κατάμαυρη μηχανή.

                                                                             8

Την ίδια ώρα, που ο ήλιος έδυε με τις τελευταίες ακτίνες του να χάνονται αργά φωτίζοντας όλο και λιγότερο αυτή την πλευρά της Γής και καθώς η συγκέντρωση ενός τεράστιου πλήθους ολοκληρωνόταν και η στιγμή της Αναγγελίας πλησίαζε, κόντευε μεσημέρι στην αμερικάνικη πρωτεύουσα και το προγραμματισμένο ραντεβού του προέδρου με τον αιδεσιμότατο Ιάκωβο βρισκόταν σε εξέλιξη. Τα τηλεφωνήματα που είχε δεχθεί ο πρόεδρος από τις πολεμικές εταιρείες- κολοσσούς, που προφήτευαν το απεχθές σενάριο, στο οποίο ένα ντόμινο κυβερνήσεων θα ακολουθούσαν το παράδειγμα της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν ασταμάτητα και ζητούσαν, απαιτούσαν καλύτερα, σε έντονο ύφος την άμεση ανάληψη κάθε πιθανής ενέργειας προς αποφυγή των ολέθριων επιπτώσεων. Δεν έλειψαν οι ευθύς παροτρύνσεις για εξόντωση του ενοχλητικού πρωθυπουργού και του δαιμονικού προστάτη του. Κάποιοι πανικόβλητοι δεν δίστασαν να προτείνουν ακόμη και την χρήση πυρηνικών όπλων σε έσχατη περίπτωση!

-Μην ανησυχείτε! Όλα θα γίνουν όπως τα έχουμε σχεδιάσει. Μίλησα με τους ηγέτες της Ευρώπης και με ενημέρωσαν για την πρόθεσή τους να καταργήσουν τον στρατό τους. Διαφώνησαν αμέσως και είναι όλοι έξαλλοι με την συμπεριφορά του πρωθυπουργού και του νεαρού. Θα στηρίξουν κάθε μέτρο εναντίων τους και δεν θα διστάσουν ακόμη και για πολεμική εμπλοκή. Αν χρειαστεί θα συγκληθεί το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και θα επισημοποιήσουμε τις αποφάσεις μας. Θα περιμένω λίγο ακόμη κι αν… αν δεν γίνει αυτό που επιθυμούμε, θα δράσουμε, είπε κι έκλεισε απότομα το τηλέφωνο αδιαφορώντας πλέον απροκάλυπτα για τους χρηματοδότες του, με το βλέμμα του καρδινάλιου καρφωμένο πάνω του.

Δεν πίστευε επουδενί ότι το κρατίδιο αυτό θα μπορούσε να τα βάλει με την Υπερδύναμη του και την τέλεια πολεμική της Μηχανή, ούτε βεβαίως με όλες τις μεγάλες δυνάμεις που βρίσκονταν στο πλευρό του. Έλπιζε όμως ότι περαιτέρω ενέργειες θα ήταν περιττές και είχε μια ανεξήγητη εμπιστοσύνη ότι, χάρη στον Θεό του, ο καλύτερος του πράκτορας θα κατάφερνε να σκοτώσει τον Αντίχριστο ανά πάσα στιγμή. Δυνάμωσε τον ήχο της τηλεόρασης κι αφοσιώθηκαν κι οι δυο τους στην εικόνα.

Η κρατική τηλεόραση της Ελλάδας ήταν η μοναδική που προέβαλλε ζωντανά την συγκέ-ντρωση, δίνοντας ελεύθερα το τηλεοπτικό προϊόν σε όλο τον κόσμο. Όντας Ιανουάριος στην Αθήνα με ανεξήγητα ζεστό, παρά την βροχούλα που έπεφτε πριν από λίγο, καιρό για την εποχή, περισσότεροι από τρία εκατομμύρια άνθρωποι συνέρευσαν για να ακούσουν τον πρωθυπουργό και για να δουν ζωντανά,  άλλοι με κρυφό κι άλλοι με φανερό πάθος,  τον Πλάτων. Τον Ηγέτη τους!

Ένα ετερόκλητο πλήθος νέων και ηλικιωμένων, πλούσιων και φτωχών, μορφωμένων κι αμόρ-φωτων μαζεύτηκε στο πεδίο του Άρεως και κατέκλυσε τους γύρω δρόμους σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων. Πολλοί δεν θα μπορούσαν να τον δουν, παρά μόνο στις γιγαντοοθόνες που στήθηκαν παντού, όλοι ήθελαν όμως να βρεθούν όσο πιο κοντά του ήταν εφικτό. Όλοι οι λαοί που κατοικούν σ’ αυτή την χώρα, που ερωτεύονται και εργάζονται μαζί, που ονειρεύονται ένα αύριο άξιο για τα παιδιά τους, με κυρίαρχο τον Ελληνικό, συνυπήρχαν σε αρμονία. Έλληνες και μετανάστες τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι περιμένοντας την έναρξη της ομιλίας υπό τον ήχο ελληνικής ροκ μουσικής:

«Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα

Θα ξαναέβαφα γαλάζια την θάλασσα!»

Αχ, πόσο όμορφός είναι ο κόσμος, ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα πάνω στο πρόσωπο της Γης. Το μόνο που οφείλει να αλλάξει βρίσκεται βαθιά μέσα του!

Η μουσική έσβησε αργά με τα φώτα να χαμηλώνουν συντονισμένα δημιουργώντας μια επιβλητική ατμόσφαιρα. Στην μικρή, λιτή σκηνή, που είχε στηθεί  στο κέντρο της πλατείας, εμφανίστηκαν ο πρωθυπουργός και εν συνεχεία ο Πλάτων. Το πλήθος, παγωμένο για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ξέσπασε σε χειροκροτήματα όταν το απόμακρο πρόσωπο του Πλάτων συσπάστηκε απότομα σε ένα τεράστιο και ζεστό χαμόγελου ενός πανέμορφου νέου άντρα. Λίγοι τυχεροί τον έβλεπαν από κοντά κι οι περισσότεροι από τις οθόνες, αλλά όλοι μαζί ένιωσαν τυχεροί, ίσως κι ευλογημένοι, που μοιράζονταν την μαγική αυτή συγκυρία.

Ο πρωθυπουργός άρχισε να χειροκροτεί το πλήθος και το πλήθος ανταπέδωσε δυνατά, επικροτώντας φανερά  τις πολιτικές του κινήσεις, που είχαν κινήσει τα γρανάζια της Ιστορίας, οδηγώντας σε μια Νέα Εποχή!

-Συμπολίτες μου, είπε ο πρωθυπουργός παίρνοντας θέσης το βήμα και το πλήθος σώπασε στιγμιαία. Απόλυτη ησυχία επικράτησε, σχεδόν απόλυτη με εξαίρεση την γλυκεία μελωδία των ήχων της φύσης, με μοναδική υπόκρουση το θρόισμα των φύλλων στο βαριεστημένο αεράκι και τις κραυγές των λίγων ζώων που μάχονταν καθημερινά να επιβιώσουν σε μια σύγχρονη  ζούγκλα. Ήρθε ο καιρός να δημιουργήσουμε μια νέα ισορροπία στον φυσικό κόσμο! Να δημιουργήσουμε μια καμπή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ας δημιουργήσουμε μια νέα πολιτική τέχνη, η οποία θα οδηγεί τον άνθρωπο σε μεγαλύτερη αρμονία με τον συνάνθρωπό του και με την φύση! Να δημιουργήσουμε ένα κράτος υπηρέτη της κάθε αυτόνομης συλλογικότητας, που θα προσφέρει συνειδητότητα στους πολίτες του αφυπνίζοντας τους στα βασικά τους ανθρώπινα δικαιώματα, στις ελευθερίες τους και τις ευθύνες τους, απέναντι στον εαυτό τους και απέναντι στους άλλους! Συνειδητότητα σημαίνει εγρήγορση του νου και μη-προσκόλληση σε ιδεολογίες, είδωλα και υλικά αγαθά και μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει την απληστία του ανθρώπινου νου. Σημαίνει ελευθερία! Για τον στόχο αυτό χρειάζεται ένας νέος τύπος πολιτικού, πρόσθεσε και στράφηκε στον Πλάτων. Κοιτώντας τον ολοκλήρωσε την σκέψη του: Χρειάζεται ένας διανοούμενος, ο οποίος γνωρίζοντας τους αμείλικτους νόμους της εξέλιξης οδηγεί τους συνανθρώπους του με σύνεση. Βλέπετε οι άνθρωποι συχνά οδηγούνται σε στόχους και αφοσιώνονται σε μεγάλες ιδέες με την μεσολάβηση ανθρώπων που προσωποποιούν τις ιδέες εκείνες. Πρέπει λοιπόν να βρουν την σωμάτωση της ιδέας με σάρκα κι αίμα για να αφοσιωθούν σε αυτήν. Έτσι κι εγώ, φίλες και φίλοι, συνοδοιπόροι, βρήκα, ή μάλλον με βρήκε, και σας παρουσιάζω τον Πλάτων, είπε και το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές. Αισθάνονταν όλοι τους αγαλλίαση, δέος κι ευτυχία για την μοναδική εμπειρία που βίωναν. Ο Πλάτων πήρε την θέση του πρωθυπουργού στο βήμα.

-Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής του καθενός μας, ρώτησε με χαμηλή και γλυκιά φωνή κι όλοι σώπασαν ξανά κρεμάμενοι απ’ τα χείλη του. Ποιός άλλος από την Αυτοπραγμάτωση, την ανάπτυξη της συνείδησής μας μέσω μιας αρμονικής συγχώνευσης των ενεργειών της σκέψης, του συναισθήματος και του σώματος. Να κατακτήσουμε το «Γνώθι σ’ αυτόν!» του Σωκράτη. Αναρωτηθήκατε ποτέ «Ποιος είμαι;». Καθένας από εμάς, όλοι μας, είμαστε μια σπίθα του Υπέρτατου όντος, της συλλογικότητας του σύμπαντος. Είμαστε όλοι ίσοι και σαν ίσοι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλον. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για να έχει κάθε ανθρώπινο ον που γεννιέται τυχαία πάνω στον μικρό, αλλά πανέμορφο πλανήτη μας, την ευκαιρία να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αγγίξει το θείο, να γίνει κύριος του εαυτού του. Έχουμε όλοι δικαίωμα να είμαστε ελεύθεροι και να απολαμβάνουμε την ζωή. Δεν θέλουμε να μας διαμορφώνουν πλέον η ψευδής πολιτική, η θρησκεία και η εμπορευματοποίηση. Θέλουμε να αλλάξουμε τα παλιά συστήματα, που κρατούν δέσμιους τους ανθρώπους και να χτίσουμε νέα που τους απελευθερώνουν, είπε και ο κόσμος χειροκρότησε αυθόρμητα για λίγο, δίνοντας στον Πλάτων την ευκαιρία να κοιτάξει στα μάτια όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσε. Η ελευθερία δεν βρίσκεται στην ελεύθερη λειτουργία των δυνάμεων της αγοράς, γιατί αυτές είναι τυφλές και σατανικές. Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην κτητικότατα, την πλεονεξία και την απληστία, δημιουργώντας κοινωνικό και φυσικό χάος, οδηγώντας τον ανθρώπινο πολιτισμό στο χείλος της καταστροφής. Οι πολιτικοί και οι πολιτικές που έχουν σαν δόγμα τις δυνάμεις της αγοράς θα διαπιστώσουν γρήγορα ότι ο καιρός τους έχει παρέλθει. Ο καπιταλισμός στην αμιγή του μορφή φτάνει στο τέλος του σε όλο τον δυτικό, αλλά και στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Μια νέα μορφή δημοκρατικού σοσιαλισμού, όπου ακούγεται καθαρά και βροντερά η θέληση του λαού κάνει την εμφάνισή του. Η φωνή του λαού είναι ξεκάθαρη και μας προστάζει: Η κοινωνική συνείδηση δεν θα ακολουθεί πλέον τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά θα είναι εκείνη που θα οδηγεί τις δυνάμεις της αγοράς!

Ο Πλάτων άρθρωνε λέξεις που ξεπηδούσαν σαν το αίμα από την καρδιά του πλήθους μπρος του κι αυτό ξέσπασε ακόμη μια φορά σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές, ακούγοντας τα υπέροχα αυτά λόγια, νιώθοντας σχεδόν σίγουρο ότι η στιγμή αυτή ήταν κοντά και όλοι τους θα είχαν την μοναδική ευκαιρία να βιώσουν, μες τον χρονικό ορίζοντα της ζωής τους, την αλλαγή αυτή!

Ω, τι ευτυχία!

Οι ηγέτες των κυρίαρχων δυνάμεων και οι ηγέτες του Κεφαλαίου από την άλλη ένιωσαν το έδαφος να σείεται κάτω απ’ τα πόδια τους. Το νέο ήταν μπροστά τους και η σύγκρουση με ότι αυτοί εκπροσωπούσαν έμοιαζε αναπόφευκτη. Τα λόγια και η επιβλητική εικόνα του νέου αυτού που σκότωνε αδίστακτα τις συνήθειες τους δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία.

Οργή και μίσος!

-Όλα τα έθνη πρέπει να καταλάβουν ότι είμαστε μια ενιαία ανθρωπότητα και σαν τέτοια πρέπει να δράσουμε βασισμένοι στην αρχή της μοιρασιάς. Η τροφή, οι πρώτες ύλες, η ενέργεια, η επιστημονική γνώση, ανήκουν σε όλους μας. Τα έθνη οφείλουν να βιώσουν την αδελφοσύνη! Την αδελφοσύνη που δεν έχει μπορέσει να εγκαθιδρύσει η θρησκεία πάνω στον πλανήτη, εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια. Ναι, φίλοι μου καλά ακούσατε, είπε νιώθοντας άμεσα την δυσαρέσκεια  στις σκέψεις χιλιάδων θρήσκων ανθρώπων. Σεβόμαστε απολύτως το δικαίωμα του καθενός στην πίστη και στην ανεξιθρησκία, αλλά για απαντήστε μου, σας παρακαλώ, στο εξής: Αν ο Θεός δεν μπορεί να εμποδίσει το κακό, που κυριαρχεί στον πλανήτη μας δεν σημαίνει αυτό ότι δεν είναι παντοδύναμος; Αν από την άλλη, μπορεί, αλλά δεν θέλει, δεν είναι απλά ένας μοχθηρός τύρρανος; Κι αν ούτε θέλει, αλλά και ούτε μπορεί, τότε γιατί τον αποκαλείτε Θεό, ρώτησε ειρωνικά και τα λόγια του μαζί με τις σκέψεις που γέννησαν, μαστίγωσαν τα μυαλά όλων των ανθρώπων, που τον έβλεπαν και τον άκουγαν. Εμείς δεν θα περιμένουμε την παρέμβαση ενός Θεού, αλλά θα δράσουμε μόνοι μας για να κάνουμε πράξη το όνειρό μας. Δεν χρειαζόμαστε τις Γραφές για να βιώσουμε τον αληθινό μας εαυτό και να εγκαθιδρύσουμε το βασίλειο της Αγάπης σε όλο τον πλανήτη. Δεν χρειαζόμαστε κάποιον εξωτερικό Θεό για να προσφέρουμε απλόχερα την ευτυχία και να ελαχιστοποιήσουμε την δυστυχία, για να μετατρέψουμε τα αόριστα λόγια σε καθημερινή πράξη όλων μας, γιατί ο Θεός είναι μες την καρδιά του καθενός μας! Θα αναρωτιέστε σίγουρα πως ακριβώς θα γίνει αυτή η πράξη, έτσι; Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Το πρόβλημά μας είναι να εγκαθιδρύσουμε μιαν αληθινή δημοκρατία μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Για να το κάνουμε αυτό πρέπει να ξαναβάλουμε τις απολαύσεις στις θέσεις τους, να καταστρέψουμε την υπέρμετρη σημασία που έχουμε δώσει στην οικονομία και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα νέο ήθος, απόλυτα δεμένο με τον θνητό χαρακτήρα του ανθρώπου! Εμείς πήραμε λοιπόν  μια γενναία απόφαση, μια απόφαση που είναι το πρώτο σκαλί μόνο, στον ανηφορικό μας δρόμο. Τις επόμενες ημέρες, ο στρατός της χώρας μας θα πάψει να λειτουργεί. Θα ξεπεράσουμε έτσι την εμμονή της πρωτόγονης κατάστασης, δηλαδή του πολέμου όλων εναντίων όλων και της βασιλείας της ωμής βίας, μεταξύ των ανθρώπινων κοινοτήτων και θα αποτελέσει γεγονός η πανάρχαια ευχή: Αγαπάτε αλλήλους. Ταυτόχρονα θα γλυτώσουμε αρκετά χρήματα για να βελτιώσουμε την κοινωνία μας σε πρώτο στάδιο και να μπορέσουμε αργότερα να βοηθήσουμε και άλλους. Κάνω την ευχή η πράξη μας αυτή να βρει μιμητές σε όλο τον κόσμο, είπε και το πλήθος αποδέχτηκε  διχασμένο την δήλωσή του.

Οι νέοι, ορμώμενοι απ’ το πνεύμα της ρομαντικότητας και του αυθορμητισμού που τους διακρίνει, ξέσπασαν σε ζητωκραυγές. Οι γηραιότεροι, έχοντας χάσει το παιδί μέσα τους, όντας κυνικοί και δύσκαμπτοι, αποδέχθηκαν μουδιασμένα τα λόγια του. Ο λογικός φόβος για μια ίσως υπερβολικά αισιόδοξη κίνηση, που πιθανός άγγιζε τα όρια της αφέλειας, χτύπησε την πόρτα αρκετών αδύναμων και θρήσκων ανθρώπων.

Έχοντας ακούσει τις φήμες ότι τα ίδια λόγια ειπώθηκαν απ’ τον πρωθυπουργό στην διάσκεψη κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων απ’ τους ηγέτες κι ένα πρωτόγνωρο κύμα συμπαράστασης από τους λαούς, περίμεναν τώρα όλοι με αυξανόμενη αγωνία κι ένταση τον Πλάτων να τους πει κάτι, οτιδήποτε θα γαλήνευε το χάος που ξεπηδούσε μες τις ψυχές τους. Τον κοίταζαν θαμπωμένοι κι ανέμεναν απ’ τα χείλη του οτιδήποτε θα ζωγράφιζε στις ψυχές τους την τόσο αναγκαία αρμονία.

Ο Πλάτων κατανοούσε ότι οι μάζες, όπως αυτή που κρέμονταν τώρα απ’ τα χείλη του, μπορεί να είναι διανοητικά κατώτερες απ’ τον μεμονωμένο άνθρωπο, αλλά από την άποψη των συναισθημάτων και των πράξεων που αυτά προκαλούν μπορεί να γίνουν καλύτερες ή χειρότερες. Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που τις υποβάλλεις κανείς. Κι ενώ μπορεί συχνά να γίνονται εγκληματικές, είναι εξίσου δυνατό να γίνουν ηρωικές. Ο Πλάτων έβλεπε ξεκάθαρα ότι αρκεί να εξάπτει κανείς την φαντασία τους για να τις κυβερνά. Το ίδιο έκαναν τόσοι και τόσοι ηγέτες στην Ιστορία, ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Καίσαρας, ο Μέγας Ναπολέων και το ίδιο θα έκανε κι αυτός! Έσπευσε λοιπόν να τους καθησυχάσει, δημιουργώντας την απόλυτη φαντασίωση της παντοδυναμίας στα μυαλά τους και στέλνοντας παράλληλα ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε όσους τον παρακολουθούσαν  στις οθόνες τους σε όλο τον πλανήτη.

-Καταργούμε τον στρατό μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαστε ανυπεράσπιστοι. Δεν τρέφουμε αυταπάτες, γνωρίζουμε ότι αυτοί που συντηρούν αυτό το σάπιο Σύστημα θα μας επιτεθούν με όλες τους τις δυνάμεις, με την αποτελεσματική τους μηχανή που συνδυάζει οικονομικές, διπλωματικές, επιστημονικές, πολιτικές και κυρίως στρατιωτικές επιχειρήσεις. Τους συμβουλεύουμε να μην το κάνουν, γιατί να είστε σίγουροι ότι δεν θα γυρίσουμε το άλλο μάγουλο. Αν μας πολεμήσουν, μόνο τότε κι εφόσον χρειαστεί, θα επιβάλουμε την άποψη μας για τον κόσμο, μια και καλή. Πιστέψτε με, έχουμε την τεχνολογία, μια τεχνολογία σταλμένη απ’ το μέλλον, να το κάνουμε πράξη, είπε αποφασιστικά και οι φοβίες διαλύθηκαν γρήγορα στην ατμόσφαιρα της απόλυτης προσήλωσης και εμπιστοσύνης στο πρόσωπο του Πλάτων. Το ίδιο πρόσωπο που τους κοίταζε τώρα κατευθείαν στα μάτια, έναν ένα, με βλέμμα γεμάτο αυτοπεποίθηση και μάτια που κατανοούσαν τις απόκρυφες σκέψεις τους.

Μαγεμένοι όλοι, ένιωσαν την αγάπη στο βλέμμα του και σε κείνη την μοναδική στιγμή, καθώς ο ήχος είχε εξαφανιστεί στα μυαλά τους και οι καρδιές τους ενώνονταν όλες σε έναν κοινό σκοπό, μια ψυχική σύνδεση, έναν όρκο, σε εκείνο το απειροελάχιστο χρονικό σημείο, μια σφαίρα ξεκίνησε ένα μοναχικό ταξίδι θανάτου.

Ταξιδεύοντας στον δικό της χωροχρόνο, αδιαφορώντας για όλους εμάς, άπλωσε το μακάβριο χέρι της για να αρπάξει τον Πλάτων και να τον σύρει στην πλευρά των νεκρών, αφού προηγουμένως οι τρείς  αυταδέλφισσες της θυσιάστηκαν στο γκρέμισμα των δέκα μόλις εκατοστών από το τσιμέντο μιας ταράτσας που έφραζε τον δρόμο της, ανοίγοντας διάπλατα το μονοπάτι, ώστε ο πράκτορας να καταφέρει να δει, σχεδόν μπροστά του, στην διόπτρα, τον Πλάτων να στρέφεται δεξιά του προς τον πρωθυπουργό, χειροκροτώντας και χαμογελώντας.

-Για να σε δούμε τώρα, είπε ο πράκτορας πατώντας ψυχρά την σκανδάλη.

Ο Πλάτων ένιωσε ένα στιγμιαίο ηλεκτρικό κύμα να διαπερνάει την αριστερή πλευρά του σώματός του και αντιλήφθηκε άμεσα τον κίνδυνο. Είχε κλάσματα του δευτερολέπτου και δεν σκέφτηκε καν, απλώς έδρασε. Σήκωσε το αριστερό του χέρι για να καλύψει το κεφάλι του, λες και κρατούσε κάποια μεσαιωνική ασπίδα και μαζεύτηκε γονατίζοντας στο δεξί του πόδι, σφίγγοντας απόλυτα το κορμί του. Κάθε μυς σφίχτηκε στο μάξιμουμ κι έναν αναπάντεχο αποτέλεσμα αποκαλύφθηκε στον κόσμο.

Η σφαίρα ορμούσε λυσσαλέα να τον αρπάξει και μόλις που ένιωσε στα ακροδάχτυλά της ότι τον είχε, συντρίφτηκε στιγμιαία σε ένα αόρατο εμπόδιο λίγα χιλιοστά από το χέρι του Πλάτων. Κάτι σαν μαγνητικό πεδίο δημιουργήθηκε και χρωματίστηκε γαλαζοπράσινο στο σημείο όπου συγκρούστηκε η σφαίρα για λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεθωριάσει αργά. Ο Πλάτων έστρεψε το βλέμμα του αυστηρά προς το μέρος απ’ όπου ήρθε η σφαίρα. Ο πράκτορας πάγωσε, για ελάχιστο μόνο χρόνο, από την αναπάντεχη εξέλιξη και ξαναπάτησε την σκανδάλη κρατώντας την πατημένη βίαια, έως ότου το όπλο του ξεράσει και τον τελευταίο αγγελιοφόρο του θανάτου.

Συντρίφτηκαν όλες, η μια πίσω από την άλλη, στο αόρατο μαγνητικό πεδίο που είχε δημιουργήσει και συντηρούσε το σώμα του Πλάτων, ακολουθούμενες από μικρές εκρήξεις. Κάθε μια τους όμως αποδυνάμωνε και λίγο την ασπίδα του, καταπονώντας απίστευτα το σώμα του κι αδειάζοντας την ενέργειά του. Ο πράκτορας, κοιτώντας ακόμη στην διόπτρα είδε κατάματα τον απόκοσμο άντρα απέναντί του, ο οποίος τον κοίταζε αμείλικτα και χωρίς οίκτο με βλέμμα βγαλμένο απ’ την χειρότερη κόλαση στο σύμπαν. Τα μάτια του πράκτορα αντίκριζαν δυο υπέρλαμπρους ήλιους (τόσο θανατηφόροι κι όμως τόσο σαγηνευτικοί), κατάματα και πριν προλάβει να σαστίσει, χωρίς να δώσει τον απαραίτητο χρόνο στο μυαλό του να λιγοψυχήσει για πάντα, έκανε δυο κινήσεις ακριβείας, βγάζοντας τον γεμιστήρα του και κουμπώνοντας έναν καινούριο.

Ο κόσμος από την άλλη είχε ήδη σαστίσει. Τόσο όσοι ήταν παρόντες, όσο και οι τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο, άργησαν να καταλάβουν ότι ο άντρας, που κοιτούσαν με προσήλωση δεχόταν μια δολοφονική επίθεση. Ίσα που διέκριναν τα χρώματα που εμφανίστηκαν τόσο ξαφνικά μπροστά του, παράλληλα με τις μικρές φωτεινές εκρήξεις βλέποντας τον να παίρνει μια αμυντική στάση. Δεν άργησαν όμως να συνειδητοποιήσουν ότι  ήταν ανίκητος. Προφανώς κάποια απερίγραπτη δύναμη, που παρήγαγε το …ίδιο του το σώμα, τον προστάτευε από τις σφαίρες.

Ο Πλάτων ένιωσε όλους τους μυς του κορμιού του να καίνε, σαν χιλιάδες καυτές βελόνες να τον τρυπάνε αλύπητα, κουρασμένοι απ’ την υπερπροσπάθεια. Αισθάνθηκε ότι ήταν έτοιμοι να καταρρεύσουν και του φάνηκε, σχεδόν άκουσε σαν ψίθυρο το θανατηφόρο βουητό, αυτό που δημιουργεί το ηλεκτρικό ρεύμα καθώς διατρέχει τσιρίζοντας τα καλώδια υψηλής τάσης, ότι το  μαγνητικό πεδίο τρεμόπαιζε γύρω του. Είχε μια και μόνη ευκαιρία να αντιδράσει! Και μάλιστα τώρα!

Εστίασε στο ακριβές σημείο του στόχου, στην ταράτσα, που μόλις φαίνονταν στον ορίζοντα. Εκτίναξε γρήγορα και δυνατά τα χέρια του μπροστά, σφίγγοντας τα σαγόνια και η ενέργεια του πεδίου γύρω του, αλλά και το υπόλοιπο των δυνάμεών του ενώθηκαν στιγμιαία μες τις χούφτες του και εκτοξεύτηκαν σαν μια ενιαία γαλανόλευκη φωτιά. Πριν προλάβει καν να πατήσει την σκανδάλη, ο πράκτορας είδε με την διεσταλμένη κόρη του ματιού του κι ένιωσε γύρω του, το ωστικό κύμα καθώς και  την έκρηξη που ακολούθησε.

Η Δύναμη χτύπησε το κτίριο ένα μέτρο πιο κάτω από την θέση του και η έκρηξη τον  πέταξε τέσσερα- πέντε μέτρα πίσω, δημιουργώντας έναν κρατήρα τριών μέτρων στην πλάγια όψη της ταράτσας, καταστρέφοντας ολοσχερώς τα ευτυχώς άδεια δωμάτια, τα τούβλα στους τοίχους αλλά και τις τσιμεντένιες κολώνες που βρέθηκαν στον δρόμο της. Ζαλίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα από το δυνατό πέσιμο, αλλά δεν τραυματίστηκε σοβαρά. Η σύγχρονη κι ενισχυμένη στολή του τον προστάτευε από μέτριας έντασης χτυπήματα και του παρείχε την τεχνολογία να αντιδράσει σε κάθε κατάσταση. Αυτό και έκανε.

Σήκωσε την μέση του κι έμεινε καθισμένος για λίγα δευτερόλεπτα να παρατηρεί τα αποτε-λέσματα της έκρηξης. Κοίταξε μπροστά του, λίγα εκατοστά από τα πόδια του, το γκρεμισμένο δωμάτιο από κάτω και στράφηκε προσπαθώντας να δει, δύο χιλιόμετρα μακριά, προς τον Αντίχριστο.

-Πλάκα μας κάνεις, αναρωτήθηκε χαμηλόφωνα, νιώθοντας το ζεστό αίμα να κυλάει απ’ την πληγή που δημιούργησαν τα θραύσματα στο μέτωπό του και συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά το συντριπτικό μέγεθος του εχθρού του, αλλά και τα ερεβώδη βάθη της αποστολής του. Δεν φοβήθηκε, όπως θα έκαναν οι περισσότεροι από εμάς, αλλά σχεδόν ηδονίστηκε από την αποκάλυψη. Ήταν πλέον σίγουρος ότι είχε απέναντι του το προαιώνιο ερπετό του Κακού, τον Αντίχριστο! Ένα Κτήνος κρυμμένο σε ανθρώπινο σώμα!

Έπρεπε να πάρει όμως μια στιγμιαία απόφαση. Είχε δυο επιλογές. Για κάποιον λόγο ένιωθε ότι οι σφαίρες του είχαν δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα στον Αντίχριστο, δεν πίστευε σε καμιά περίπτωση ότι ήταν αμελητέα ποσότητα γι’ αυτόν. Δεν μπορούσε να το δικαιολογήσει αυτό, ούτε είχε αποδείξεις, αλλά το πίστευε ακράδαντα ότι αν είχε καταφέρει να ρίξει λίγες σφαίρες ακόμη ίσως και να είχε πετύχει τον σκοπό του. Επομένως, θα έπρεπε ή να βγάλει το σαρανταπεντάρι από την θήκη του και να αδειάσει προς το μέρος του Αντίχριστου τον γεμιστήρα του, με τις λιγοστές πιθανότητες να βρει στόχο λόγω της απόστασης ή να κάνει μια προσπάθεια να δραπετεύσει μιας και οι άντρες ασφαλείας ήταν σίγουρα ήδη στο κατώφλι του.

Σήκωσε το βλέμμα του ψηλά, χαζεύοντας τα αστέρια στον νυχτερινό ουρανό. Αφουγκρά-στηκε τον κόσμο γύρω του κι έτριψε στην χούφτα του το φυλαχτό, εκείνο το σουβλερό και άθικτο δόντι του πατέρα του. Ήταν γιός του πατέρα του; Ήταν καλύτερος από τον πατέρα του; Εκπλήρωσε τον στόχο κάθε γιού να  ξεπεράσει τον πατέρα του; Τράβηξε το πιστόλι, το κράτησε σφιχτά με τα δυο του χέρια κι άρχισε να πυροβολεί, ουρλιάζοντας σαν λύκος!

Ο Πλάτων είχε πάρει πολλές ανάσες τα πολύτιμα δευτερόλεπτα που πέρασαν κι είχε προλάβει να ανακτήσει μερικώς τις δυνάμεις του. Το μυαλό του καθοδήγησε τις απαραίτητες εργασίες μες το σώμα του, το οποίο περιόρισε κάθε σπατάλη ενέργειας κι έμεινε σε αναμονή. Κοιτούσε ακίνητος προς τον εχθρό του, σε θέση άμυνας κι έτοιμος να ενεργοποιήσει την ασπίδα του ανά πάσα στιγμή. Καμιά από τις σφαίρες δεν αποτέλεσαν κίνδυνο, χτυπώντας όλες σε τοίχους πολύ πριν φτάσουν τον στόχο τους.

Οι άντρες ασφαλείας είχαν ήδη απομακρύνει τον πρωθυπουργό κι ο κόσμος είχε χαμηλώσει ενστικτωδώς τα κεφάλια του. Παραδόξως, δεν επικρατούσε πανικός. Αντιθέτως! Όλοι κοιτούσαν τον Πλάτων συνεπαρμένοι από ότι είχαν μόλις δει. Δεν φοβόντουσαν, αλλά αισθάνονταν ασφαλείς. Για λίγο αδιαφορούσαν για την προσωπική τους ασφάλεια και το μοναδικό θέαμα, που τους είχε χαρίσει απλόχερα ο Πλάτων άξιζε κάθε ρίσκο. Έζησαν κάτι ανεπανάληπτο, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, σαν ένας τεράστιος και πολυκύτταρος οργανισμός. Οι ψυχές τους ένιωσαν μια αμοιβαία ψυχική σύνδεση με τον Πλάτων και ο σκοπός του έγινε και δικός τους, παρατηρώντας τον με απερίγραπτο δέος!

Σταδιακά όμως, άρχισαν να αποχωρούν όταν ένιωσαν λίγοι στην αρχή κι όλοι τους στην συνέχεια, έναν ψίθυρο να απλώνεται γοργά, σαν ανοιξιάτικο αεράκι πάνω απ’ τα κεφάλια τους:

«Ας φύγουμε ήρεμα, χωρίς πανικό, για την μέγιστη δυνατή ασφάλεια όλων μας!»

Έφυγαν λοιπόν, ήρεμα και συντονισμένα, κατευθυνόμενοι όλοι στα σπίτια τους, όπου θα περίμεναν ενημέρωση για ότι μόλις είχε διαδραματιστεί μπρος τα έκπληκτα μάτια τους μέσω των τηλεοπτικών τους δεκτών. Σε λίγα λεπτά η ζωντανή πόλη θα έμοιαζε έρημη, λες και κάποια βιβλική συμφορά είχε στρογγυλοκαθίσει πάνω της.

Οι πολίτες της, πιο υπάκουοι από ποτέ, ένιωσαν τις καρδιές του να χτυπάνε πιο δυνατά και… πιο σίγουρα. Δεν ήταν πλέον μόνοι τους. Μπορεί το μέλλον να ήταν δεδομένο, όλοι θα γερνούσαν, θα αρρώσταιναν και στο τέλος θα πέθαιναν. Ο σκοπός όμως που τους πρόσφερε ο Πλάτων καταργούσε το τέταρτο χαρακτηριστικό ενός γέρου ανθρώπου μπρος τον τρόμο του θανάτου. Την δυστυχία. Θα ήταν ευτυχισμένοι! Ναι, τουλάχιστον θα το προσπαθούσαν, παλεύοντας όλοι να δώσουν έναν υπέροχο σκοπό σε ένα Σύμπαν χωρίς νόημα, με ηγέτη έναν ανεπανάληπτο άνθρωπο!

Ο Οδυσσέας, αφού εξασφάλισε την ασφάλεια του πρωθυπουργού, ο οποίος κατευθυνόταν τώρα προς το Μέγαρο Μαξίμου μες το θωρακισμένο του όχημα, κι όντας σίγουρος ότι ο Πλάτων δεν τον χρειαζόταν καθόλου έδωσε άμεση εντολή στους άντρες του, οι οποίοι συντονισμένοι  περικύκλωναν τον εχθρό. Είχε ομολογουμένως υποτιμήσει την πιθανότητα κινδύνου, κυρίως λόγο του εφησυχασμού που προκαλούσε η τυφλή εμπιστοσύνη στον Πλάτων. Τώρα όφειλε του-λάχιστον να παρουσιάσει στον Πλάτων το πρόσωπο του εχθρού.

Το ελικόπτερο της αστυνομίας, που περιπολούσε από ώρα έφτασε πάνω από την ταράτσα και ο δυνατός προβολέας φώτισε το σημείο, όπου ένας άντρας καθόταν ακίνητος, ξαπλωμένος μπρούμυτα, με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι. Περίμενε να τον συλλάβουν, γνωρίζοντας, ελπίζοντας βαθιά μέσα του ότι αν τον πήγαιναν κοντά στο Κτήνος, τότε ίσως είχε μια ευκαιρία.

«Ίσως!»

Η φωνή που ψιθύρισε ξέπνοη μες το μυαλό του Οδυσσέα, την ώρα που έδινε οδηγίες στον ασύρματο, ήταν ξεκάθαρη:

 «Τον θέλω ζωντανό!»