Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥ: ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΝΟ 12

Η Νεφέλη ξεπέρασε το αρχικό σοκ από την αντίδραση του Πλάτων κι αφέθηκε ολοκληρωτικά σ’ αυτόν. Η αγάπη της είχε μεγαλώσει, είχε δυναμώσει μέσα της τον τελευταίο μήνα, παράλληλα με το μωρό της. Περίμενε υπομονετικά το ξύπνημά του αδιαφορώντας συνειδητά, παρά τις κραυγές του ασυνείδητού της, για τους κινδύνους που μπορεί να διέτρεχε. Οπλισμένη με γαϊδουρινή υπομονή, αλλά και θρησκευτική προσμονή, περίμενε την επιστροφή του άντρα της ζωής της και πατέρα του μωρού της. Κι αν αυτή δεν ήταν όπως την είχε ονειρευτεί, αν το πλάσμα που αντίκρισε με αυτά τα απόκοσμα λαμπερά μάτια, έμοιαζε φαινομενικά μόνο στον Πλάτων, κι αν κινήθηκε επιθετικά εναντίων της, δεν την ένοιαζε. Δεν το πολυσκεφτόταν, γιατί τώρα ο Πλάτων ήταν μαζί της. Με το γνώριμο γλυκό του χαμόγελο, με το λακκάκι στο πηγούνι, που τονιζόταν σε κάθε χαμόγελο που της αφιέρωνε, με τα καταγάλανα μάτια του, που μέσα τους έβλεπε όλους του πόθους και τα όνειρά της.

Το παρελθόν και το μέλλον είχαν συμπυκνωθεί στην μοναδική αυτή στιγμή του παρόντος, που ο Πλάτων διείσδυσε μέσα της αργά και δυνατά, κάνοντας το κορμί της να τρέμει σαν φυλλαράκι στον άνεμο. Την κοίταζε στα μάτια και οι μυς του πρόσωπου του συσπώνταν απ’ τα κύματα ηδονής, που ξεκινούσαν απ’ τους όρχεις του και διαπερνώντας μαζικά την σπονδυλική του στήλη, έφταναν στον εγκέφαλο, όπου προκαλούσαν την έγχυση ενδορφινών. Ένιωθε μια τεράστια ανάγκη για επαφή, για σωματική σύνδεση, ακόμη και για μια απλή εκσπερμάτωση. Αυτό που επιθυμούσε πάνω απ’ όλα όμως ήταν η απόλυτη ικανοποίηση του κοριτσιού που κυοφορούσε το μωρό του.

Διάβασε στο μυαλό της για την γνωριμία τους και το πώς οι αόρατες και μυστήριες δυνάμεις του σύμπαντος τους έφεραν μαζί. Νιώθοντας το κορμί της να κολλάει πάνω του, σπαρταρώντας σαν ψάρι, με κινήσεις σπασμωδικές και κραυγές πνιχτές, με τον ιδρώτα να γυαλίζει πάνω στο υπέροχο σώμα της, ένιωσε ικανοποιημένος που είχε επέμβει λίγο, όσο λιγότερο ήταν δυνατό ώστε να περάσει απαρατήρητο, μες το μυαλό της προκαλώντας τεχνητά την έκκριση των ορμονών της ευτυχίας! Νόμιζε ότι θυμήθηκε ή απλώς το είχε διαβάσει κι αυτό στο μυαλό της, ότι την είχε αγαπήσει δυνατά και του γινόταν πλέον προφανές το γιατί. Ο τρόπος που τον κοίταζε, που τον χάιδευε, που τον τράβαγε με μανία πάνω της αναπνέοντας βαριά στο αυτί του, έδειχνε κάτι περισσότερο από αγάπη. Μαρτυρούσε λατρεία!

Τελείωσαν ταυτόχρονα και μοιράστηκαν την μοναδική και θεσπέσια στιγμή που δύο όντα γίνονται πραγματικά ένα, με απώτερο στόχο την αναπαραγωγή. Ή απλά την ηδονή! Η Νεφέλη βρισκόταν στον παράδεισο και η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή μετά απ’ τους συνεχόμενους οργασμούς και τώρα προσπαθούσε να επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα. Η υπέροχη αίσθηση ευτυχίας την οδήγησε γλυκά στο όνειρο. Ο Πλάτων τραβήχτηκε αργά και τρυφερά από μέσα της, αφήνοντάς την παραδομένη σε ένα ονειρικό μέρος, όπου είχε ταξιδέψει την καρδιά της από την πρώτη στιγμή που την γνώρισε.

Θα μπορούσε να μείνει μαζί της, αγκαλιάζοντας την σφιχτά για πάντα. Το μυαλό του όμως μαρτυρούσε μια αποστολή, έναν δρόμο τον οποίο είχε χρέος να ακολουθήσει. Το κορίτσι, που κοιμόταν γυμνό μπροστά του, μαζί με τον καρπό του έρωτά τους έπρεπε μοιραία να περάσει εκτός σκηνικού. Η ασφάλειά τους ήταν κρίσιμής σημασίας και θα έκανε αυτό που όφειλε σύντομα. Την σκέπασε με το σεντόνι, κρύβοντας την γύμνια της, όπως θα την σκέπαζε με τα φτερά του ενάντια σε κάθε κίνδυνο, σαν επίγειος φύλακας άγγελος.

Βρήκε ένα καθαρό και σιδερωμένο τζίν κι ένα λευκό φανελάκι, τοποθετημένα με τάξη στην ντουλάπα και πλημμυρισμένα απ’ την μυρωδιά της Νεφέλης. Ένα δροσερό, λιτό άρωμα, σαν ροδόνερο, χωρίς πρόσθετα και προσμίξεις, με μια νότα σωματικών υγρών τρύπωσε στα ρουθούνια του στέλνοντάς τον απρόσμενα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου λίγο καιρό πριν. Κάποια πόρτα άνοιξε αυτόματα στο ασυνείδητό του με κλειδί αυτή την μυρωδιά. Θυμήθηκε την πρώτη τους νύχτα, την νύχτα που ακολούθησε την γνωριμία τους και τους βρήκε εξουθενωμένους στο κρεβάτι μετά από έναν ερωτικό μαραθώνιο. Τότε ήταν που το μωρό τους συλλήφθηκε, σαν αποτέλεσμα μιας αυθόρμητης, φυσικής πράξης, χωρίς στόχο και προσανατολισμό, καθάρια από κάθε ηθική και πολιτισμική επίδραση, μια αρχέγονη δύναμη που οδηγούσε την ζωή στην αυτοδημιουργία!

Αυτή ακριβώς την μυρωδιά ένιωθε τώρα με όλες του τις αισθήσεις και τα συναισθήματά του πίεσαν με συντριπτική μανία τον γιγάντιο τοίχο που είχε ορθώσει το πανίσχυρο μυαλό του, απομονώνοντάς τον για πάντα απ’ την ανθρώπινη, την πιο γήινη φύση του. Απομονωμένος στον σκοτεινό πύργο της συνείδησής του βρισκόταν ο ανώτερος εαυτός του, η σκοτεινή Σκιά, με μια μαθηματική θεώρηση των πραγμάτων, απόλυτη και πλήρης, χωρίς χώρο για συναισθήματα και σκέψεις που το μόνο που έκαναν ήταν να τον κρατούν όμηρό τους, δέσμιο της συμβατικής ηθικής και της ατομικής επιβίωσης. Έπιασε το κρανίο του σφαδάζοντας από έναν πρωτόγνωρο πόνο για μία μόλις στιγμή κι ύστερα σταμάτησε. Το απροσπέλαστο τοίχος άντεξε σχετικά εύκολα την τιτάνια προσπάθεια χιλιάδων ετών εξημέρωσης των ενστίκτων να αρθούν στην επιφάνεια κλειδώνοντάς την στο μπουντρούμι του νου του!

Βγήκε βιαστικά απ’ το δωμάτιο, μην επιτρέποντας στον εαυτό του να κοιτάξει πίσω, το φαινομενικά κοιμώμενο κορίτσι. Η Νεφέλη δέχθηκε τότε μέσα της το αναπόφευκτο. Ζαλισμένη από την γλύκα που είχε βιώσει λίγο πριν και που έσβηνε τόσο αργά και ηδονιστικά μέσα της αποδέχθηκε με ταπεινότητα την κατάσταση όπως είχε. Δεν θα την ένοιαζαν πράγματα μικρά κι ασήμαντα, βόλτες στην πόλη πιασμένοι αγκαζέ, να βρούνε σπίτι, να το επιπλώσουν και να φτιάξουν μαζί το δωμάτιο του μωρού τους. Θα δεχόταν με χαρά να μείνει κλεισμένη στο κάστρο της σαν άλλη πριγκίπισσα παραμυθιού. Μόνο που σ’ αυτό το παραμύθι, ο πρίγκιπας δεν θα την ελευθέρωνε από τα δεσμά της, αλλά της τα είχε επιβάλλει, θέλοντας να την προστατέψει από τον φοβερό δράκο, που τριγυρνούσε έξω απ’ τα τείχη μουγκρίζοντας πονηρά, περιμένοντας την στιγμή που η καυτή του ανάσα θα κατέστρεφε το όνειρο που ζούσαν. Αποκοιμήθηκε γρήγορα απαγορεύοντας στον νου της να κάνει τέτοιες σκέψεις. Απαισιόδοξες και ίσως …τόσο αληθινές.

Ο Πλάτων πήρε μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκε προς τα σκαλιά. Άρχισε να κατεβαίνει την στριφογυριστή ξύλινη σκάλα, όταν του φάνηκε πως άκουσε μια φωνή να ψιθυρίζει στο σαλόνι. Σταμάτησε και άνοιξε ακαριαία τις κεραίες των αυτιών του.

-Σας το λέω, κύριε πρωθυπουργέ, πως κάτι συμβαίνει. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος, κάτι άλλαξε, κάτι … Το ξέρω ότι όλα είναι πιθανά με τον Πλάτων, το εμπεδώσαμε αυτό, αλλά το απόκοσμο βλέμμα του και κάτι στις κινήσεις του με τρόμαξε. Ήταν λες και αδιαφορούσε για … για την ζωή μου, ακόμη και για το κορίτσι. Αν βλέπατε αυτά τα απόκοσμα…

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του και σχεδόν κατάπιε την γλώσσα του, όταν ο Πλάτων πρόβαλε στην είσοδο του σαλονιού. Ο γιατρός πισωπάτησε λίγο, αν και αντίκρισε με ανακούφιση τα μπλε του μάτια, και ο πρωθυπουργός στράφηκε προς τον Πλάτων. Τα μάτια τους συναντήθηκαν και ο πρωθυπουργός (βλέποντας έντρομος μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να μετατρέπονται σε δυο τρομερούς μαύρους ήλιους) ένιωσε την βίαιη και συνάμα προσεκτική διάρρηξη του προσωπικών του αναμνήσεων. Ακινητοποιήθηκε και περίμενε καρτερικά τον Πλάτων να ολοκληρώσει το έργο του. Σε αντίθεση με τον γιατρό και την Νεφέλη, που αντιστάθηκαν λόγω του φόβου και λόγω του εμβρύου, ο πρωθυπουργός άφησε τις πόρτες ορθάνοιχτες, δίχως ίχνος αντίστασης.

-Γιατρέ, ζήτησα συγνώμη για την βίαιη κι απρόσεκτη στάση μου προηγουμένως, έτσι δεν είναι; Θεωρώ ότι αυτό είναι αρκετό. Τι λέτε; Η αναγνώριση κι αποδοχή ενός λάθους, μαζί με την ειλικρινή μεταμέλεια θα έπρεπε να λειτουργεί καταλυτικά στην θεώρηση σας για την ποιότητα ενός χαρακτήρα. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν ζούμε στην εποχή της ειλικρίνειας, δεν ζούμε την εποχή του Φωτός. Αντιθέτως η Σκοτεινιά μας έχει επιβληθεί! Το ψέμα και η διαστρέβλωση κάθε έννοιας αρετής, της ευγένειας, της θέλησης για δύναμη, του θάρρους και της ανδρείας απέναντι σε καθετί που μας μειώνει σαν οντότητες, αλλοιωμένες με έννοιες όπως ο παρασιτισμός, η δουλικότητα και ο οίκτος που έχουν επιβληθεί στην ανθρωπότητα από ένα σύστημα έξω από εμάς κυριαρχούν τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια, είπε κοιτώντας τον πρωθυπουργό και απευθυνόμενος στον γιατρό, που άκουγε και ταυτόχρονα κατανοούσε την αλήθεια του Πλάτων. Ο Πλάτων διάβασε τις αναμνήσεις και βρήκε όλα όσα έλπιζε. Ο άντρας μπροστά του είχε ταχθεί ψυχή τε και σώματι μαζί του και είχε ήδη προετοιμάσει τον δρόμο τους. Όχι για πολύ ακόμη, γιατρέ μου. Όχι για πολύ ακόμη, είπε κοιτώντας τώρα τον γιατρό και ξαναστράφηκε στον πρωθυπουργό. Μπράβο, κύριε πρωθυπουργέ, μπράβο, του είπε χαμογελώντας κι αφήνοντας το μυαλό του ελεύθερο. Βλέπω ότι δεν χάσατε καθόλου χρόνο. Όλα βαίνουν καλώς, λοιπόν!

Ο πρωθυπουργός, ελαφρώς ζαλισμένος, άκουσε τα λόγια του Πλάτων, καθώς και την επιδοκιμασία των τελευταίων εξελίξεων κι η καρδιά του ξανακάθισε στην θέση της συνοδευόμενη από ένα παρατεταμένο ξεφύσημα ανακούφισης. Δεν ήταν μόνος, όπως φοβόταν τον τελευταίο μήνα. Δεν θα έπινε μόνος του το πικρό ποτήρι, γεμάτο απ’ την χολή του Homo Economicus, ενός αφύσικου και παρανοϊκού όντος που κυνηγούσε το κέρδος πάση θυσία, βλέποντας το ασθενικό δεντράκι μπροστά του και χάνοντας τον πλούσιο Αμαζόνιο πίσω του! Διαφορετικός ή όχι, δεν του καιγόταν καρφί. Σημασία είχε η παρουσία του και μόνο. Οι τρομερές του δυνάμεις και η θέληση του να αλλάξει τον κόσμο. Κοιτάζοντας τον νόμισε ότι όλα πάνω του ακτινοβολούσαν μια καθαρότητα, μια γλυκύτητα, μια ηρεμία. Δεν είχε ξαναδεί σε κανέναν άνθρωπο τέτοια φωτεινότητα. Ο Πλάτων είχε επιστρέψει!

Και είχε επιστρέψει για τα καλά! Φάνταζε βέβαια κάπως απόμακρος και ψυχρός στην αρχή. Τόσο στον πρωθυπουργό και τον γιατρό, που συζητούσαν μαζί του στο σαλόνι, όσο και στα μάτια όσων θα τον συναντούσαν τις επόμενες ημέρες. Οι προσπάθειά του να φανεί πιο προσιτός και οικείος θα οδηγούσε σε αμφιλεγόμενα αποτελέσματα παρακολουθώντας κανείς ένα ολοφάνερα προσποιητό χαμόγελο, ακολουθούμενο από μια απότομη αλλαγή του προσώπου, πίσω στον κύριο Σοβαρό! Το χαμόγελο του, που έβγαινε με απίστευτη ευκολία μέχρι να εκκολαφθεί ο καινούριος του εαυτός, αποτελούσε πλέον… είδος προς εξαφάνιση. Θα γινόταν εύκολα αντιληπτό στον καθέναν που θα τον αντίκριζε ότι προσπαθούσε να είναι ή έστω να φαίνεται αρεστός. Θα βρισκόταν σε μια μόνιμη υπερδιέγερση, δεν θα ηρεμούσε ούτε για ένα δευτερόλεπτο, δίνοντας εντολές για κάθε πιθανό θέμα και όπως γρήγορα θα αντιλαμβανόταν ο πρωθυπουργός και ο Οδυσσέας η μέγιστη και βέλτιστη προώθηση των αλλαγών που σχεδίαζε θα ήταν το μόνο του ενδιαφέρον. Το απόλυτο ενδιαφέρον του!

Ο Οδυσσέας μπήκε στο σαλόνι, την ίδια στιγμή που ο γιατρός αποσύρονταν με το κεφάλι του σκυφτό, δείγμα της ταπείνωσης που αισθανόταν λόγω των βεβιασμένων του συμπερασμάτων (ή μήπως δεν ήταν βεβιασμένα;) όταν ο πρωθυπουργός άκουσε μια φαινομενικά περίεργη ερώτηση απ’ τα χείλη του Πλάτων. Δεν θα περίμενε ποτέ δεδομένων των συνθηκών, η πρώτη του ασχολία μετά το ξύπνημά του να αφορά την …επιστήμη και όχι τις πολιτικές αλλαγές που είχαν οραματιστεί από κοινού.

-Κύριε πρωθυπουργέ, αφού όλα βαίνουν καλώς, οφείλω να σας ρωτήσω το εξής. Πόσο σύντομα θα έχω μια λίστα με τους κορυφαίους Έλληνες ερευνητές στους τομείς της φυσικής, της βιοφυσικής, της μηχανολογίας αεροσκαφών, της μηχανικής ηλεκτρονικών υπολογιστών για αρχή και κάποιων ακόμη ειδικοτήτων στην συνέχεια, ρώτησε κοιτώντας διαπεραστικά τον Οδυσσέα και χαμογελώντας πλατιά διαβάζοντας στα μάτια του την υπέρμετρη αφοσίωση αυτού του ανθρώπου στο ταξίδι τους.

Ο πρωθυπουργός τον κοίταξε σαστισμένος για μια στιγμή και στράφηκε για βοήθεια στον Οδυσσέα.

-Εεεε…

-Όταν λέω τους κορυφαίους το εννοώ. Μιλάω για τα καλύτερα ελληνικά μυαλά, ανεξαρτήτως αν δουλεύουν εδώ ή στο εξωτερικό! Λοιπόν;

-Κοίτα… δεν ξέρω ακριβώς, αλλά…

-Σε δέκα ημέρες, παρενέβη με σιγουριά ο Οδυσσέας. Σε δέκα ημέρες θα σου έχω έτοιμη την λίστα και θα έρθω σε επαφή με καθέναν απ’ αυτούς. Τι θέλεις να τους μεταφέρω; Θα έκανε ότι έπρεπε να κάνει, όσο καλύτερα και γρηγορότερα γινόταν. Αυτός ήταν ο ρόλος του.

-Ευχαριστώ, Οδυσσέα, αλλά τίποτα! Είναι δικιά μου υποχρέωση να τους μεταφέρω εγώ το μήνυμα που πρέπει. Τώρα, κύριε πρωθυπουργέ, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να συναντήσω τους ανθρώπους που ενδιαφέρονται για την συμμετοχή στην κυβέρνησή … μας, είπε απολύτως σοβαρός, σχηματίζοντας απότομα ένα αχνό γελάκι στο πρόσωπό του. Αυτό πάντως έμοιαζε σίγουρα πιο αληθινό από αυτά που θα ακολουθούσαν.

Μπήκαν οι τρείς τους στο ίδιο αυτοκίνητο, περίπου μετά από μια ώρα αφού συζήτησαν τις τελευταίες εξελίξεις, με την συνοδεία τους να ακολουθεί και κατευθύνθηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου. Ο Πλάτων παρέμεινε σιωπηλός καθόλη την διαδρομή. Πριν αναχωρήσουν δεν είπε ούτε ένα γεια στην Νεφέλη, που είχε ξυπνήσει λίγα λεπτά πριν και τον είδε απ’ το παράθυρό της να μπαίνει στο αυτοκίνητο χωρίς να ρίξει ούτε ένα βλέμμα προς το μέρος της. Δεν την ένιωθε; Σίγουρα την ένιωθε, αλλά τότε γιατί δεν… Το κορίτσι έκανε κόμπο την καρδιά της και συμβιβάστηκε.

«Έχει τόσα πολλά να κάνει! Με τόσα να ασχοληθεί»!

Θα τον περίμενε λοιπόν υπομονετικά αυτό το βράδυ και το επόμενο και κάθε βράδυ που θα είχε την ευκαιρία να τον αγκαλιάσει σφιχτά. Να τον νιώθει δίπλα της, μέσα της, να τον αγγίζει και απλώς να κάθεται και να τον χαζεύει. Ο Πλάτων σκεφτόταν επίσης το κορίτσι που είχε αγαπήσει κάποτε. Του φαινόταν τόσο μακρινή η ανάμνηση και πίεζε τον εαυτό του να νιώσει, να αισθανθεί, να απολαύσει έστω για λίγο το μεγαλειώδες αυτό συναίσθημα. Κι όμως η γεύση που άφηνε τώρα η προσπάθειά του αυτή στον πυρήνα της ύπαρξης του ήταν τόσο άγευστη, που αναρωτήθηκε γιατί ο άνθρωπος έχει χύσει τόσο αίμα και τόσο μελάνι για να υμνήσει αυτό το συναίσθημα. Την αγάπη! Ήταν όντως τόσο άγευστό ή μήπως είχε χάσει αυτός την… γεύση του; Ή μήπως απλώς την είχε ανταλλάξει με κάποια άλλη γεύση; Δεν είχε ιδέα! Αντιθέτως, απολάμβανε με μάτια ορθάνοιχτα και στραμμένα έξω τις φωτογραφίες που περνούσαν γρήγορα από μπροστά του, λες και αυτός ήταν ακίνητος και ένα τρένο από βαγόνια με ζωγραφισμένες εικόνες, απίστευτα αληθοφανής(θα έβαζε το χέρι του στην φωτιά για αυτό), περνούσε μπροστά ακριβώς απ’ την κάμερα των ματιών του. Ο πρωθυπουργός, που καθόταν δίπλα του στο πίσω κάθισμα, δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να του μιλήσει. Διέγνωσε γοργά την θέληση του για μια μοναχική διαδρομή, με το μυαλό του αποκλεισμένο στα οστά του κρανίου του και μόνο!

Κάθε άνθρωπος που ερχόταν σε επαφή μαζί του από την στιγμή που έφτασε στο Μέγαρο Μαξίμου, περνούσε ερήμην του, για δεύτερη φορά μερικοί, από την αληθινή, ιερά του εξέταση. Φρουροί, γραμματείς, σύμβουλοι και καθαρίστριες, όλοι άπλωσαν το είναι τους στα πόδια του, άλλοι χαμογελώντας διστακτικά κι άλλοι με σκυμμένο το κεφάλι, σχεδόν σαν να προσκυνούσαν. Όπως και την πρώτη φορά, το μόνο που διάβασε στις σκέψεις τους ήταν περηφάνια για το γεγονός ότι βρισκόταν στην υπηρεσία του πρωθυπουργού της χώρας και ακόμη μεγαλύτερη θέληση για προσφορά από την στιγμή που εμφανίστηκε αυτός. Αυτός ο περίεργος νέος, ένας… υπεράνθρωπος, ένας …Θεός!

Δεν άργησε να καταλάβει ότι η σκέψη αυτή δεν ανήκε σε κάποιον συγκεκριμένο, αλλά μάλλον αποτελούσε την πεποίθηση όλων τους για την εξωτική του, υπεράνθρωπη φύση. Αυτό έβλεπαν όσοι τον κοίταζαν, με τον δέοντα σεβασμό σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ πάνω από τους εαυτούς τους, με τον κρυφό φόβο για καθετί άγνωστο, για την άγνωστη προέλευσή του, με την υπόκωφη ζήλια για ότι δεν μπορούν να αγγίξουν, για ότι έχει μέσα του! Κοιτούσαν τα μάτια του με μια νοσηρή υποταγή, που τον ανύψωνε σε άλλο επίπεδο, πάνω απ’ τους ανθρώπους, πάνω, ίσως κι έξω, απ’τον κόσμο. Ένιωθε Θεός!

«Και εγώ; Ποιος είμαι εγώ; Έχει κάποια σχέση η εικόνα των ταπεινών αυτών ανθρώπων με την αλήθεια; Είμαι ένα Θεός, απλώς και μόνο επειδή έτσι με βλέπουν …αυτοί;» αναρωτήθηκε για το πώς τολμούσε να βρίσκεται ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που τον κοίταζαν με δέος, επιδεικνύοντας μια, σχεδόν, απόλυτη ομοιότητα με αυτούς, αλλά ταυτόχρονα και μια ξεκάθαρη αποστροφή προς την ψευδαίσθηση των σκουπιδιών από τα οποία είναι φτιαγμένοι!

Πέρασε την είσοδο του κτιρίου και όλο το προσωπικό περίμενε την άφιξή του παρατεταγμένο δεξιά κι αριστερά του διαδρόμου που οδηγούσε στο πρωθυπουργικό γραφείο. Δεν ήταν κάτι που προγραμματίστηκε, αλλά κάτι που συνέβη αυθόρμητα. Όλοι ήθελαν να δουν τον νέο και τις όποιες αλλαγές του. Άρχισαν λοιπόν να ξεφυτρώνουν από την άκρη του διαδρόμου, απ’ την βάση της εσωτερικής σκάλας κι απ’ την πόρτα κάθε δωματίου Μερικοί απογοητεύτηκαν, γιατί δεν είδαν κάτι φανερό, κάποια μεγάλη αλλαγή στην εμφάνισή του. Ήταν ο ίδιος νέος άντρας, που είχε κάνει κατάληψη στο γραφείο, και την ψυχή σύμφωνα με τις κακές γλώσσες, του πρωθυπουργού. Ήταν το ίδιο πανέμορφος κι αγέρωχος σαν αρχαίο άγαλμα, είχε το ίδιο βλέμμα, ίσως λίγο πιο ψυχρό αυτή την φορά, τις ίδιες απόλυτες κινήσεις, το…

«Να, να το διαφορετικό!»

Κάποιοι νόμισαν πως είδαν δυο μάτια αλλόκοτα. Για μια στιγμή μόνο, δύο μικροί ήλιοι, αλλά περίεργα σκοτεινοί, συνωστίζονταν στις οφθαλμικές του κοιλότητες, τυφλώνοντας τους και πυροδοτώντας έναν απότομο πανικό, καθώς τον κοίταζαν. Κοίταξαν καλύτερα και είδαν ανακουφισμένοι, αλλά πλήρως υποταγμένοι, δυο μάτια ανθρώπινα να τους παρατηρούν ειρηνικά. Ο Πλάτων διέσχισε τον διάδρομο και μπήκε στο γραφείο, συνοδεία του έμπιστου διδύμου του, του πρωθυπουργού και του Οδυσσέα, που έκλεισε την πόρτα πίσω τους. Πέρασε δίπλα από το γραφείο και στρογγυλοκάθισε στην θέση του πρωθυπουργού.

-Πολύ ωραία! Και πολύ άνετη, είπε θαυμάζοντας την δερμάτινη καρέκλα του εμβρόντητου πρωθυπουργού. Δεν ήταν αδαής, καταλάβαινε απόλυτα ποιός έκανε κουμάντο, αλλά θεωρούσε ότι θα τηρούσαν τουλάχιστον τα προσχήματα. Τα ίδια προσχήματα που ο Πλάτων πέταξε, δίχως την παραμικρή αμφιβολία να αιωρείται μες το κεφάλι του, στον κάλαθο των αχρήστων!

-Ώστε έτσι είναι να βλέπεις τον κόσμο απ’ την θέση του πρώτου άντρα της χώρας, είπε ψιθυρίζοντας και μετά από λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να γελάει. Γελούσε με την ψυχή του και αυτό συμπαρέσυρε τους και τους δυο άντρες απέναντι του, στην αρχή σε ένα μουδιασμένο και την συνέχεια σε ένα ξέφρενο γέλιο. Γελούσαν σαν παιδική χορωδία, που δίνει την τελευταία και καλύτερη παράστασή της, σε ένα ίσως αδιάφορο κοινό, γιατί όλοι ξέρουν ότι σύντομα η χορωδία θα διαλυθεί, άλλοι θα φύγουν για πάντα, όλοι θα μεγαλώσουν και τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ, μα ποτέ πια τα ίδια! Ο κρίκος της αλυσίδας της Ιστορίας επρόκειτο να γυρίσει! Για πάντα!

Ο Οκτώβρης πλησίαζε και το φθινοπωρινό σκηνικό στην Αθήνα αργούσε να στηθεί. Λίγο το μικροκλίμα της πόλης, ακόμη περισσότερο η κλιματική αλλαγή και οι στάλες της βροχής αποτελούσαν είδος προς εξαφάνιση. Το επικίνδυνο στην υπόθεση ήταν ότι δεν είχαν ακόμη μπει σε καθεστώς προστασίας. Βλέπετε ακόμη και μια χώρα ευλογημένη με πλούσιο ήλιο, με δυνατούς ανέμους να διασχίζουν το Αιγαίο πέλαγος και επομένως τεράστιες δυνατότητες παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ήταν σκλαβωμένη στην εξάρτησή της απ’ τον μαύρο, κολλώδη θάνατο της φύσης (οι ταλαίπωροι οι άνθρωποι ακόμη το αποκαλούν μαύρο χρυσό!), το πετρέλαιο! Α, να μην ξεχάσω και τον λιθάνθρακα!

Ο Πλάτων καθισμένος στο περβάζι του παραθύρου, κοιτούσε έξω απ’ το γραφείο του πρωθυ-πουργού, αναπολώντας την πόλη του, τα Γιάννενα. Κυρίως η μεγάλη οροσειρά της Πίνδου, που χωρίζει στα δυο την ηπειρωτική Ελλάδα και δευτερευόντως η λίμνη Παμβώτιδα είναι υπεύθυνη για περισσότερες βροχές απ’ το Λονδίνο και περισσότερη ομίχλη απ’ τον Σαν Φραντσίσκο! Το αποτέλεσμα είναι καταπράσινα βουνά, χαράδρες μιας απίστευτης κι άγριας ομορφιάς, μια βιοποικιλία μοναδική και η σκέψη, η ευχή να ήταν όλος ο κόσμος έτσι!

Δεν ήταν όμως! Όχι, γιατί δεν υπήρξε ποτέ και θα κυνηγούσαν ουτοπίες με το όνειρο αυτό, αλλά γιατί πήραν οι άνθρωποι ασυναίσθητα και ελαφρά την καρδία μια άλλη απόφαση. Προτίμησαν το τσιμέντο και την άσφαλτο, τα δηλητηριώδη αέρια για χάρη των ανέσεων και των… γρήγορων αυτοκινήτων. Στην ζυγαριά που ισορροπούσε ανάμεσα σε έναν φυσικό τρόπο ζωής και της ασταμάτητης τεχνολογικής βελτίωσης της ζωής, οι άνθρωποι παρενέβησαν σαν ψυχωτικοί ασθενείς, υπέρ της εσφαλμένης άποψης για την βελτίωση της ζωής τους. Θεώρησαν βλακωδώς σαν βελτίωση τον στοιβαγμό τους σε τόνους από τσιμέντο, στην μανιώδη συγκέντρωση υλικών, συνήθως άχρηστων, αγαθών, αδιαφορώντας για την πνευματική τους τροφή καθώς και για οτιδήποτε βρίσκεται γύρω τους, ζωντανό ή όχι! Αντικατέστησαν την πολυχρωμία στην ζωή τους με το μουντό και μανιοκαταθλιπτικό γκρίζο της δυστυχίας!

Στον ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ της οικονομίας και της επιβίωσης, δυο παντελώς άσχετες έννοιες, η οικονομία κέρδισε. Κατά κράτος! Όχι όμως για πάντα! Ο Πλάτων θα έκανε ότι περνούσε απ’ το χέρι του για αλλάξει αυτή η χαοτική συμπεριφορά του είδους μας, γιατί κατανοούσε ότι οφείλουμε να βάζουμε κανόνες, τους δικούς μας κανόνες σε έναν κόσμο, χωρίς σκοπό και λογική. Να δώσουμε τον δικό μας σκοπό!

Ο Πλάτων πίστευε ακράδαντα ότι κανένας άνθρωπος στον πλανήτη αυτό δεν έχει το δικαίωμα να υποθηκεύει το μέλλον όλων, είτε είναι εκλεγμένος δημοκρατικά, είτε έχει κάμποσα δισεκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα. Κι ο λαός, ο κάθε λαός, δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του! Μπορεί να τον είχαν κοιμίσει με τον τρόπο λειτουργίας των μέσω μαζικής αποβλάκωσης, αλλά ο Πλάτων θεωρούσε απαραίτητο ο λαός να ξυπνήσει, να αντιδράσει δείχνοντας το ποιόν του. Δεν έτρεφε αυταπάτες ότι αυτό θα γινόταν ταυτόχρονα παντού, σε όλη την Γή, αλλά αρκούσε μια σπίθα, μια σπίθα που θα έβαζε φωτιά στο μπαρούτι της οργής, της δράσης, της κυριαρχίας, που περίμενε υπομονετικά, θαμμένο στο ασυνείδητο όλων των λαών!

Η σπίθα αυτή αποκτούσε σταδιακά πρόσωπο, το πρόσωπο του Πλάτωνα. Η πόρτα άνοιξε και πρωθυπουργός μπήκε στο γραφείο με έναν σαραντάρη κύριο. Ο Πλάτων σηκώθηκε, πήγε προς το μέρος του και έτεινε το χέρι του για χειραψία.

-Καλημέρα … Νίκο! Πώς είσαι; Η ζεστή του φωνή και η θερμή του χειραψία μαρτυρούσε ειλικρινές ενδιαφέρον κι όχι την αναμενόμενη τυπικότητα. Κατευθύνθηκε πίσω απ΄ το γραφείο υπό το άγρυπνο βλέμμα του άντρα που έβλεπε από κοντά ένα… θαύμα της φύσης. Σταμάτησε πριν προλάβει να φτάσει στην γωνία του γραφείου και γύρισε, κοιτώντας τον άντρα στα μάτια. Πως είναι ο γιός σου; Τι είπαν οι γιατροί; Ο άντρας, που άκουγε στο όνομα Νίκος, έσκυψε το κεφάλι και τραύλισε αργά:

-Εεεε… δεν ξέρουμε… ακόμη! Θα… δείξει ο καιρός! Ελπίζουμε σε ένα θαύμα… να βοηθήσει! Ευχαριστώ που ρωτάτε!

Ο Πλάτων διάβασε στο μυαλό την αγωνία και την απόγνωση. Είδε εικόνες απ’ το τρίχρονο αγοράκι στο νοσοκομείο. Είδε την αντανάκλαση των ματιών του, όταν για κάποιον περίεργο λόγο διάφοροι άντρες και γυναίκες, που φορούσαν λευκά και ψυχρά, σαν το χιόνι, ρούχα, τον τρυπούσαν επανειλημμένως στο χεράκι του και πονούσε. Μετά έπαιρναν ένα κόκκινο νεράκι, που ο μπαμπάς και η μαμά το λένε αίμα και αυτός αισθανόταν αδύναμος. Δεν μπορούσε να παίξει με την αδερφούλα του. Ούτε να σηκωθεί δεν μπορούσε καλά καλά! Όχι, ότι τα άλλα παιδάκια εδώ μέσα τρέχουν, αλλά…

Ένας νικητής, απ’ τα εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη, του τζόκερ της δυστυχίας στεκόταν μπροστά του. Είχε λυγίσει, πως θα μπορούσε να μην έχει, αλλά δεν είχε σπάσει. Με παράστημα στρατιωτικό, ίσια πλάτη, έξω το στήθος, στεκόταν μπροστά του με καθαρή την συνείδηση και μια ευχή να δεσπόζει! Όχι, δεν αφορούσε τον χτυπημένο απ΄ την αρρώστια γιό του. Η μοίρα του δεν ήταν πλέον στο χέρι του, αλλά στους γιατρούς και μια ανώτερη, ανεξήγητη δύναμη, που είχε την δυνατότητα να χαρίζει ζωή με την ίδια ευκολία που την αφαιρούσε. Για κάθε παιδάκι που θεραπεύτηκε με ανεξήγητο τρόπο, λόγω ενός τάματος, μιας προσευχής, μιας λαμπάδας μέχρι τον ουρανό, χιλιάδες άλλα έπαιζαν σκελετωμένα στον κήπο του Θανάτου!

Όχι, αφορούσε την δυνατότητα να προσφέρει σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων από την οικογένειά του, η ελπίδα να προσφέρει στην πατρίδα του και να μπορέσει έτσι να τοποθετήσει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα του μέλλοντος. Λένε ότι κερδίζουμε την αθανασία με την συνέχιση του DNA μας, με τους απογόνους μας. Κι ίσως έτσι συνέβαινε μέχρι η συνείδηση του ανθρώπου ανέβει πάνω απ’ τα γονίδιά του. Τι έχουν να πουν άραγε για αυτό, ο Πλάτωνας και ο Βούδας; Ο Νίτσε και ο Ιησούς; Άνθρωποι είτε άκληροι, είτε όχι και οι καλύτεροι γονείς του κόσμου, χωρίς να είναι η παρουσία της φυσική τους συνέχειας το μέγιστο επίτευγμά τους! Δεν είμαστε όλοι παιδιά τους; Δεν μας πήραν από το χέρι, όχι για να παίξουμε και να μας ταΐσουν, αλλά για να μας δείξουν ψηλά στον ουρανό, τα αρχέγονα μυστικά του κόσμου μας; Δεν κέρδισαν όλοι την μεγάλη αθανασία, συμβάλλοντας καθοριστικά στον εκπολιτισμό της βάρβαρης ψυχής μας;

-Φίλε μου, Νίκο, θα είσαι ο επόμενος Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας της χώρας μας, δήλωσε με ξεκάθαρο τρόπο ο Πλάτων. Η διδακτορική σου εργασία στον τομέα των καθαρών πηγών ενέργειας, η άριστη επαγγελματική σου κατάρτιση και κυρίως η ευγένεια του χαρακτήρα σου σε καθιστούν την πρώτη μου επιλογή. Αν και το θεωρώ απίθανο να βρεθεί καταλληλότερος υποψήφιος, θα κάνεις λίγη υπομονή για να το οριστικοποιήσουμε, μέχρι να ολοκληρωθούν οι συνεντεύξεις, έτσι; Πήγαινε στον γιό σου να του πεις τα ευχάριστα νέα. Να του πεις πως ο μπαμπάς του θα φροντίσει ότι κανένα παιδάκι δεν θα πίνει βρώμικο νερό, δεν θα αναπνέει βρώμικο αέρα και δεν θα τρώει δηλητηριώδης χημικές ουσίες! Να του τα πεις, γιατί πρέπει να ξέρει ποιός υπέροχος κόσμος θα βοηθήσει ο πατέρας του να χτιστεί, και λόγω του δικού του θανάτου, ολοκλήρωσε κι ένα κύμα δακρύων, μια μείξη θλίψης κι ευτυχίας σάρωσε τον νου του άντρα απέναντί του.

Οι συνεντεύξεις συνεχίστηκαν με εντατικό ρυθμό. Ο Πλάτων δούλευε ασταμάτητα. Ακόμη και όταν οι μπαταρίες του πρωθυπουργού εξαντλούνταν αυτός συνέχιζε ακάθεκτος την επικοινωνία με διαφορετικούς υποψηφίους, που κυνηγούσαν μια θέση στο όνειρο. Δεκάδες άνθρωποι παρέλασαν απ’ το πρωθυπουργικό γραφείο, αν και ελάχιστοι κρίθηκαν ικανοί, σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά του Πλάτωνα. Οικονομολόγοι, γιατροί, οι ρήτορες δικηγόροι, διάφοροι επιστήμονες, αλλά και άνθρωποι ψημένοι στον στίβο της ζωής, έμποροι, βιοτέχνες και παραγωγοί θέλησαν να κάνουν την προσπάθειά τους.

Βέβαια δεν έλειψαν και οι πολιτικοί σύντροφοι του πρωθυπουργού, άνθρωποι που αισθάνονταν ότι οι θέσεις αυτές τους ανήκαν δικαιωματικά. Δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι η αλήθεια απείχε έτη φωτός. Ο Πλάτων τους έδωσε να καταλάβουν ότι μόνο οι άριστοι, οι καλύτεροι όλων είχαν θέση στην εκτελεστική εξουσία. Και η επιλογή ήταν αποκλειστικό του προνόμιο! Φόβισε εύκολα τις αδύναμες ψυχές του με τους δυο ήλιους να λάμπουν εκτυφλωτικά στις κόγχες του και στέλνοντας ένα μήνυμα στο τρομαγμένο τους μυαλό:

«Κάτσε φρόνιμα, γιατί βλέπω το μέλλον σου να σκοτεινιάζει επικίνδυνα και τον θάνατο να σε περιμένει στην γωνία!»

Ήδη στα μέσα Οκτωβρίου, οι συνεντεύξεις είχαν τελειώσει και το πάζλ της νέας κυβέρνησης είχε επιτέλους ολοκληρωθεί. Οι επιλογές του Πλάτωνα ήταν κάτι παραπάνω από προφανείς. Ποιός ξέρει καλύτερα τα προβλήματα της υγείας από έναν γιατρό; Και μάλιστα από έναν έμπειρο γιατρό, που έχει γυρίσει τον πλανήτη και έχει εργαστεί σε διαφορετικά συστήματα υγείας; Ποιος ξέρει καλύτερα τα προβλήματα της παιδείας από έναν δάσκαλο; Και μάλιστα από έναν δάσκαλο, που έχει διδάξει, έχει γράψει και έχει οραματιστεί την τέλεια παιδεία;

Η διαχείριση του κάθε υπουργείου ήταν κάτι που θα γινόταν με την βοήθεια των ειδικών συμβούλων, ανθρώπων εκπαιδευμένων ακριβώς για αυτό, αλλά η πολιτική καθοδήγηση ήταν αποκλειστικό προνόμιο ανθρώπων με διάθεση να δημιουργήσουν ένα σύστημα ανθρώπινο και όχι απλώς ένα σύστημα εξουσίας.

Τι να το κάνει ο πολίτης το καλύτερο νοσοκομείο στον κόσμο, όταν δεν έχει την ικανότητα να πληρώσει την νοσηλεία του σ’ αυτό; Πώς να νιώθει ένας γονιός που δεν έχει για να πληρώσει τα απαραίτητα φροντιστήρια των παιδιών του, επειδή το απάνθρωπο σύστημα εκπαίδευσης τα επιβάλλει; Γιατί η μόρφωση και η παιδεία να είναι κατεξοχήν προνόμιο των ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να ξοδεύουν για χάρη τους; Πρέπει το σύστημα να λύνει από μόνο του αυτά τα ζητήματα πριν καν παρουσιαστούν. Ο Πλάτων ήθελε να δημιουργήσουν, όλοι μαζί ένα σύστημα, το οποίο να προβλέπει και να λύνει προβλήματα για χάρη των πολιτών και όχι χάριν των μικροκομματικών συμφερόντων των κυβερνώντων, όπως γινόταν μέχρι σήμερα! Πρέπει το σύστημα να κόβει άμεσα κάθε παραφυάδα, να εξοντώνει κάθε παράσιτο που εμφανίζεται!

Έτσι, ένα σχήμα υπερκομματικό, από άτομα μορφωμένα και πετυχημένα στον τομέα τους, μα πάνω απ’ όλα άτομα με αυξημένο το στοιχείο της ανιδιοτέλειας και της θέλησης για προσφορά πήρε θέσεις μάχης. Θέσεις απέναντι στην πραγματικότητα της παγκόσμιας κρίσης, μιας δομικής κρίσης του αχαλίνωτου καπιταλιστικού συστήματος, τις συνέπειες της οποίας πλήρωναν, όπως πάντα οι λαοί. Με εμφανή μπροστάρη τον πρωθυπουργό και κρυμμένο στην άκρη της φωτογραφίας τον Πλάτων, έγινε ένα νέο ξεκίνημα και η πορεία που είχαν σχεδιάσει οι δυο τους άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Και μάλιστα γρήγορα!

Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ο ίδιος την σύνθεση της νέας του κυβέρνησης σε μια λιτή τελετή στο Μέγαρο Μαξίμου, παρουσία όλων των μελών της και πλήθος δημοσιογράφων. Ήταν το μεγαλύτερο δημοσιογραφικό γεγονός στην ιστορία της ελληνικής πολιτείας και τα μέτρα ασφαλείας ήταν δρακόντεια. Οι πολίτες είδαν στις οθόνες τους κι άκουσαν στα ραδιόφωνα ονόματα ως επί τω πλείστων άγνωστα στο ευρύ κοινό, συνοδευόμενα από ένα ακριβές και σύντομο βιογραφικό.

-Υπουργός Τουρισμού διορίζεται ο κύριος Αχιλλέας Τάσσιος. Ο κύριος Τάσσιος είναι 45 ετών οικονομολόγος, με διδακτορικό στις τουριστικές επιχειρήσεις. Έχει διατελέσει διευθυντικό στέλεχος σε πολλές ξενοδοχειακές μονάδες ανά τον πλανήτη, καθώς και πρόεδρος της μη κερδοσκοπικής οργάνωσης «Τουρισμός για όλους». Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Έτσι προλόγισε όλους τους υπουργούς του ο πρωθυπουργός αναφερόμενους σε καθηγητές πανεπιστημίων που εγκατέλειψαν την ακαδημαϊκή τους καριέρα, σε επιτυχημένα στελέχη επιχειρήσεων που απέρριψαν τις ακριβοπληρωμένες θέσεις τους, σε συνδικαλιστές με τεράστιο ιδεολογικό υπόβαθρο που θυσιάστηκαν στους αγώνες για τα δικαιώματα όλων, σε ένα τσούρμο ανθρώπων άσχετων, φαινομενικά μεταξύ τους, που αποφάσισαν, χάρη στον Πλάτων είναι η αλήθεια, να αφοσιωθούν στην κοινωνία.

Άφησε για το τέλος τον αφανή ήρωα, το πρόσωπο, σε αντίθεση με το όνομα, του οποίου αγνοούσαν οι περισσότεροι Έλληνες. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όχι για πολύ ακόμη.

-Τέλος, αν και αποτέλεσε την αρχή, το Άλφα και το Ωμέγα αυτού του εγχειρήματος, θέλω να σας παρουσιάσω τον Πλάτων, ο οποίος θα είναι ο συντονιστής της κυβέρνησης μας. Θα είναι ο συνδετικός κρίκος όλων μας, η κινητήριος δύναμη και τολμώ να πω ο … καθοδηγητής μας, ολοκλήρωσε με σιγουριά ο πρωθυπουργός και όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Ο πρωθυπουργός κοίταξε γύρω του, ψάχνοντας για τον Πλάτων, που είχε χαθεί στο πλήθος των νέων υπουργών. Ακολούθησε την πορεία όλων που έστρεψαν τα κεφάλια τους προς την είσοδο της μεγάλης αίθουσας εκδηλώσεων. Εκεί, ακριβώς στο κέντρο της πόρτας στεκόταν ο Πλάτων, επιβλητικός και αγέρωχος, κοιτώντας προς το μέρος του πρωθυπουργού. Στράφηκε προς τις κάμερες, που ρουφούσαν κάθε εκατοστό της εικόνας του, στέλνοντάς το στους πεινασμένους τηλεθεατές τους, που ερωτεύτηκαν αμέσως τον πανέμορφο, μυστήριο και ελπιδοφόρο νεαρό. Σήκωσε τα χέρια του προς το μέρος τους και με ανοιχτές τις παλάμες σαν ταξιθέτης κινηματογράφου κατεύθυνε τις κάμερες, που αδυνατούσαν να εναντιωθούν στο θέλημά του, όσο κι αν ήθελαν όλοι να απολαύσουν την μεθυστική εικόνα του νέου, προς τον πρωθυπουργό. Μετά άρχισε να χειροκροτεί κοιτώντας τον στα μάτια.

«Ξεκίνησε, κύριε πρωθυπουργέ! Πως αισθάνεστε;»

«Πολύ καλά, Πλάτων. Πολύ καλά. Θα έλεγα … γεμάτος ή μάλλον ολοκληρωμένος. Αυτή είναι η κυβέρνηση που θα ονειρευόταν καθένας στην θέση μου. Μια κυβέρνηση χωρίς συμβιβασμούς και περιορισμούς. Ένας πολιτικός οργανισμός με τα καλύτερα γονίδια!» είπε και χαμογέλασε στους δημοσιογράφους

Βγήκαν όλοι μαζί από το Μέγαρο Μαξίμου και κατευθύνθηκαν πεζοί, όπως συνηθίζεται, στο Προεδρικό Μέγαρο, λίγα μέτρα πιο κάτω. Η πρώτη έκπληξη και σημάδι της Νέας Εποχής, που ξημέρωνε θα εκτυλισσόταν σύντομα μπρος τα μάτια όλων.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένα κουστουμαρισμένο γεροντάκι ογδόντα πέντε ετών και κάτοχος ενός καθαρά διακοσμητικού τίτλου (οι αρμοδιότητές του ήταν ανύπαρκτες), τους περίμενε στην αίθουσα της ορκωμοσίας. Ο πρωθυπουργός πήρε θέση δίπλα στον πρόεδρο και τα μέλη της κυβέρνησης στοιχήθηκαν γύρω του. Ο Πλάτων έκατσε και πάλι λίγο απόμερα, θέλοντας να στρέψει τα φώτα της δημοσιότητας στους ανθρώπους που θα κυνηγούσαν το άπιαστο, χωρίς δυνάμεις άλλες από την εσωτερική τους θέληση για Δύναμη.

Τους κοίταζε έναν έναν και έβλεπε πραγματικούς κυρίους, άτομα μιας ανώτερης ηθικής πέρα από το καλό και το κακό, αποτέλεσμα της αυξημένης τους μόρφωσης. Η θέληση για προσφορά, η ανιδιοτέλειά τους, η θέληση για Δύναμη δεν ήταν παρά η έκφραση μιας ηθικής του μέλλοντος, η ηθική του σωστού και του λάθους, σαν αποτελέσματα πράξεων που εξυψώνουν ή υποβιβάζουν τον άνθρωπο, που ενισχύουν την ευημερία του ή την καταστρέφουν, που ορίζουν την επιβίωση ή την εξαφάνισή του!

Άνθρωποι με διαφορετικές αφετηρίες, αλλά ίδιο προορισμό, περίμεναν στωικά την έναρξη της μυστικιστικής αυτής διαδικασίας. Άνθρωποι που έχουν λάβει υψηλότατο επίπεδο μόρφωσης, αλλά που είναι και η απόλυτη δαρβινική απόδειξη. Ο Πλάτων γνώριζε ότι ο Άνθρωπος κατάφερε μέχρι σήμερα να επιβιώσει στην Γη, αλλά έχει μόνο έναν δρόμο απέναντι στις αμείλικτες Δυνάμεις του Σύμπαντος, που ορκίζονται συντριβή. Δεν έτρεφε αυταπάτες, αλλά κατανοούσε ότι το ζήτημα σε τελική ανάλυση είναι τι μάχη θα δώσουμε. Ένιωθε παντού μες την αίθουσα ότι οι κύριοι μπροστά του ήταν πιο αποφασισμένοι κι απ’ τους τριακόσιους του Λεωνίδα. Δεν φυλούσαν Θερμοπύλες, αλλά ετοίμαζαν μια Αυτοκρατορία!

Αφού όλα ήταν έτοιμα ο πρόεδρος στράφηκε ανήσυχος στον πρωθυπουργό:

-Ο Αρχιεπίσκοπος δεν έχει εμφανιστεί ακόμη. Ίσως καθυστερήσουμε λίγο. Τον ενημερώσατε για την ακριβή ώρα;

Ο πρωθυπουργός συλλογίστηκε την χθεσινή του συνομιλία με τον Πλάτων.

-Κύριε πρωθυπουργέ, πιστεύεται στην ύπαρξη του θεού, τον είχε ρωτήσει εντελώς αναπάντεχα κι ενώ αυτός προετοίμαζε με προσοχή τα διαδικαστικά για την αυριανή ορκωμοσία. Ήθελε τα πάντα να είναι τέλεια για το νέο ξεκίνημα.

-Ναι, Πλάτων, βεβαίως και πιστεύω, αποκρίθηκε με σιγουριά και περίμενε την συνέχεια. Ο Πλάτων όμως έμεινε σιωπηλός, κοιτώντας τον διερευνητικά στα μάτια. Ο πρωθυπουργός κατάλαβε ότι ο Πλάτων ήθελε να συζητήσουν για αυτό το θέμα, μόλις μια μέρα πριν την ορκωμοσία της νέας και πολλά υποσχόμενης κυβέρνησης τους. Έκατσε πίσω στην καρέκλα του και παράτησε τα έγγραφα μπροστά του. Θα είχε χρόνο να ασχοληθεί με αυτό στην συνέχεια όμως ο νεαρός που συνέχιζε να τον κοιτάζει, καθώς στεκόταν όρθιος και με τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος, του προκαλούσε μια έντονη περιέργεια. Διέκρινε κι ένα αμυδρό χαμόγελο ή καλύτερα μια υποψία χαμόγελου που αγωνιζόταν να βγει στο φως και η συζήτηση ξεκίνησε με παιχνιδιάρικη διάθεση κι από τους δυο.

-Γιατί εσύ δεν πιστεύεις, ρώτησε ο πρωθυπουργός.

-Δεν ξέρω!

-Τι εννοείς; Πως γίνεται να μην ξέρεις;

-Πολύ απλά. Αν πω ότι πιστεύω, λέω ανοησίες διότι δεν μπορώ να το αποδείξω. Αν πω ότι δεν πιστεύω πάλι λέω ανοησίες διότι και πάλι δεν μπορώ να το αποδείξω. Επομένως η πραγμα-τικά έντιμη και λογική απάντηση στο ζήτημα δεν μπορεί να είναι άλλη από το: Δεν ξέρω!

Ο πρωθυπουργός τον κοίταξε σκεπτικός συλλογιζόμενος τα λόγια του. Διέκρινε και πάλι την αμυδρή υποψία που προσπαθούσε μάταια να δραπετεύσει και να γίνει ένα πραγματικό, ολοφώτεινο χαμόγελό. Ο Πλάτων είχε ξεκάθαρη άποψη για το ζήτημα, όπως και για όλα τα υπόλοιπα. Που όμως βρισκόταν αυτός; Πίστευε πραγματικά ή…

-Κύριε πρωθυπουργέ, να υποθέσω ότι είσαι χριστιανός ορθόδοξος, έτσι, ρώτησε για να πάρει σαν απάντηση ένα καταφατικό νεύμα. Ωραία, για πες μου σε παρακαλώ, γιατί;

-Γιατί; Τι εννοείς Πλάτων; Είναι αυτονόητο το γιατί. Γιατί…

-Γιατί ζούμε σε μια χώρα όπου το κυρίαρχο θρήσκευμα είναι ο ορθόδοξος χριστιανισμός, σωστά, ξαναρώτησε ο Πλάτων για να λάβει την ίδια καταφατική κίνηση του κεφαλιού συνοδευόμενη από ένα βλέμμα απορίας κι αμηχανίας. Η συζήτηση δημιουργούσε αρνητικά συναισθήματα στον πρωθυπουργό κι ο Πλάτων το αντιλαμβανόταν με ικανοποίηση.

-Επομένως, αν γεννιόσουν σε κάποια άλλη δυτική χώρα το πιο πιθανό είναι να ήσουν καθολικός ή προτεστάντης ή ίσως ευαγγελιστής. Αν γεννιόσουν στην Αραβία μάλλον σήμερα θα πίστευες στον Αλλάχ ή αν γεννιόσουν στην Ινδία θα πρόσφερες θυσίες σε κάποια θεότητα του Ινδουισμού ή αν πάλι είχε γεννηθείς στην Κίνα θα ακολουθούσες τον δρόμο της φώτισης του Βούδα και πάει λέγοντας. Σωστά;

Ο πρωθυπουργός κατανόησε το επιχείρημα του και κατένευσε και πάλι αμήχανα.

-Ωραία! Γίνεται λοιπόν προφανές ότι είναι η τύχη αυτή που καθορίζει καταρχήν σε ποιο θρήσκευμα θα πιστέψεις. Αν προχωρήσουμε την σκέψη μας λίγο παραπέρα δεν είναι αυτονόητο ότι δεν γίνεται να έχουν όλοι δίκιο; Δεν μπορεί η διαίσθηση σχεδόν όλων των ανθρώπων που πιστεύουν σε κάποιον θεό να είναι σωστή. Εκτός κι αν δεχθούμε ότι υπάρχουν όλες οι θεότητες που έχει επινοήσει το ανθρώπινο μυαλό τα τελευταία δέκα χιλιάδες χρόνια, για να μην αναφέρουμε τα προϊστορικά χρόνια. Το ερώτημα που αναδύεται τώρα είναι το εξής: Για ποιον λόγο οι άνθρωποι, πιστεύουν σε κάποιον συγκεκριμένο θεό και διατηρούν αυτές τις πεποιθήσεις με παθιασμένη βεβαιότητα, όντας απόλυτοι ότι μόνο αυτοί κατέχουν την μια και μοναδική αλήθεια και όλοι οι υπόλοιποι που δέχονται μια ανταγωνιστική θρησκεία είναι παραπλανημένοι; Πως δέχονται πεποιθήσεις που έρχονται σε αντίθεση με αποδεδειγμένα επιστημονικά γεγονότα; Γιατί φτάνουν στο σημείο να πεθαίνουν, αλλά και να σκοτώνουν για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις;

-Διότι … έτσι μας έμαθαν οι γονείς μας, οι παππούδες μας, το σχολείο και γενικά η κοινωνία μας, απάντησε ο πρωθυπουργός και είδε επιτέλους το αμυδρό χαμόγελο στο πρόσωπο του να αφήνεται ελεύθερο. Ο Πλάτων του χαμογέλασε με θέρμη και το χαμόγελό του ανέδιδε μια αυξάνουσα ικανοποίηση συνοδευόμενη από ειλικρινή καλοσύνη.

Κι όμως ο πρωθυπουργός ένιωσε για μια ακόμη φορά την μικρότητα και ταπεινότητα του μπροστά στον Πλάτων. Τον άκουσε σαν σχολιαρόπαιδο να του εξηγεί ότι σύμφωνα με την εξελικτική βιολογία το φαινόμενο της θρησκείας, παρά την πολύτιμη συνεισφορά του στην επιβίωση των πρώιμων κοινωνιών, δεν αποτελούσε σήμερα παρά ένα άχρηστο παραπροϊόν μιας άλλης ακλόνητης δαρβινικής επιταγής.

-Όλα τα παιδιά υπακούν στον απόλυτο νόμο που λέει πίστευε και μη ερεύνα! Μην κάνεις ερωτήσεις και μην αμφισβητείς ποτέ τους μεγαλύτερους σου. Να υπακούς τους γονείς, το σχολείο, τους γεροντότερους χωρίς καμιά απολύτως αντίρρηση. Αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος, περισσότερο από κάθε είδος επιβιώνει με την βοήθεια συσσωρευμένης εμπειρίας των παλαιότερων γενεών. Αυτή λοιπόν η εμπειρία είναι κρίσιμο να μεταδοθεί στα παιδιά με σκοπό την επιβίωση τους. Επομένως η φυσική επιλογή δημιουργεί παιδικούς εγκεφάλους με την τάση για δουλική υπακοή, τόσο για θαυμάσιους λόγους σχετικούς για την επιβίωση, όπως το να μην πλησιάζουμε την φωτιά ή να μην περνάμε τον δρόμο αδιαφορώντας για τα αυτοκίνητα, όσο και για άχρηστες συμβουλές όπως το να κανιβαλίζουμε με το να τρώμε το σώμα και να πίνουμε το αίμα του θεού μας!

Ο πρωθυπουργός τον κοιτούσε σιωπηλός, αναλογιζόμενος τα επιχειρήματα του. Μετά από λίγο ρώτησε:

-Επομένως, αν κρίνω σωστά, δεν πιστεύεις στην ύπαρξη του θεού!

Ο Πλάτων τον κοίταξε αυστηρά και στην συνέχεια γέλασε θλιμμένα.

-Δεν είπα αυτό, κύριε πρωθυπουργέ!

-Μα πως…

-Κοιτάξτε! Τα πράγματα είναι ειλικρινά πολύ απλά για μένα. Αν υπάρχει κάποιο ασύλληπτο από τον ανθρώπινο νου ον, ένας θεός δημιουργός του σύμπαντος εγώ τον δέχομαι ακριβώς, όπως του αρμόζει. Σαν το άλφα και το ωμέγα, σαν το πρωταρχικό αίτιο, την δύναμη που γέννησε τον κόσμο μας με την μεγάλη έκρηξη, θέτοντας τους παγκόσμιους φυσικούς νόμους σε κίνηση. Μπορεί η στιγμή της μεγάλης έκρηξης να αποτελεί μια χωροχρονική ανωμαλία, όπου όλοι οι νόμοι καταρρέουν και το μυαλό μας να μένει έκθαμβο μπροστά στις ασύλληπτες δυνάμεις που κυριαρχούν, αφήνοντας τον θεό κρυμμένο, μακριά από τις θνητές μας δυνάμεις, όμως η υπόλοιπη εξέλιξη του κόσμου μας από τα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι σήμερα είναι πλήρως κατανοητή κι απίστευτα αρμονική για τα μυαλά που ονειρεύονται και ψάχνουν με αστείρευτη αγωνία. Από την άλλη, ίσως δεν υπάρχει ένα θεός δημιουργός και το σύμπαν απλώς εμπεριέχει το εαυτό του με την πανίσχυρη φυσική επιλογή και την εξέλιξη της ύλης από την δημιουργία της σε ένα κβαντικό κενό μέχρι την φθορά της να είναι οι μοναδικές δυνάμεις που καθορίζουν τα πάντα, όπως την ασήμαντη παρουσία μας σε ένα απειροελάχιστο σημείο του κόσμου μας! Πάντως, δεν δέχομαι σίγουρα έναν θεό, που παρεμβαίνει σύμφωνα με την θέληση του στον κόσμο μας, ασχολούμενος με την δολοφονία ασήμαντων ανθρωπίνων όντων με την συμμετοχή των ιερέων του και με όχημα φυσικές καταστροφές και διεφθαρμένες εξουσίες. Δεν δέχομαι πολύ περισσότερο ότι αυτός ο θεός είχε προσχεδιάσει την ύπαρξή μας πριν την δημιουργία του κόσμου μας γιατί αυτό αναιρεί αυτόματα την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Την ελεύθερη βούληση που επιδεικνύουν κάθε τόσο, εδώ κι εκεί, κάποια αιρετικά πνεύματα που σπάνε τον δαρβινικό νόμο και κάνουν κάτι έξω από την θέληση των γονιών τους, της κοινωνίας και της παράδοσης. Είναι τα τολμηρά πνεύματα, που μας οδηγούν όλους μπροστά, ψηλότερα, με την ορμή της ασίγαστης καρδιάς τους να πετάξουν ψηλά, όσο πιο κοντά γίνεται στην ιδέα, το ιδανικό που κάποιοι αποκαλούν θεό! Εκτός αυτού, γνωρίζουμε σήμερα ότι όταν ο άνθρωπος πιστεύει σε μια μεταθάνατον ζωή, εύκολα καταπιέζεται και ελέγχεται από διεφθαρμένες ηγεσίες. Από την άλλη πλευρά, ένας ηγέτης που πιστεύει στην ψευδαίσθηση ότι η Ιστορία είναι ένα τρένο που τρέχει στις ράγες του προς ένα μεγάλο φινάλε, και σε μια επακόλουθη πιο πολύτιμη και αυθεντική μεταθανάτια ζωή, δεν θα διστάσει τόσο πολύ να πατήσει το κόκκινο κουμπάκι, ώστε το πυρηνικό ολοκαύτωμα να επισπεύσει τον Αρμαγεδδών! Δυστυχώς, όταν δίνεις έμφαση στην μεταθάνατο ζωή, αρνείσαι την πραγματική ζωή. Το εδώ και το τώρα! Όταν συγκεντρώνεις όλη την προσοχή σου ψηλά στον ουρανό, σε έναν παράδεισο, δημιουργείς κόλαση εδώ, πάνω στην Γη!

Ο Πλάτων σταμάτησε και πήρε μια ανάσα, ενώ ο πρωθυπουργός τον κοιτούσε σκεπτικός και βομβαρδισμένος από χιλιάδες ερωτήματα και πρωτόγνωρες σκέψεις, που αφορούσαν τον ίδιο του τον εαυτό.

-Τι θέλεις να κάνουμε Πλάτων; Με ποια κίνηση πιστεύεις ότι θα απογαλακτιστούμε από την τρυφερή αγκαλιά-φυλακή αιώνων παραδόσεων και πεποιθήσεων της κοινωνίας μας;

-Με μια συμβολική, όσο και πανίσχυρη κίνηση, κύριε πρωθυπουργέ! Μια κίνηση, που θα δείξει ότι σεβόμαστε κάθε πολίτη αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Μια κίνηση που θα κάνει ξεκάθαρο στον κόσμο ότι σε αντίθεση με άλλες ηγεσίες, εμείς δεν κρυβόμαστε πίσω από αναχρονιστικούς θεσμούς, για να δηλώνουμε πίστη στην αγάπη και στην συνέχεια να δολοφονούμε με τις ιερές ευλογίες συνανθρώπους μας. Εμείς αδιαφορούμε για τα ιερά προσωπικά πιστεύω τους καθενός και ταυτόχρονα τα σεβόμαστε, δηλώνοντας πίστη μόνο στην κοινωνία των ανθρώπων. Ούτως ή αλλιώς, η ψεύτικη γνώση που διδάσκουν οι θρησκείες, αυτή που εμποδίζει την προσωπική και κοινωνική εξέλιξη, δεν έχει θέση σε ένα εξελιγμένο σύστημα. Εμείς ξέρουμε ότι η φαντασία των μαζών μεταμορφώνει αδιάκοπα τις παραδόσεις και τα πιστεύω. Το βλέπουμε αυτό στην τεράστια διαφορά του αιμοχαρή Ιεχωβά της Βίβλου και του Θεού της αγάπης του Ιησού, έτσι δεν είναι; Όπως επίσης ο Βούδας, που τιμάται στην πατρίδα του την Ινδία δεν έχει πια καμιά ομοιότητα με τον Βούδα που λατρεύουν στην Κίνα! Η Ιστορία διαιώνιζε μόνο μύθους μέχρι σήμερα. Ήρθε ο καιρός αυτό να σταματήσει!

-Μου ζητάς αυτό που νομίζω, ρώτησε με έκδηλο άγχος ο πρωθυπουργός. Μπορεί να κατανοούσε πλήρως το νόημα αυτής της πράξης, και η αλήθεια είναι ότι το έβρισκε σωστό, αλλά φοβόταν ότι θα ξεκινούσαν την ούτως ή αλλιώς δύσκολη πορεία τους εγείροντας τρομερές αντιδράσεις και κάνοντας άμεσα εχθρούς παντού γύρω τους.

«Δεν πειράζει! Θα τους αντιμετωπίσουμε όλους. Με κάθε κόστος! Έτσι δεν συμφωνήσαμε;»

«Ναι, έτσι συμφωνήσαμε» σκέφτηκε ο πρωθυπουργός βλέποντας τον πρόεδρο της δημοκρατίας που τον κοιτούσε με απορία στα μάτια.

-Ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα έρθει, απάντησε αποφασιστικά ο πρωθυπουργός σαν να ήταν κάτι το αυτονόητο και διέκρινε την έκπληξη στα μάτια του προέδρου. Δεν ήξερε αν είχε πρόβλημα πίεσης, αλλά το σίγουρο ήταν ότι αυτή είχε ήδη πάρει την ανηφόρα. Θα ορκιστούμε στο Σύνταγμα, τον Λόγο του Ανθρώπου και θεματοφύλακα της κοινωνίας μας, είπε δυνατά και τα χαστούκια έπεσαν ηχηρά στους παρευρισκόμενους, στους τηλεθεατές, σε όλους πλην της νέας κυβέρνησης.

Κατά μια περίεργη σύμπτωση κανένας από τους νέους υπουργούς και υφυπουργούς δεν ήταν θρήσκος. Δεν ήταν κάτι που έγινε συνειδητά από τον Πλάτων, δεν το επεδίωξε, αλλά συνέβη! Το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Πάντα ανάμεσα στους αληθινά μορφωμένους θα βρεις τους άθεους και αγνωστικιστές, τους ανθρώπους που δεν δέχονται επουδενί ότι τα πράγματα είναι όπως είναι χωρίς αποδείξεις, χωρίς λογική. Κανείς τους δεν δέχονταν την εξ’ αποκαλύψεως αλήθεια, αλλά την επιστημονική έρευνα για την κατανόηση του κόσμου μας. Κανείς τους δεν θα δέχονταν τον θρησκευτικό όρκο ακόμη κι αν ήταν θρήσκος, διότι δεν είχε απολύτως καμία σχέση ο Θεός με την κοινωνία των ανθρώπων. Ήταν καθαρά εσωτερική μας υπόθεση, μιας και ο Θεός, όπως μας έχει περίτρανα αποδείξει, έχει καλύτερα πράγματα να κάνει όταν δεν σκοτώνει, εξοντώνει ή δολοφονεί με την βοήθεια των ιερέων του!

Όλοι μαζί, ο Πλάτων, ο πρωθυπουργός και η νέα ηγετική ομάδα της χώρας ορκίστηκαν δυνατά, μέσα από την καρδιά τους, στο ιερότερο δημιούργημα μιας οργανωμένης κοινωνίας, στο Σύνταγμα, την απόλυτη αφοσίωση στην πατρίδα και την ευημερία του έθνους. Ο Πλάτων μεταλαμπάδευσε σε όλα τα μέλη της κυβέρνησης, στην κλειστή τους ομάδα, παρά την αδιόρατη ταραχή έξω από αυτήν, παρά την δυσκολία του προέδρου να δεχθεί το αγενές σπάσιμο της παράδοσης και της προσβολής της θρησκείας των Ελλήνων, μια επιθυμία ασυνείδητη, ένα όνειρο μαγικό, ένα σημείο άπιαστο στο σύμπαν. Την ευημερία ολόκληρου του πλανήτη!

Η Εκκλησία της Ελλάδος αντέδρασε αρχικά με πρωτοφανή δριμύτητα απέναντι στον δημόσιο εξευτελισμό της, όπως βιαστικά χαρακτήρισε την απουσία του προκαθημένου της από την τελετή της ορκωμοσίας. Τα ΜΜΕ πρόβαλλαν το ζήτημα, αλλά με μεγάλη προσοχή, αφουγκραζόμενα την τεράστια απήχηση της νέας κυβέρνησης, και κυρίως του Πλάτωνα, στον ελληνικό λαό. Αρκετοί θρησκόληπτοι θα έβρισκαν την ευκαιρία να διαδηλώσουν τις επόμενες ημέρες, αλλά η απάντηση της κυβέρνησης περιορίστηκε σε δυο λεξούλες:

«Ουδέν σχόλιο!» Τα τεράστια ζητήματα της οικονομίας, της κοινωνικής συνοχής και της διόρθωσης των χρόνιων στρεβλώσεων της ελληνικής κοινωνίας είχαν την απόλυτη προτεραιότητα. Τα υπόλοιπα ήταν απλώς λεπτομέρειες!

Έτσι, οι μόνιμοι αντιρρησίες κάθε βήματος, κάθε ξεπετάγματος της κοινωνίας προς τα εμπρός, οι συντηρητικές μορφές του παρελθόντος, γριές και παπάδες, παράσιτα και βούρλα, η δεισιδαιμονία και η ψευτοευλάβεια μαζεύτηκαν στην άκρη ξέροντας για πρώτη ίσως φορά, ότι δεν είχαν καμιά πιθανότητα νίκης στον φανατικό και θρησκευτικό τους αγώνα. Οι Έλληνες για πρώτη φορά έβαλαν το τώρα, το πραγματικό, την ζωή πάνω απ’ το χθες και το αύριο, το φανταστικό και τον θάνατο!

Ο πρωθυπουργός αμέσως μετά την πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, κεκλισμένων των θυρών, κι αφού έδωσε τις απαραίτητες κατευθύνσεις στους νέους και διψασμένους για έργο υπουργούς του (ξεκαθάρισε ότι στόχος τους ήταν ένα σύστημα, που έμοιαζε πολύ στον Σοσιαλισμό, το μοναδικό ηθικό σύστημα διακυβέρνησης, ένα σύστημα για το οποίο οι συνθήκες ήταν πλέον ώριμες), απευθύνθηκε με διάγγελμα στον λαό του. Τον ενημέρωσε ότι η νέα ηθική του επέβαλλε την διενέργεια πρόωρων εκλογών, ώστε να έχει ο λαός, τον τελευταίο λόγο στην προσπάθειά του για ένα καλύτερο κράτος. Οι εκλογές θα ήταν παράλληλα κι ένα δημοψήφισμα για την παρουσία του Πλάτωνα, του νέου, που ήρθε σταλμένος απ’ το υπερπέραν, όπου μόνο ο Θεός, ο πραγματικός Θεός, μπορεί να κατοικεί, για να τους δείξει τον σωστό δρόμο, αυτόν απ’ τον οποίο είχαν ξεστρατίσει εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια πριν!

Τόνισε παράλληλα, κάτι ξεχασμένο από καιρό. Στις σύγχρονες δημοκρατίες, τις τερατώδεις αυτές μορφές διακυβέρνησης, όπου η αδιαφορία και ο εφησυχασμός ήταν ο κανόνας, τα συμφέροντα είχαν με τον τρόπο τους επιβάλλει την αποχή. Λίγοι άνθρωποι, ψήφιζαν σε ένα σύστημα, που από την φύση του επιβάλλει την καθολική συμμετοχή. Πως είναι δυνατόν να κυβερνάει ένα κόμμα της μειοψηφίας; Ποιος νομιμοποιεί μια κυβέρνηση, όταν ψηφίζουν το πενήντα ή το πολύ το εξήντα τις εκατό; Μα ο Νόμος, ο γραμμένος από τους ισχυρούς της κάθε χώρας. Ο Νόμος που αδιαφορεί για το συμφέρον των πολλών, παρά μόνο για την διαιώνιση της κυριαρχίας των λίγων. Αυτό θα άλλαζε σύντομα στην χώρα τους. Κάθε πολίτης, αυτός που θέλει να αποκαλείτε πολίτης μιας χώρας θα ήταν υποχρεωμένος να ψηφίζει. Ειδάλλως, οι κυρώσεις θα ήταν αυστηρότατες.

-Κατανοήστε, συμπολίτες μου, ότι οι προσωπικές ελευθερίες έπονται του γενικότερου καλού. Και το γενικό καλό, προστάζει την καθολική συμμετοχή. Ο μεγάλος προγονός μας, ο Αριστοτέλης θεωρούσε τον άνθρωπο, πολιτικό ζώον. Τι είναι ο άνθρωπος, αν δεν ασχολείται με τα κοινά, με την πολιτεία; Απλώς ζώον, είπε δοκιμάζοντας βάναυσα την αυτοεκτίμηση όλων.

Μεσούσης όμως της τεχνητής κρίσης θα ήταν ανεύθυνο από την πλευρά του να βάλει την χώρα σε μια τέτοια δοκιμασία χωρίς σχεδιασμό. Δεν έπρεπε να στραφεί εναντίων όλων απότομα. Χρειαζόταν χρόνο. Κι όπως τόνισε χαρακτηριστικά, ο χρόνος είχε ακριβύνει πολύ ελέω της κρίσης του συστήματος και δεν σκόπευε να πληρώσει ο λαός την νύφη γι’ αυτό. Δήλωσε λοιπόν ξεκάθαρα ότι οι κάλπες θα στήνονταν στις αρχές του καλοκαιριού, οχτώ περίπου μήνες αργότερα και αφού έλπιζε ότι η καθημερινή, εικοσιτετράωρη εργασία της κυβέρνησής του θα οδηγούσε στο κατώφλι της εξόδου από την κρίση. Δεν υποσχέθηκε τίποτε σε κανέναν παρά μόνο δουλειά, δουλειά και πάλι δουλειά.

Εν τω μεταξύ, ο Πλάτων αφού συζήτησε για λίγο με τους υπουργούς εστίασε και συμπύκνωσε την θεωρεία του σε λίγες μόνο προτάσεις:

-Το μόνο που πρέπει να κάνετε όλοι σας είναι να βγάλετε το βασιλικό κάδρο του κέρδους που κρέμεται σαν χρέος πάνω από την κοινωνία, που αιωρείται σαν αόρατη σκόνη της Σαχάρας στην ατμόσφαιρα και δεν βλέπουμε τις τραγικές της συνέπειες άμεσα, παρά αργότερα όταν η σκόνη που καλύπτει τα πάντα κατακάτσει και αποκαλύψει τα αίσχη της και στην θέση του να τοποθετήσετε, μια και καλή, για πάντα, το κάδρο που δείχνει ένα μωρό παιδί, έναν οποιοδήποτε μωρό, ίσως το δικό σας! Δώστε του τα εφόδια να πραγματοποιήσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του, λύστε τα προβλήματα, καλύψτε τις ανάγκες του, στρώστε με λουλούδια των γεμάτο αγκάθια και κοφτερές σαν ξυράφι πέτρες, ανηφορικό δρόμο της ζωής του. Δώστε του την μια και μοναδική ευκαιρία που δικαιούται να φτάσει στην κορυφή και να δει τι υπάρχει από την Άλλη πλευρά, στην όχθη του Αγνώστου!

Όλοι οι υπουργοί άκουσαν προσεκτικά τα λόγια του, που ψιθύρισαν σε ευαίσθητες χορδές στα βάθη της ύπαρξής τους και έσκυψαν ευλαβικά το κεφάλι. Αν υπήρξε ποτέ έναν άνθρωπος που νοιάστηκε τόσο για την ανθρωπότητα, που είχε τις δυνάμεις και την θέληση να επιβάλει τον λόγο του, αυτός δεν ήταν άλλος από τον νεαρό άντρα μπροστά τους. Κι αυτοί θα γινόταν οι απόστολοί του, οι μεταφορείς του υπεράνθρωπου μηνύματός του!

Την ίδια στιγμή, λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, ο πράκτορας της Υπερδύναμης κοίταζε για ώρα την παγωμένη εικόνα στην οθόνη του υπολογιστή του. Προσπαθούσε να αποκωδικοποιήσει αυτό το ασυνήθιστο χαμόγελο, που έντυνε με ένα πέπλο μυστηρίου το πρόσωπο της στιγμής. Το παγωμένο και κοντινό πλάνο του Αντίχριστου, που κοίταζε προς ένα ακαθόριστο σημείο (μάλλον προς τον πρωθυπουργό), έδινε εύκολα την εντύπωση ενός ανθρώπου που ένοιωθε ικανοποιημένος για το γεγονός ότι όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο, ένα σχέδιο που κανείς δεν είχε επίγνωση του τι πραγματικά έκρυβε.

«Πρέπει να βιαστώ», σκέφτηκε προβληματισμένος ο πράκτορας. Ενώ αυτός πάλευε χωρίς αποτέλεσμα τους τελευταίους μήνες να βρει τον κατάλληλο τρόπο για να φτάσει στον στόχο του, ίσως πολεμώντας και λίγο με έναν υπόκωφο και πρωτόγνωρο φόβο μέσα του, οι εξελίξεις έτρεχαν και μια τρομακτική θύελλα αναμενόταν να ξεσπάσει σύντομα. Φόρεσε την κατάμαυρη δερμάτινη στολή του, ανέβηκε στην γρήγορη μηχανή του και κατευθύνθηκε προς τις δυο τοποθεσίες που τον απασχολούσαν, το σπίτι στον λόφο και το Μέγαρο Μαξίμου. Διαπίστωσε προβληματισμένος από μακριά ότι τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας δεν του επέτρεπαν να φτάσει όσο κοντά χρειαζόταν σε καμιά από τις δυο τοποθεσίες και μην θέλοντας να ριψοκινδυνέψει, πιστεύοντας βαθιά μέσα του ότι η ευκαιρία θα παρουσιαζόταν σε κάποια στιγμή αρκεί να ήταν προετοιμασμένος, χάθηκε στη σιωπή!

Στον πρώτο προορισμό του, η Νεφέλη παρακολουθούσε σιωπηρά τις ανταποκρίσεις των καναλιών. Έβλεπε την έξαψη στα μάτια, την άκουγε στις φωνές όλων όσων δήλωναν πραγματικά ευτυχισμένοι, που η μοίρα τους είχε επιφυλάξει μια τέτοια εμπειρία. Ακόμη και τα μέλη της Αντιπολίτευσης μιλούσαν με θαυμασμό για τον Πλάτων, ακόμη και για το μαύρο πανί μέχρι πριν από λίγο καιρό, τον πρωθυπουργό, για τις πρωτοβουλίες τους και την συγκρότηση της καλύτερης κυβέρνησης, τουλάχιστον θεωρητικά, που είχε ποτέ αυτός ο τόπος. Μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, όπως την βάφτισαν, πάνω από κόμματα και διαχωριστικές γραμμές.

Η Νεφέλη άκουσε έκπληκτη τα κόμματα της Αριστεράς να μιλάνε για πρώτη φορά για ένα όνειρο που έπαιρνε σάρκα και οστά, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι στην κυβέρνηση συμμετείχαν και καπιταλιστές. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν ότι ένα νέο σύστημα που ακολουθεί τις επιταγές του Σοσιαλισμού ήταν ο στόχος της νέας κυβέρνησης και κυρίως του Πλάτων. Αφού αυτό ήταν το θέλημά του θα γινόταν επιτέλους πράξη. Από την άλλη πλευρά, οι Συντηρητικοί αν και διαφωνούσαν με τον Σοσιαλισμό, αδυνατούσαν να αντιτεθούν απέναντι στα αυτονόητα, σε έννοιες απόλυτα συνυφασμένες με την ψυχοσύνθεση κάθε λαού, όπως την κοινωνική δικαιοσύνη με την κατάργηση της οικονομικής ανισότητας, την πραγματικά δωρεάν υγεία και παιδεία. Παρέμεναν λιγότερο εκδηλωτικοί, λοιπόν και κρατούσαν και μικρό καλάθι για την επιτυχία του εγχειρήματος.

Οι συνθήκες όπως κατάλαβε η Νεφέλη ήταν οι ιδανικές. Το πλαίσιο που είχε θέσει ο Πλάτων είχε γίνει δεκτό με ενθουσιασμό από τους περισσότερους και του έδινε στην πραγματικότητα λευκή επιταγή, να κάνει ότι νομίζει καλύτερο για ένα έθνος που τον κοίταζε σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά, στραμμένο στον ουρανό.

Ξαφνικά κρύος ιδρώτας την έλουσε και τα μάτια της δάκρυσαν. Κι άλλα δάκρυα ξεχύθηκαν και η Νεφέλη αφέθηκε σε ένα κλάμα απελπισίας.

«Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό», μονολογούσε ταραγμένη, ανίκανη να σκεφτεί τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει απ’ την ζωή!

Ο Πλάτων σταμάτησε ξαφνικά αφήνοντας την φράση του στην μέση. Κάτι είχε αισθανθεί, κάτι σχετικό με το κορίτσι και την ψυχολογία της. Είκοσι άνθρωποι, συγκεντρωμένοι μετά από πρόσκληση που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθούν, σε μια αίθουσα του Μεγάρου Μαξίμου, άκουγαν στωικά εδώ και λίγη ώρα τον καταπληκτικό νέο μπροστά τους. Τώρα όμως είχε κοκαλώσει, τους κοίταζε με βλέμμα θολό, σαν ιδρωμένο τζάμι στο ντους και κατάλαβαν όλοι πως ήταν αλλού. Μόνο για λίγο όμως, καθώς τα μάτια του απέκτησαν και πάλι την προηγούμενη καθαρότητά τους και η ομιλία του συνεχίστηκε. Επιτέλους, οι υπέροχες θεωρίες που είχε ξεκινήσει να τους αναφέρει προηγουμένως θα ολοκληρωνόταν.

-Με συγχωρείτε για αυτό, είπε στο κοινό των επιστημόνων, ανθρώπων πανέξυπνων, για τους οποίους η αφηρημάδα και οι εκλάμψεις είναι κοινό, ίσως και καθημερινό, φαινόμενο. Έχετε μπροστά σας όλοι δύο φακέλους. Ανοίξτε, σας παρακαλώ, τον πρώτο, είπε προστακτικά και όλοι υπάκουσαν πρόθυμα.

Μες τον φάκελο υπήρχαν καταγεγραμμένες οι μαθηματικές εξισώσεις, που είχαν χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στο μυαλό του την στιγμή που ξύπνησε από την τελευταία του αλλαγή. Μια γνώση που την ένιωθε τόσο δυνατά μέσα του, όπως νιώθει κάποιος την ίδια την ζωή μες τους χτύπους της καρδιάς του. Τρεις σελίδες όλες κι όλες περιείχαν μια άγνωστη ακόμη στην ανθρωπότητα γνώση, ένα μυστικό της φύσης καλά κρυμμένο απ’ τον πρωτόγονο άνθρωπο. Δυο μαθηματικοί και τρείς φυσικοί, ακόμη και οι υπόλοιποι με περιορισμένες μαθηματικές γνώσεις, δεν άργησαν, αν και κατάπληκτοι, να διαγνώσουν τις απίστευτες δυνατότητες που γεννούσαν λίγοι αριθμοί και κάποια σύμβολα, γραμμένα στην γλώσσα του Σύμπαντος!

-Ποιοι από εσάς είναι πρόθυμοι να εργαστούν για την χώρα μας και να μετατρέψουν σε πράξη τις θεωρίες που περιγράφουν οι τύποι που μόλις διαβάσατε, ρώτησε σίγουρος για την απάντηση.

-Εγώ, απάντησαν όλοι μαζί με μια φωνή. Δεν υπήρχε περίπτωση για κάποιον μέσα στο δωμάτιο να αρνηθεί την ίδια του την φύση, την συνεχή αναζήτηση της αλήθειας. Πόσο μάλλον τώρα, που τους δίνονταν από τον υπέροχο αυτό νέο, μια γνώση μοναδική, που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε μια πραγματική επανάσταση κι ένα μέλλον ονειρικό. Κοιτούσαν με προσήλωση την κόλλα χαρτί, στρεφόταν αργά και απορημένοι δεξιά κι αριστερά στους συναδέλφους τους και τέλος στον νεαρό με το μυαλό τους να αγωνίζεται να συλλάβει το μέγεθος της ευφυΐας του.

«Μια γνώση που θα είχε τρομακτικές συνέπειες στα λάθος χέρια» σκέφτηκε ένας από τους φυσικούς.

«Γι’ αυτό και δόθηκε σε μένα» του απάντησε ο Πλάτων. «Δόθηκε στα σωστά χέρια και θα σιγουρέψω ότι δεν θα πέσει στα λάθος χέρια ποτέ» τόνισε με νόημα σε όλους!

-Η γνώση αυτή έχει τεράστιες εφαρμογές, αλλά μία θα είναι απαραιτήτως η πρώτη. Δυστυχώς, δεν ενστερνίζονται όλοι το όραμά μας για τον κόσμο. Ανοίξτε τον δεύτερο φάκελο σας παρακαλώ, είπε ευγενικά και περίμενε να δει το έκπληκτο βλέμμα τους.

Οι επιστήμονες άνοιξαν τον φάκελο και έβγαλαν άλλη μια κόλλα χαρτί. Σ’ αυτήν είδαν ένα σχέδιο, ζωγραφισμένο στο χέρι. Αρκετοί απόρησαν και στράφηκαν στον Πλάτων, πριν αυτός τους παροτρύνει να μελετήσουν το σχέδιο. Ήταν πολύπλοκο, αλλά κατανοητό. Στο πάνω μέρος της σελίδας υπήρχε ένα … μια … μηχανή, μάλλον, σε δύο όψεις, ανφάς και προφίλ. Είχε αριθμούς, τις διαστάσεις και … ακριβώς από κάτω υπήρχε κάτι άλλο, ίσως πιο παράξενο από την πρώτη μηχανή. Μια μηχανή και πάλι που θύμιζε καμπίνα ασανσέρ και στο κέντρο της υπήρχε μια σφαίρα στηριγμένη σε μια λεπτή δοκό.

Τους ανέθεσε τότε την αποστολή να κατασκευάσουν τις μηχανές, όσο πιο γρήγορα ήταν ανθρωπίνως δυνατό. Τους εξήγησε επιγραμματικά, χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες, τι μηχανές θα ήταν αυτές, τους ξεκαθάρισε ότι όποιος θα συμμετείχε στο έργο θα ξεχνούσε οικογένεια και προσωπική ζωή μέχρι να ολοκληρωθούν οι μηχανές, το έργο θα πραγματοποιούνταν σε μυστική τοποθεσία, όπου όλοι θα ήταν αποκλεισμένοι και θα δούλευαν με άκρα μυστικότητα!

-Θα σας δώσω ότι χρειαστείτε για την κατασκευή τους, όσα άτομα και ότι υλικά θεωρείτε αναγκαία, αλλά θέλω να σας ξεκαθαρίσω το εξής: Τελειώνοντας και έχοντας ανταποκριθεί στον ρόλο σας, τα ονόματά σας θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια Ιστορία. Αν όμως οποιοσδήποτε από εσάς σπάσει τον όρκο σιωπής, τον περιμένει μόνον ο θάνατος! Λοιπόν, πόσοι θέλετε να συμμετάσχετε στο εγχείρημα και πόσοι θέλετε να αποχωρήσετε; Η πόρτα είναι ανοιχτή, είπε πειθήνια και όλοι έμειναν καθηλωμένοι στις θέσεις τους, διψώντας για γνώση και δόξα!

Ένα νέο κοινωνικό σύστημα που θα αντικατοπτρίζει τις γνώσεις του σήμερα ήταν το όραμα του Πλάτων, το οποίο είχε ενστερνιστεί προσφάτως και ο πρωθυπουργός. Αυτό είχαν μεταδώσει και στα μέλη της νέας τους κυβέρνησης. Πως γίνεται όμως πράξη, και μάλιστα καθαρή πράξη μια υπέροχη θεωρεία; Πώς εφαρμόζετε στην καθημερινότητα η κοινωνική δικαιοσύνη και πώς εξαλείφεται μια για πάντα η οικονομική ανισότητα; Πώς δημιουργείς ένα κράτος, που προασπίζεται τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του συνόλου διατηρώντας ταυτόχρονα την ανεξαρτησία και την ελευθερία του ατόμου;

Μα με κόπο… και μάλιστα πολύ κόπο! Σαν σύγχρονοι αλχημιστές κλεισμένοι μέρα-νύχτα στα υπουργεία-εργαστήριά τους, οι υπουργοί έψαχναν για την φιλοσοφική λίθο της πολιτικής οικονομίας. Το πιο κοντινό όνομα που του είχαν δώσει ανά τους αιώνες ίσως ήταν Σοσιαλισμός, αλλά εσείς μπορείτε να το πείτε όπως θέλετε, αν και ο Πλάτων προτιμούσε τον όρο ενεργειακή οικονομία και ούτως ή αλλιώς είχε συνειδητοποιήσει ότι επιβαλλόταν η απόλυτη ανάπτυξη του καπιταλιστικού συστήματος για να οδηγηθούμε στον νέο τρόπο διαχείρισης της ενέργειας. Ήταν καθαρά ζήτημα κοινωνικής εξέλιξης, φυσικής επιλογής της οικονομίας! Και πως θα γινόταν αυτό; Πώς θα επιβαλλόταν η ηθική σε ένα σύστημα εξ ορισμού απάνθρωπο; Με την παιδεία φυσικά! Πώς αλλιώς;

Ο άνθρωπος εκ γενετής είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Άγραφος πίνακας είναι η συνείδησή μας και με όποιον δάσκαλο καθίσει κανείς, τέτοια γράμματα θα μάθει. Τι μας έχει διδάξει λοιπόν η ιστορία μας; Η αληθινή ελευθερία είναι χάος και ελευθερία χωρίς υπευθυνότητα είναι συνώνυμη της αγριότητας. Την αγριότητα αυτή μπορεί να τιθασεύσει μόνο η εκπαίδευση και η μάθηση. Η παιδεία λοιπόν, που αρχίζει με την γέννηση του ατόμου και τελειώνει με τον θάνατό του, είναι το άλφα και το ωμέγα, ο ακρογωνιαίος λίθος μιας κοινωνίας, που προχωράει μπροστά ολοταχώς! Κι αυτό αποτέλεσε το πρώτο στοίχημα της νέας κυβέρνησης. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα, αποσυνδεδεμένο από την αγορά εργασίας, που λαθεμένα είχε χτίσει όλος ο πλανήτης.

Η διάχυση και κατάκτηση της γνώσης μετατρέπει τα άτομα, που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα εγωιστικά τους γονίδια, σε πρόσωπα, που διακρίνουν καθαρά ότι μέσα από μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία εξυπηρετούνται εν τέλει καλύτερα, όντας σε ασφαλέστερο περιβάλλον και πιο μακροπρόθεσμα τα εγωιστικά τους γονίδια. Τα πρόσωπα αντιλαμβάνονται αυτή την απλή αλήθεια κι απαιτούν μέσα από μια κοινωνική πλέον συνείδηση, με συλλογική βούληση, το αυτονόητο!

Το τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα δεν παράγει γρανάζια μιας μηχανής εξειδικευμένα απόλυτα για τον προκαθορισμένο και μικρό τους ρόλο. Δεν συντρίβει την νόηση που μπορεί να μας απελευθερώσει απ’ τα δεσμά της αντίληψής μας. Δεν παράγει επομένως άτομα. Παράγει πρόσωπα. Ανθρώπους αυτόνομους, ανεξάρτητους με πολυεπίπεδη, κριτική σκέψη και εύρος γνώσεων, ικανούς να αποφασίζουν το σωστό στο μεγαλύτερο ποσοστό των περιπτώσεων. Προσώπων ικανών να διακρίνουν την προφανή, αν και κρυμμένη αλήθεια: ότι η συνολική ευημερία εξυπηρετεί την δικιά τους και αντίστροφα. Η πλατιά εκπαίδευση μεταδίδει όχι μόνο τις συγκεντρωμένες γνώσεις μιας εποχής, αλλά και την συγκεντρωμένη εμπειρία της κοινωνικής ζωής!

Ένα από τα πρώτα μέτρα, λοιπόν, ήταν ότι κατοχυρώθηκε πλήρως η υποχρεωτική δωδεκαετής εκπαίδευση με αυστηρότατες κυρώσεις στους γονείς, αλλά και τους νέους που προσπαθούσαν με πλάγια μέσα να παρακάμψουν το απόλυτο του νόμου. Παράλληλα, πέρασαν σταδιακά και κάποια αυστηρά μέτρα που αφορούσαν τους γονείς, αυτούς που αποτελούν λάθος πρότυπο για τα παιδιά τους, και τον παιδαγωγικό τους ρόλο. Άρχισε έτσι σιγά-σιγά να θεσμοθετείτε η δυνατότητα της οργανωμένης κοινωνίας να έχει λόγο, πολλές φορές σημαντικότερο απ΄ των γονιών, στην ανατροφή κι εκπαίδευση των τέκνων της!

Το πανεπιστήμιο απέκτησε τον ρόλο, που είχε στην αρχαιότητα και που δυστυχώς είχε χάσει στην σύγχρονη εποχή. Αποσυνδεδεμένο, όπως είπαμε, από την αγορά εργασίας, ξανάγινε τόπος ανταλλαγής ιδεών και παραγωγής, αφού έτσι το θέλετε, σκέψης, όχι αποκλειστικά με οικονομικά κίνητρα, αλλά για το υπέροχο ταξίδι της γνώσης, καθαυτής. Ελεύθερη ανταλλαγή ιδεών, η αφηρημένη και λογική έρευνα για τον φυσικό και υλικό κόσμο και η επιδίωξη της γνώσης χάρη της γνώσης θα δημιουργούσαν και πάλι ένα δυναμικό και ταυτόχρονα μεγαλοφυές πολιτισμό. Απαγορεύτηκε οποιαδήποτε ανάμιξη πολιτικών κομμάτων και οργανισμών στα εσωτερικά του πανεπιστημίου. Η ιδεολογική κάθαρση των πνευματικών ιδρυμάτων επήλθε έτσι απλά και μόνο αποστειρώνοντας τα βρώμικα παρακλάδια των κομματικών μηχανισμών. Οι αντιδράσεις πολλές, κυρίως από τα παράσιτα του συστήματος, το αποτέλεσμα βεβαίως μηδενικό!

Κάποια ανθρωπάκια, μολυσμένα από πολιτική ιδεοληψία κι ανίκανα να δουν το σωστό, καθοδηγούμενα από μια σάπια κι αναχρονιστική νοοτροπία προσπάθησαν με καταλήψεις να κρατήσουν στην ζωή τα κεκτημένα τους. Η αποφασιστική δράση της κυβέρνησης, μετά από απαίτηση του Πλάτων, με αυτόματη κατάργηση του ασύλου, ενός αναχρονιστικού θεσμού, και η σύλληψη και καταδίκη όλων των πολέμιων της πραγματικής Δημοκρατίας, των υπερασπιστών της ασυδοσίας, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα παντού. Σε όλες τις κοινωνικές ομάδες που είχαν την κακή συνήθεια να ανεβαίνουν με το έτσι θέλω στις πλάτες των άλλων, των ανήμπορων, για να δουν λίγο καλύτερα την δικιά τους πλασματική, φανταστική και σάπια μέχρι την ρίζα Ιθάκη τους!

Ακολούθησε η υγεία. Μπορεί η παιδεία να είναι το απαραίτητο εφόδια για μια γεμάτη ζωή, αλλά η υγεία είναι η απόλυτη προϋπόθεση για αυτό. Κι όταν λέμε υγεία για έναν λαό, εννοούμε δωρεάν υγεία. Κι όταν λέμε δωρεάν υγεία στο νέο σύστημα που έχτιζαν, το εννοούμε πραγματικά. Κάθε πολίτης ενός πολιτισμένου κράτους έχει το δικαίωμα στην πλήρη παροχή δωρεάν υπηρεσιών υγείας. Τώρα, αν κάποιος θέλει να νοσηλευτεί σε ιδιωτικό νοσοκομείο, επειδή θεωρεί ότι οι υπηρεσίες εκεί μπορεί να είναι καλύτερες, είναι δική του επιλογή. Η κυβέρνηση λοιπόν έβαλε τέλος στην πρακτική της απαξίωσης του δημόσιου συστήματος υγείας προς όφελος του ιδιωτικού. Η φορολογία κάθε πολίτη της χώρας πρέπει να περιλαμβάνει και την πρόβλεψη για την δημιουργία ενός αξιόλογου και βιώσιμου συστήματος υγείας, παράλληλα με την όποια ιδιωτική πρωτοβουλία.

Έτσι, οργανώθηκε ένα σύστημα απελευθερωμένο και πάλι από τις αγκυλώσεις των κομματικών παρεμβάσεων. Διορίστηκαν σε όλα τα νοσοκομεία μάνατζερ, άνθρωποι της αγοράς με ξεκάθαρο όμως στόχο. Το κέρδος να περάσει σε δεύτερη μοίρα! Τους δόθηκε η εξής εντολή, βασισμένη στην απόλυτη ανάγκη για υψηλού επιπέδου δωρεάν περίθαλψη με σωστό διαχειρισμό του κόστους:

-Καταγράψτε τις ελλείψεις σε προσωπικό, διορθώστε τις στρεβλώσεις δεκαετιών που προκαλούν υπέρογκες δαπάνες προς όφελος λίγων ομάδων, αδιαφορήστε για τα συμφέροντα του οποιουδήποτε! Σκεφτείτε ότι αύριο ίσως τα παιδιά σας χρειαστούν να νοσηλευθούν στο εθνικό σύστημα υγείας! Σχεδιάστε νοσοκομεία ανοικτά και προσβάσιμα σε όλους και στείλτε μας τις εκθέσεις σας! Έτσι κι έγινε και μάλιστα σε χρόνους ρεκόρ.

Πάμε στην δημόσια διοίκηση, την βάση της πυραμίδας. Κάθε δημοκρατική διαδικασία εφαρ-μόζεται καταρχήν από ανθρώπους, άτομα τέτοια που και να μπορούν και να οφείλουν και να δεσμεύονται σε τελική ανάλυση να εφαρμόσουν την εκάστοτε διαδικασία σύμφωνα με το πνεύμα της. Ποιοι είναι αυτοί; Από πού έρχονται και πως τους δημιουργούμε; Από την άλλη γραφειοκρατία και διαφθορά μαστίζουν τα σύγχρονα κράτη. Άλλο περισσότερο, άλλο λιγότερο. Πώς θα παταχθεί αυτό το φαινόμενο; Πώς θα εξαλειφτούν τα νοσηρά αυτά φαινόμενα, μέχρι να αποδώσει καρπούς η παιδεία; Μέχρι να μάθουν οι άνθρωποι να μην νοιάζονται μόνο για το κέρδος, που σαν καρκίνος κατατρώει την συνείδησή μας;

Ο Πλάτων, μαζί με τον πρωθυπουργό, συλλογίστηκαν πολύ την λύση σ’ αυτό το πρόβλημα και η λύση ήταν μία και μοναδική. Η πειθαρχία. Η απόλυτη πειθαρχία ενός ατόμου μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν το άτομο γνωρίζει τις συνέπειες της παράβασης του καθήκοντός του και όταν οι συνέπειες αυτές είναι συντριπτικές για την μετέπειτα ζωή του. Για αυτό κι επέβαλλαν αυστηρές κυρώσεις σε κάθε τομέα του δημοσίου, από την παιδεία μέχρι την υγεία, και βεβαίως στους άρχοντες του τόπου.

Κανείς δεν υποχρεώνει κάποιον να δουλέψει για το κράτος. Όλοι πηγαίνουν οικιοθελώς, λόγω των σίγουρων μισθών και της αίσθησης ανωτερότητας που έδινε η εργασία στο κράτος. Κι αν μέχρι σήμερα η ατιμωρησία και η ασυδοσία ήταν ο κανόνας, αυτό θα άλλαζε πολύ σύντομα! Η απιστία προς το κράτος θεσμοθετήθηκε σαν κακούργημα, ισάξιο με τον φόνο. Μήπως ήταν ακραία αυτή η νομοθετική αλλαγή; Μήπως ο Πλάτων κι ο πρωθυπουργός υπερέβαλλαν; Ή μήπως έπραξαν για ακόμη μια φορά το αυτονόητο για ένα σύστημα τόσο σάπιο, που τιμά την ζωή και τις αξίες σε πρώτο χρόνο, με βαρύγδουπα, παχιά λόγια κι αδιαφορεί πλήρως για αυτά σε δεύτερο και τρίτο χρόνο, αν και οι συνέπειες είναι εξίσου ολέθριες!

Δεν αρκεί όμως μόνο η αυστηρότητα, χρειάζεται και κάτι άλλο, η δικαιοσύνη! Πώς θα εξα-σφαλίσεις ότι το νέο σύστημα θα λειτουργήσει επί ίσοις όροις για όλους; Πώς θα σιγουρέψεις το ότι η ευθύνη θα αποδίδεται στην πηγή της και όχι σε παράπλευρα ρυάκια; Με την απόλυτη μηχανοργάνωση του συστήματος φυσικά! Στην εποχή του ηλεκτρονικών υπολογιστών, όπου τα πάντα μπορούν να ελέγχονται στην πηγή και σ’ όλη την πορεία τους, δεν δικαιολογείται η χρήση χειρογράφων, που καθυστερούν την λειτουργία της κρατικής μηχανής και που εύκολα αλλοιώνονται. Αποφασίστηκε λοιπόν η δημιουργία ενός γιγαντιαίου κλειστού δικτύου υπολογιστών, που θα παρακολουθούσε τις διοικητικές πράξεις από την έκδοση ενός πιστοποιητικού μέχρι την προμήθεια νοσοκομειακού υλικού. Ένας υπερυπολογιστής θα έλεγχε την ροή πληροφοριών και θα ενημέρωνε αναλόγως της σπουδαιότητας, είτε τους υπεύθυνους των κρατικών υπηρεσιών, είτε σε εξαιρετικές περιπτώσεις ακόμη και τον ίδιο τον πρωθυπουργό!

Ποιός ήταν όμως ο πρώτος στόχος, το πρώτο νομοσχέδιο που έθεσε τα γρανάζια της αλλαγής σε κίνηση; Μα τι άλλο από την φορολογική δικαιοσύνη. Απέναντι σε μια παγκόσμια ολιγαρχία, που παρουσιάζει ιδιαίτερα αντιδημοκρατικά αντανακλαστικά θέτοντας σαν στόχο μια κοινωνία, χωρίς φόρο εισοδήματος, χωρίς φόρο κληρονομιάς, χωρίς ρυθμιστικές παρεμβάσεις του κράτους στην ελεύθερη οικονομία, μια ζούγκλα μεταμφιεσμένη σε κοινωνία των ανθρώπων, ο Πλάτων κι ο πρωθυπουργός επέβαλλαν σημαντικούς φόρους στους πλουσίους, με μοναδικό σκοπό την εξάλειψη της ακραίας οικονομικής ανισότητας. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να το στηρίζουν οι έχοντες, αυτοί που έχουν ξεχάσει τον φόβο της επιβίωσης, δημιουργώντας της κατάλληλες συνθήκες για να τον ξεχάσουν κάποτε κι άλλοι. Αποτελούσε αυτό υποχρέωση των πλουσίων έναντι των λιγότερο τυχερών, αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν Χάρη. Ώστε κάποτε στο μέλλον η κοινωνία των ανθρώπων να είναι μια κοινωνία, που δεν θα μαστίζεται από την οικονομική ανισότητα, αλλά από την ατομική διαφορετικότητα και μόνο!

Τα σχέδια του Πλάτων για την δημιουργία ενός πρότυπου κράτους, που σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον, ήταν μεγαλόπνοα, σχεδόν φαραωνικά, αλλά που θα έβρισκαν τα χρήματα για όλα αυτά σε έναν κόσμο που δεν ενστερνιζόταν τις ιδέες τους και μάλιστα εν μέσω μιας σφοδρής παγκόσμιας κρίσης; Για την τέλεια παιδεία, την καθολική υγεία και την αξιοκρατική δημόσια διοίκηση; Για την κοινωνία των προσώπων, με συλλογική συνείδηση, στρατευμένη προς ένα αύριο ειρηνικό, αρμονικό με την φύση, μια κοινωνία νικητή στην ατέρμονη μάχη για επιβίωση;

Ο υπουργός οικονομικών, ένας λαμπρός άνθρωπος γεμάτος νέες ιδέες, έφερε τα άσχημα μαντάτα στον πρωθυπουργό.

-Έχω υπολογίσει με τους συνεργάτες μου, το κόστος των μεταρρυθμίσεων μας σε περίπου τριάντα δις ευρώ τον χρόνο. Το ποσό είναι τεράστιο. Κι αν με την μηχανοργάνωση, τον εξορθολογισμό των δαπανών και την βαριά φορολογία, που έχουμε επιβάλλει μπορέσουμε να εξοικονομήσουμε σχεδόν τα μισά, δεν βλέπω από πού θα αντλήσουμε τα υπόλοιπα.

-Αφού μπορούμε να εξοικονομήσουμε τα μισά, ας δανειστούμε τα υπόλοιπα, πρότεινε ο πρωθυπουργός.

-Δυστυχώς αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, απάντησε ο υπουργός. Ήθελα να το συζητήσουμε αυτό. Παρατηρούμε στο υπουργείο τον τελευταίο καιρό, μια τάση να μας δανείζουν ακριβότερα. Ενώ στην αρχή οι αγορές δέχθηκαν…

-Όταν αναφέρεσαι στις αγορές εννοείς προφανώς κάποιους οικονομικούς κύκλους, που αποτελούνται από συγκεκριμένα άτομα, που εκπροσωπούν αποκλειστικά και μόνο το εγώ τους αδιαφορώντας για οτιδήποτε ζωντανό πάνω στον πλανήτη, έτσι δεν είναι; Αναφέρεσαι στο κατεστημένο που έχει επιβληθεί πάνω στους αδύναμους πολιτικούς ανά τον κόσμο και που εκφράζει το παλιό, την συντήρηση της ανθρώπινης κοινωνίας, σωστά, ρώτησε αγριεμένος ο Πλάτων. Απεχθανόταν την γενική αναφορά που γινόταν στα άτομα αυτά με τον όρο ‘αγορές’. Πίσω από την λέξη αυτή κρυβόταν κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι και είχε φτάσει ο καιρός να βγουν στο προσκήνιο. Να δει ο κόσμος όλος τα αδίστακτα πρόσωπα που τον κρατούν μόνιμα αιχμάλωτο στην μιζέρια και την εξαθλίωση.

-Ναι… σωστά, απάντησε διστακτικά ο υπουργός. Συμμεριζόταν την άποψη του Πλάτωνα, αλλά η αυστηρότητα του βλέμματος και της φωνής του τον φόβισε. Ο Πλάτων του έκανε νόημα να συνεχίσει κι αυτός είπε: Όπως έλεγα οι αγορ… οι άνθρωποι που κρύβονται πίσω από τις διεθνείς οικονομικές εξελίξεις, ενώ είδαμε στην αρχή ότι δέχτηκαν με ενθουσιασμό την προσήλωσή μας στην ανάπτυξη και εξυγίανση της οικονομίας μας, τώρα φαίνεται ότι το κλίμα έχει αντιστραφεί. Όλοι οι επενδυτικοί οίκοι ανέβασαν συντονισμένα τα επιτόκιά τους Δεν μπορώ να το εξηγήσω, παρά μόνο…

-Μόνο με συλλογική συμφωνία θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, είπε σίγουρος ο Πλάτων και ο υπουργός κατένευσε συμφωνώντας απόλυτα.

-Συλλογική συμφωνία; Μεταξύ ποιών, ρώτησε προβληματισμένος ο πρωθυπουργός. Κλει-σμένος στον μικρόκοσμο του Μεγάρου, νόμιζε ότι ο υπόλοιπος κόσμος αδιαφορούσε για τα τεκταινόμενα στην χώρα τους. Απορροφημένος απ’ το έργο τους, σχεδόν αφελώς, αγνοούσε την μισητή ματιά που έριχναν πάνω τους οι βδέλλες του παγκόσμιου συστήματος!

-Μεταξύ όλων όσων αισθάνονται ότι απειλούνται, κύριε πρωθυπουργέ, απάντησε ο υπουργός. Και θεωρώ ότι αυτοί είναι αρκετοί! Είναι οι γιγάντιες τράπεζες κι επενδυτικοί όμιλοι, που διακρίνουν, ίσως όχι ακόμη ξεκάθαρα, έναν κίνδυνο για το σύστημά τους από την προσπάθειά μας. Και μαζί τους βεβαίως είναι οι πολυεθνικοί κολοσσοί, αλλά και οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών, που δεν θέλουν σε καμιά περίπτωση να δουν την εξουσία και το χρήμα να γλιστράει απρόσμενα από τα χέρια τους. Μπορεί να μας θεωρούν ανίσχυρους απέναντί τους, αλλά προφανώς δεν εγκρίνουν το πείραμά μας. Ξέρουν ότι είναι επικίνδυνο, γιατί αν πετύχει, τότε θα ακολουθήσει σαν ντόμινο κι ο υπόλοιπος πλανήτης. Αλλά νομίζω ότι δεν το βλέπουν ακόμη, είναι τόσο τυφλωμένοι από την παντοδυναμία τους, που θεωρούν δεδομένη την αποτυχία μας. Γι’ αυτό και είναι ακόμη πρόθυμοι να μας δανείσουν, έστω και πιο ακριβά για να μας στείλουν το κατάλληλο μήνυμα!

Οι τρείς άντρες σιώπησαν για λίγο αναλογιζόμενοι προβληματισμένοι τις προοπτικές τους. Ο Πλάτων, βέβαια δεν ήταν καθόλου προβληματισμένος όταν στράφηκε χαμογελώντας προς τον υπουργό και τον άκουσε να λέει:

-Εντελώς θεωρητικά μιλώντας έχουμε μια εναλλακτική στο πως θα βρούμε τα χρήματα που χρειαζόμαστε, χωρίς να απευθυνθούμε σ’ αυτούς. Ο πρωθυπουργός γύρισε κι αυτός προς το μέρος του με μια μικρή ελπίδα. Θα εξοικονομούσαμε ακριβώς το ποσό που μας λείπει αν μηδενίζαμε τις αμυντικές δαπάνες, είπε κι ένα αυθόρμητο γελάκι του ξέφυγε, λες και είχε ξεστομίσει κάτι τόσο προφανές, που απορούσε πως δεν το σκέφτηκαν νωρίτερα. Το γελάκι έδωσε γρήγορα την θέση του στην περιέργεια και την αμφιβολία, όταν ο Πλάτων δήλωσε αποφασιστικά:

-Κι αυτό ακριβώς θα κάνουμε, κύριοι. Θα μηδενίσουμε τις αμυντικές μας δαπάνες. Θα πάψουμε να χρηματοδοτούμε την αδηφάγο πολεμική μας μηχανή, γεμίζοντας τα ταμεία των «συμμάχων» μας και θα χρηματοδοτήσουμε τον πολιτισμό και την προστασία του περιβάλ-λοντος. Θα χρηματοδοτήσουμε το μέλλον μας!

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μηδένιζαν άμεσα, αλλά θα ελαχιστοποιούσαν την κρατική αμυντική δαπάνη. Το πρόγραμμα που είχε σε εξέλιξη ο Πλάτων σε συνεργασία με τους κορυφαίους επιστήμονες της χώρας, χωρίς ο πρωθυπουργός να γνωρίζει το παραμικρό, θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα. Η ολοκλήρωσή του σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν κομβικής σημασίας για την επιτυχία ή την αποτυχία του οράματός τους!

Ακολούθησε λοιπόν ένας οργασμός νομοσχεδίων, σαν αποτέλεσμα της κολοσσιαίας προσπάθειας απ’ όλα τα μέλη της κυβέρνησης. Οι υπουργοί ζούσαν κυριολεκτικά μες τα γραφεία τους, όπου συσκέπτονταν διαρκώς με τους άμεσους συνεργάτες τους, αλλά και με τον πρωθυπουργό και τον Πλάτων μέσω τηλεδιασκέψεων.Έτρωγαν και κοιμόνταν, ξυρίζονταν και μπανιαριζόταν με το μυαλό τους αφοσιωμένο στον μοναδικό τους σκοπό.

Κι αν θα θεωρούσαμε ίσως αυτονόητο, ότι η προσπάθειά τους θα συνοδευόταν από την καθολική αποδοχή του κόσμου, θα κάναμε σίγουρα λάθος. Διότι, ενώ οι μέρες κυλούσαν αργά το κατεστημένο της ελληνικής κοινωνίας άρχισε να αντιδράει απέναντι στην διαφαινόμενη ανατροπή του. Σιγά σιγά, ξεκίνησαν κάποια δημοσιεύματα στον τύπο και κάποια ρεπορτάζ στα κανάλια, φήμες, διαδόσεις ότι τα σχέδια του πρωθυπουργού ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Τον κατηγορούσαν ότι κυνηγώντας μια ουτοπία, κι ας είχε ίσως τις καλύτερες προθέσεις ρίσκαρε το ίδιο το μέλλον της χώρας. Και των επόμενων γενιών των Ελλήνων! Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που ελέγχονταν από το Κεφάλαιο, σε συνεργασία με την Εκκλησία, ξεκίνησαν μια προπαγάνδα, που σαν μοναδικό στόχο είχε την σταδιακή απεμπλοκή, την απαγκίστρωση του λαού από την γητευτική επίδραση του Πλάτων. Και σιγά σιγά έμοιαζε να πετυχαίνουν τον σκοπό τους!

Οι πολίτες άρχισαν να αναρωτιούνται, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται ακόμη κι αυτοί που ευνοούνταν ξεκάθαρα από την αλλαγή πολιτικής που επιχειρούσαν, για το μέλλον της πατρίδας και των παιδιών τους. Άκουγαν φοβισμένοι τα ρεπορτάζ, που φανέρωναν μια άγρια κερδοσκοπία από τις διεθνείς αγορές εις βάρος του ελληνικού κράτους. Τα επιτόκια δανεισμού ανέβηκαν απότομα και διατηρήθηκαν σε αφύσικα υψηλά επίπεδα. Οι Αγορές ήθελαν θυσίες από τον ελληνικό λαό, κάθε άλλο παρά τις σοσιαλιστικές, που οραματιζόταν ο πρωθυπουργός. Ζητούσαν ρυθμίσεις υπέρ της ελευθερίας, όπως το αποκαλούσαν, της αγοράς, ενώ ο Πλάτων έβλεπε μόνο μια λέξη στα θέλω τους. Ασυδοσία! Απαιτούσαν αίμα για να εξευμενιστούν οι θεοί της οικονομίας! Όταν λοιπόν κατέστει αναπόφευκτη μια συνταγματική μεταρρύθμιση, που θα έδινε στην κυβέρνηση και κυρίως στον πρωθυπουργό την δυνατότητα να επεμβαίνει άμεσα στην λειτουργία του Κεφαλαίου, στην ουσία βέβαια θα του έδινε την δύναμη του «Αποφασίζω και διατάζω!», όλοι προεξόφλησαν την αποτυχία της. Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο!

Το κανάλι της βουλής είχε σίγουρα την μεγαλύτερη τηλεθέαση όλων των εποχών εκείνο το βροχερό απόγευμα του Νοεμβρίου. Οι πολίτες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας συντονίστηκαν μαζικά για να παρακολουθήσουν την κρίσιμη ψηφοφορία της συνταγματικής μεταρρύθμισης, μιας ρύθμισης που έδινε υπερεξουσίες σε έναν μόλις άνθρωπο.Τον πρωθυπουργό. Χρειαζόταν βεβαίως η αυξημένη πλειοψηφία, των διακοσίων είκοσι από τους τριακόσιους της βουλής για να επικυρωθεί αυτή η αλλαγή, όταν η ισχνή κυβερνητική πλειοψηφία, συνδυασμένη έστω με τις ψήφους των κομμάτων της αριστεράς, με το ζόρι συγκέντρωνε εκατόν ογδόντα ψήφους. Τζίφος λοιπόν; Η δυσαρέσκεια των βουλευτών, αλλά και των πολιτών που συμφωνούσαν με την πρωτοβουλία της κυβέρνησης, βλέποντας ότι οι ιστορικές στιγμές που ζούσαν σε ένα μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον απαιτούσαν δυναμική ηγεσία, σίγουρα όχι αγκυλωμένη από τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, ερχόταν σε άμεση αντιδιαστολή με τα πλατιά χαμόγελα των αντιρρησιών της ρύθμισης.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ξεκαθαρίσει στον πρωθυπουργό ότι το κόμμα του θα καταψηφίσει την ρύθμιση, διότι την θεωρούσε τόσο αντιδημοκρατική (λες και οι τωρινές εξουσίες του εκάστοτε πρωθυπουργού δεν τον έκαναν ήδη απόλυτο άρχοντα) όσο και καταδικαστική για την χώρα μας. «Οι αγορές δεν πρόκειται να μας συγχωρήσουν ποτέ!», ήταν η ακριβής του δήλωση. Και χωρίς της ψήφους του κόμματός του, όπως και της ουράς του, του ακροδεξιού κόμματος, το Σύνταγμα θα έμενε αναλλοίωτο.

Ο πρωθυπουργός μπήκε στην αίθουσα και πήρε την θέση του. Δεξιά του στοιχήθηκαν τα μέλη της κυβέρνησής του και όλοι οι τριακόσιοι της βουλής διέλυσαν τα πηγαδάκια που είχαν σχηματίσει και βολεύτηκαν στις καρέκλες τους με την σιωπή να απλώνεται αργά μες την αίθουσα. Η αποτυχία του ήταν προδικασμένη, ακόμη κι απ’ τα μέλη του κόμματός του, κι όμως το ειρηνικό, και συνάμα ήρεμο πρόσωπο του πρωθυπουργού, πυροδότησε ψιθύρους απορίας κι αγωνίας. Αναρωτήθηκαν όλοι, κυρίως οι πολιτικοί του αντίπαλοι, τι μπορεί να σχεδίαζε, τι ήταν αυτό που τον έκανε να φαίνεται τόσο σίγουρος, με το χαμογελαστό κι ειρηνικό πρόσωπο ενός πατέρα που διαβάζει τα οριστικά κι άριστα αποτελέσματα των παιδιών του. Έμοιαζε λες και είχε στήσει το αποτέλεσμα. Η σκέψη όλων πήγε αναπόφευκτα στο πρόσωπο των ημερών και κοίταξαν γύρω τους ψάχνοντας την αίθουσα. Ο Πλάτων δεν φαινόταν πουθενά!

Ο πρόεδρος της βουλής κήρυξε την έναρξη της συνεδρίασης και ο πρωθυπουργός πήρε την θέση του στο βήμα. Κι ενώ άρχισε να τους μιλάει για τα όνειρα που απέκτησε πρόσφατα και για την μοναδική ευκαιρία που θα είχαν όλοι οι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού να γράψουν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας, απλώς και μόνο ψηφίζοντας ναι στο πρώτο Σύνταγμα της Νέας Εποχής, έξω απ’ το γραφείο του πρωθυπουργού στην βουλή, λίγες δεκάδες μέτρα μακριά από την αίθουσα της ολομέλειας, ο Οδυσσέας, μαζί με άλλους δυο άντρες έστεκε άγρυπνος φρουρός για ότι διαδραματιζόταν μέσα σ’ αυτό.

Ο Πλάτων καθόταν σταυροπόδι στο παχύ χαλί, που κοσμούσε το πάτωμα και ήταν στραμμένος προς την κατεύθυνση που ο όρθιος πρωθυπουργός διάβαζε τον λόγο του. Τα μάτια του ήταν σφαλιστά κι όμως τα βλέφαρά του έπαιζαν πέρα δώθε, λες και κοιμόταν και κάποιο όνειρο ή εφιάλτης τον είχε επισκεφτεί. Η αναπνοή του ήταν γρήγορη, αλλά σταθερή. Το δέρμα στο πρόσωπό του ήταν ήρεμο και λείο, χωρίς ίχνος ρυτίδας να μαρτυράει ένταση και αγωνία. Είχε καταφέρει σε μικρό χρονικό διάστημα να πραγματοποιήσει το σκοπό του, να συντονιστεί με τα μυαλά, όλων των ανθρώπων που βρισκόταν στην αίθουσα, καθώς άκουγαν τον πρωθυπουργό να τους μιλάει:

«…ο αυτοσχηματισμός της κοινωνίας μας αφορά αποκλειστικά στο πολιτικό πράττειν και μόνο. Σε αντίθεση με τα πιστεύω των φωστήρων του καπιταλισμού η πολιτική σκέψη που δέχεται την κοινωνία ως αυτοδημιουργούμενης, αυτοστοχαστικής και αυτόνομης συλλογικότητας, αποτελούμενη από άτομα ικανά να «άρχουν και να άρχονται», όπως λέει ο Αριστοτέλης, είναι ο μόνος δρόμος για μια θέσμιση της κοινωνίας που επιδιώκει την μακροπρόθεσμη επιβίωση κι ανάπτυξη της κοινωνίας των προσώπων και όχι της αποκλειστικής ικανοποίησης των αναγκών που εισάγει ο αχαλίνωτος καπιταλισμός … απαιτείται ένας νέος συμβολισμός, μια σιωπηλή επανάσταση για την εκπλήρωση των ονείρων των ελλήνων πολιτών…»

Τα λόγια του πρωθυπουργού ήταν αυστηρά, φιλοσοφημένα, αλλά γλυκά, σχεδόν μελιστάλαχτα. Περιέγραφαν ένα ονειρικό κράτος, τον παράδεισο επί Γης, και τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν πραγματικότητα μέσω της εξουσίας, που θα του έδιναν εάν ψήφιζαν ναι, ώστε να μπορέσει να εργαστεί πανίσχυρος δίπλα στον Πλάτων για το καλό όλων. Κι όμως ανάμεσα στις καρδιές που έλιωναν από την προσμονή της ευτυχίας μπρος στους τηλεοπτικούς δέκτες, βρισκόταν κι άλλες, παγερές σαν πέτρες. Καρδιές σκληρές κι αδυσώπητες, που βρισκόταν μες την αίθουσα και γύρευαν να γεμίσουν το είναι τους μόνο με δόξα και χρήμα. Ο Πλάτων μέτρησε τις ειρηνικές καρδιές, αυτές που πάλλονταν πιο κοντά στον παλμό του. Κόντευαν τις διακόσιες πενήντα. Ένα χαμόγελο θριάμβου σφράγισε την απόφαση του. Μια μικρή ανταρσία θα διαδραματιζόταν στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιοι ίσως έχαναν την θέση τους λόγω της μη στρατιωτικής τους υπακοής στην γραμμή του κόμματος και σίγουρα οι ζωές λίγων θα γινόταν πιο δύσκολες όμως το διακύβευμα ήταν μεγάλο, τεράστιο για να αφεθεί στην τύχη!

Ο Πλάτων φύτεψε στο είναι του καθενός μια λέξη,

«ΝΑΙ!»

κι αποσυνδέθηκε απ’ τα μυαλά τους, περνώντας γοργές και βαθιές ανάσες. Η κούραση του ήταν λίγη, σχεδόν ανεπαίσθητη και σίγουρα όχι όπως τις προηγούμενες φορές,. Ένιωσε ηδονή, μια σκληρή στύση να ορθώνεται επιβλητικά, καθώς βίωνε τον εαυτό του, το μυαλό και το σώμα να δυναμώνει κι άλλο! Έμεινε έτσι ακίνητος και μόνος, συντροφιά με την αιώνια σιωπή, σαφώς ευχαριστημένος από την προσπάθεια του, να περιμένει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας.

Η ομιλία του πρωθυπουργού τελείωσε, όπως και αυτές των αρχηγών των κομμάτων της αντι-πολίτευσης, που την ακολούθησαν. Οι πολίτες παρακολούθησαν μια τυπική βουλευτική μονομαχία, όπου όλοι οι ομιλητές φάνταζαν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους, στην δικιά τους γυάλα, εθισμένοι στην ακράδαντη πίστη στην μοναδική τους κι απόλυτη αλήθεια. Ο πρόεδρος του Κοινοβουλίου άρχισε την αλφαβητική ανάγνωση των ονομάτων για την προσέλευση των βουλευτών στην διαδικασία της ψηφοφορίας.

Κι ενώ οι βουλευτές που υπερασπίζονταν την συνταγματική αλλαγή προσέρχονταν χαρούμενοι κι έριχναν την ψήφο τους, κάποιοι στεκόμενοι για λίγο ώστε να αποθανατιστεί αυτή η στιγμή από ένα αόρατο πλήθος φωτογράφων, αρκετοί από τους συνάδελφούς τους που είχαν ρητή εντολή να ψηφίσουν όχι, έμοιαζαν με ανθρώπινες παγοκολόνες. Πολλοί προσέρχονταν στην κάλπη σίγουροι για το όχι τους, κάποιοι άλλοι όμως στέκονταν ακίνητοι στις έδρες τους, με το βλέμμα θολό και καρφωμένο στο κενό. Κι η εξήγηση ήταν πολύ απλή όσο κι αν προκαλούσαν βλέμματα περιέργειας από τους συναδέλφους γύρω τους.

Είχαν όλοι τους την εντύπωση, ότι ενώ ξεκίνησαν να γράψουν «Όχι», τελικά, μια ακατανόητη δύναμη τους οδήγησε τελικά στο να γράψουν «Ναι». Λες και το ίδιο τους το μυαλό παραπλανήθηκε, ξεγελάστηκε απ’ το πονηρό τους χέρι. Κρατούσαν τον κλειστό φάκελο κι ένιωθαν απολύτως σίγουροι, θα ορκίζονταν στην ζωή τους, ότι ο φάκελος έγραφε ένα μεγαλοπρεπέστατο κι ηρωικό «Όχι». Όχι, για χάρη του κόμματος και της πλουτοκρατίας, ακόμη κι απέναντι στις επιταγές της αδύναμης καρδιάς τους. Όχι, αλλά ναι! Μόλις το είχαν γράψει κι όμως κάποια άγνωστη φωνή τους ψιθύριζε συνωμοτικά ότι αν άνοιγαν τον φάκελο θα διάβαζαν ένα ξεκάθαρο «Ναι». Γραμμένο από ποιον; Και πώς; Ταυτόχρονα στράφηκαν ακόμη μια φορά δεξιά κι αριστερά σαν φοβισμένα κουτάβια ψάχνοντας για τον αόρατο εχθρό! Δεν είδαν παρά τα χαμογελαστά πρόσωπα των πολιτικών τους αντιπάλων και κυρίως τα άγρια μούτρα των συμμάχων τους. Αυτών που όντας ψηλά στην ιεραρχία του κόμματος τους κάρφωναν τόσο άπληστα που οι κατηγορίες έμοιαζαν έτοιμες να δραπετεύσουν απ’ τα στόματά τους.

«Άντε… τελείωνε! Τι κάθεσαι σαν χάνος; Πήγαινε να ψηφίσεις αυτό που σου είπαμε!»

Σηκώθηκαν συγχρονισμένα ο ένας μετά τον άλλο και πλησίασαν διστακτικά την κάλπη. Ψήφισαν όλοι γρήγορα και βγήκαν βιαστικά από την αίθουσα παίρνοντας βαθιές ανάσες για να οξυγονώσουν τους τρομοκρατημένους τους εγκεφάλους. Στο τέλος μόνο ένας απ’ τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης αγωνίζονταν με τον εαυτό του ακόμη μπροστά στην κάλπη. Κοιτούσε επίμονα τον φάκελο, προκαλώντας την απορία των υπαλλήλων της γραμματείας. Στράφηκε ψηλά και είδε τον πρωθυπουργό να τον κοιτάζει με ένα μειδίαμα ικανοποίησης. Η ενέργεια που έπρεπε να κάνει ήταν αναπόφευκτη, όσο κι αν αισθάνονταν την μέγγενη της γνώσης του τι είχε ψηφίσει τελικά να του κλείνει τον λαιμό, καθώς αγωνιζόταν ενάντια στην παντοδύναμη θέληση του μυαλού του να ρίξει τον φάκελο στην κάλπη και να σηκωθεί να φύγει. Δεν είχε συμφωνήσει να κάνει κάτι τέτοιο στις συνομιλίες που είχε με τους δεξιούς ηγέτες της Ευρώπης. Κάθε άλλο μάλιστα! Κι όμως όσο ακατανόητο κι αν φαίνονταν είχε συναινέσει. Ο βουλευτής, που ήταν ταυτόχρονα και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης άφησε τον φάκελο να πέσει μες την κάλπη με το «Ναι» γραμμένο από ένα τρεμάμενο χέρι, όταν είδε για μόλις μια στιγμή μια σκοτεινή σκιά να σκεπάζει το οπτικό του πεδίο, ένιωσε ζαλάδα, του φάνηκε ότι όλα σκοτείνιασαν με μιας, μια ενοχλητική σκοτοδίνη. Κι αμέσως χάθηκε!

Τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν μετά από μια ώρα ήταν θριαμβευτικά και συνοδεύτηκαν από χειροκροτήματα και ιαχές θριάμβου των περισσότερων βουλευτών, όταν ο πρόεδρος της βουλής τα ανακοίνωσε. Διακόσια πενήντα δυο «Ναι» έναντι μόλις σαράντα οκτώ «Όχι» ήταν το τελικό αποτέλεσμα που αντικατόπτριζε ξεκάθαρα την βούληση των εκλεκτών του ελληνικού λαού! Η συνταγματική μεταρρύθμιση πέρασε εδραιώνοντας την απόλυτη κυριαρχία του πρωθυπουργού και των ιδεών του Πλάτων. Έμενε τώρα μια κρίσιμη συνάντηση σε λίγες εβδομάδες των ηγετών της Ευρώπης, όπου σχεδίαζαν να τους παρουσιάσουν το σχέδιο τους για ένα διαφορετικό μοντέλο ανάπτυξης, μια αρτιότερη μελλοντική θέσμιση της κοινωνίας. Δούλευαν πυρετωδώς σιγουρότεροι από ποτέ για την ολοκλήρωση του εγχειρήματός τους, κάτι που φαίνονταν στο μόνιμα κολλημένο χαμόγελο στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και την καλή διάθεση του Πλάτων. Καλή διάθεση που συνοδευόταν συχνά από ένα παρατεταμένο βλέμμα στο κενό. Κάτι κατέτρωγε τον Πλάτων, όχι βέβαια την σκοτεινή Σκιά, αλλά τον φοβισμένο και κρυμμένο στα βάθη του μυαλού του ανθρώπινο εαυτό του!

Ο Πλάτων επέστρεφε λοιπόν αργά κάθε βράδυ στο σπίτι στον λόφο και ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί. Παράλληλα με την οργάνωση του κυβερνητικού έργου επιθεωρούσε και τις εντατικές εργασίες της ομάδας των επιστημόνων και του έργου που τους είχε αναθέσει. Η Νεφέλη αισθανόμενη ένα τεράστιο κενό από την απουσία του, άλλαξε το ωράριο του ύπνου της θέλοντας να τον βλέπει όταν έμπαινε στο δωμάτιο την νύχτα και της χαμογελούσε, όταν ξάπλωνε δίπλα της και την αγκάλιαζε στοργικά, φιλώντας την στα χείλη. Ήθελε να είναι ξύπνια όταν γλίστραγε αργά το χέρι του στην πλάτη της, αλλά κι όταν άγγιζε την κοιλίτσα της, που είχε αρχίσει να φουσκώνει, λίγο πριν φύγει το πρωί. Λίγες στιγμές μέσα σε ολόκληρο εικοσιτετράωρο ήταν οι προσωπικές τους, αδυνατούσαν να σβήσουν την δίψα της για αυτόν. Λάτρευε την δονκιχωτική του νοοτροπία, το κυνήγι του ιδανικού του με επιμονή και πείσμα και ταυτόχρονα την έθλιβαν οι συνέπειες αυτού. Η ψυχική του απομόνωση και το προσπέρασμα της καθημερινότητας. Δεν την πείραζε όμως, θα έπαιρνε από αυτόν ότι της έδινε, ακόμη και τα ψίχουλα!

Ένα βροχερό απόγευμα όμως, κι ενώ μολυβένια σύννεφα είχαν συγκεντρωθεί στον ουρανό της Αθήνας, της έκανε την καλύτερη έκπληξη, που θα μπορούσε. Χτύπησε την πόρτα του δωματίου της και οι αισθήσεις της οξύνθηκαν με μιας, αφού ποτέ δεν την ενοχλούσαν στο δωμάτιο της οι άντρες της ασφάλειάς της.

-Παρακαλώ, ρώτησε με ένα κύμα περιέργειας να την διαπερνά.

Η πόρτα άνοιξε, σπρωγμένη από κάποιο χέρι, αργά. Τόσο αργά που το κύμα περιέργειας φούσκωσε απότομα κι αυτή έσκυψε μπροστά να δει ποιος είναι. Τον είδε να στέκεται, ακουμπι-σμένος στο κάσωμα της πόρτας, χαμογελώντας και περιμένοντας. Τι άλλο από την αντίδρασή της!

-Πλάτων, αναφώνησε έκπληκτη, αλλά και γεμάτη από ευτυχία. Τι κάνεις εσύ εδώ τέτοια ώρα; ρώτησε τρέχοντας και πηδώντας στην αγκαλιά του. Γαντζώθηκε πάνω στο στιβαρό του κορμί, σφίγγοντας με τους μηρούς την μέση του, περνώντας τα δάχτυλά της στα μαλλιά του και άρχισε να τον φιλά γλυκά, αργά στην αρχή, σε όλο του το πρόσωπο. Έφτασε στα χείλη του, του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί, οι γλώσσες τους χόρεψαν ένα ρυθμικό ταγκό για κάμποσα δευτερόλεπτα και μετά τον αγκάλιασε με όλη της την δύναμη.

-Μου λείπεις, μωρό μου. Μου λείπεις αφάνταστα, ψιθύρισε στο αυτί του, χώνοντας την γλώσσα της μέσα, προκαλώντας του ένα ηλεκτρικό φορτίο στην σπονδυλική του στήλη κι ενώ τα χέρια της προσπαθούσαν να τον κολλήσουν πάνω της.

Αισθάνθηκε με ευχαρίστηση τα χέρια του να χουφτώνουν τον σφιχτό της πισινό με πάθος, ένιωσε τα χείλη του να κολλάνε απαλά πάνω στον λαιμό της και κατάλαβε ότι προχωρούσε προς το κρεβάτι, ενώ άκουσε τον χτύπο της πόρτας να ασφαλίζει πίσω της τον έρωτά τους από κάθε αδιάκριτο βλέμμα.

Ο Πλάτων σταμάτησε και η Νεφέλη ποθούσε να πέσουν μαζί στο κρεβάτι. Είχε ανάψει ολόκληρη, αυτό όμως δεν την εμπόδισε να αντιληφθεί ότι όλα είχαν παγώσει απότομα. Τίποτα δεν συνέβαινε. Τραβήχτηκε λίγο πίσω και κοίταξε τον Πλάτων. Είχε γύρει το κεφάλι του στο στέρνο της και τώρα αυτός την έσφιγγε με δύναμη πάνω του.

-Πλάτων; Τι συμβαίνει, ρώτησε διστακτικά, αλλά μέσα της ίσως κατάλαβε.

Αυτός σήκωσε το κεφάλι του αργά και την κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα, που προσπαθούσαν να απορροφήσουν την εικόνα της, το φώς που εξέπεμπε το πρόσωπό της. Της φάνηκε πως είδε τους δυο ήλιους να περιμένουν υπομονετικά στο παρασκήνιο. Είχαν δώσει οικιοθελώς την θέση τους σε δυο μπλε χάντρες που ατένιζαν στωικά το ομορφότερο πλάσμα του κόσμου.

-Σ’ αγαπώ, Νεφέλη! Είσαι ότι καλύτερο έχει συμβεί στην ζωή μου. Είσαι … σταμάτησε και άρχισε να την φιλά. Το κορίτσι ανταποκρίθηκε, γλιτώνοντας τον από την πικρή αλήθεια.

Την ξάπλωσε στο κρεβάτι απαλά, σαν το πιο εύθραυστο και πολύτιμο τρόπαιο. Την έγδυσε αργά και τρυφερά και στην συνέχεια αφέθηκε στα χέρια της. Κοιτάζονταν διαρκώς αν και παρέμειναν σιωπηλοί. Δυο-τρία χαμόγελα αμηχανίας ήταν τα μόνα που αλλοίωσαν τα πρόσωπά τους, δυο πρόσωπα που ακτινοβολούσαν πιο δυνατά από ποτέ την κατανόηση και την παραδοχή. Έκαναν έρωτα εξίσου σιωπηλά, τα κορμιά τους όμως ενώθηκαν τόσες φορές, με τόσο διαφορετικούς τρόπους, με φλογερό πάθος και στο τέλος έμειναν αγκαλιασμένοι με τέτοιο τρόπο, που κοιτώντας τους κάποιος θα νόμιζε ότι τα κορμιά τους αγωνίζονταν να γίνουν ένα.

Κοιμήθηκαν βαθιά κι ευτυχισμένοι. Πρώτα αφέθηκε στον ύπνο η Νεφέλη κι ύστερα ο Πλάτων. Έμεινε για λίγο να την κοιτάζει, καθώς κοιμόταν γραπωμένη πάνω του, ξέροντας ότι αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν δύσκολο. Ακόμη και για αυτόν, τον καινούριο του εαυτό που είχε αναλάβει τα ηνία του είναι του! Έκλεισε τα μάτια του πριν προλάβει ο πειρασμός να αναπτύξει τα ακλόνητα επιχειρήματά του κι αφέθηκε κι αυτός στην γαλήνια θάλασσα του βαθύ ύπνου.

Σηκώθηκε μετά από λίγες ώρες κι ενώ η νύχτα έξω σκέπαζε ακόμη τα πάντα και οι στάλες της βροχής έπαιζαν το δικό τους ορχηστρικό κομμάτι, καθώς τσακιζόταν πάνω στην πέτρινη σκεπή, στα γυάλινα παράθυρα και τα ξύλινα παραθυρόφυλλα. Κοίταξε το κορίτσι, που φαινόταν τόσο ήρεμο, λες και ήξερε, λες και το είχε αποδεχθεί! Μια υποψία χαμόγελου στο ειρηνικό της πρόσωπο του έδωσε το κουράγιο, που έψαχνε. Ντύθηκε σιωπηλά και βγήκε από το δωμάτιο. Επέστρεψε μετά από λίγο. Πλησίασε και πάλι το κορίτσι και κάθισε δίπλα της. Αυτή αισθανόμενη σε κάποιο άλλο επίπεδο την παρουσία του άπλωσε το χέρι της να τον αγγίξει. Ακούμπησε με τα ακροδάχτυλά της το γόνατό του και έσφιξε το χέρι της χαμογελώντας. Ο Πλάτων χαμογέλασε κι αυτός από την αθώα μαρτυρία της αγάπης της.

«Γιατί να μην είναι δικιά μου για πάντα; Γιατί;» ρώτησε το ανθρώπινο κομμάτι του μυαλό του θλιμμένα. Καμιά απάντηση δεν ήρθε από τον νέο του εαυτό, που άφηνε την θλίψη να εκφραστεί ελεύθερα, προσδοκώντας μόνο και μόνο την λύτρωση και την αποδοχή!

Χάιδεψε τον αριστερό της γλουτό και το κορίτσι λίκνισε ηδονικά το κορμί της. Ήταν διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία του να ικανοποιήσει το χρέος του απέναντι σ’ αυτό το κορίτσι που είχε αγαπήσει κάτω απ’ το αυγουστιάτικο φεγγάρι και την αίσθηση του καθήκοντος και της ευθύνης απέναντι στο ανθρώπινο είδος. Μακάρι να σχιζόταν στα δυο.

Τρομοκρατημένος από την σκέψη αυτή και φοβούμενος ότι η θέα του κορμιού της καθώς κινούταν ψάχνοντας αγωνιωδώς για το δικό του θα τον αποθάρρυνε, ενήργησε πριν προλάβει να σκεφτεί άλλο. Με μια κίνηση πίεσε τον γλουτό ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη και έμπηξε γρήγορα την βελόνα στο ζεστό της κωλομέρι. Ύστερα ώθησε αργά το φάρμακο μες το κορμί της.

Η Νεφέλη δεν ένιωσε σχεδόν τίποτα. Απλώς ο ύπνος της βάθυνε και θα διαρκούσε λίγο πε-ρισσότερο και δεν θα τον έβλεπε, όπως έλπιζε το πρωί, δεν θα τον φιλούσε για καλημέρα. Θα ξυπνούσε κάπου αλλού, εκεί όπου θα την πήγαιναν μετά από εντολή του Πλάτων, οι άντρες της ασφάλειάς της, που μπήκαν μετά από λίγο στο δωμάτιο, συνοδεία του γιατρού.

Ο Πλάτων την είχε ντύσει και στεκόταν δίπλα της χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. Την κοίταζε απαθής, κανένα συναίσθημα δεν καθρεφτιζόταν στο σκληρό του πρόσωπο. Μπορεί μέσα του, στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς του η αγάπη και η ηδονή που είχε νιώσει να άγγιζαν με τρόμο τον πιο σκληρό πόνο και να έκλαιγαν γοερά με καυτά δάκρυα κι ακόμη και το υπεράνθρωπό μυαλό του, η τρομερή Σκιά, να πάλευε με μια περίεργη αίσθηση, μια μεθυστική και δυνατή γεύση που πλημμύριζε την γλώσσα του

«Αυτή είναι τελικά η γεύση της αγάπης;»

αλλά στον φυσικό κόσμο, οι άντρες είδαν το πιο ψυχρό βλέμμα που θα αντίκριζαν ποτέ. Μια άκαμπτη μάσκα από δέρμα, δύο ψυχρά γυάλινα μάτια, λες και η κοπέλα αυτή του ήταν τελείως άγνωστη, λες και δεν περίμενε το παιδί του, λες και δεν την είχε αγαπήσει ούτε στάλα. Μια κοπέλα που ίσως δεν την ξανάβλεπε ποτέ!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΝΟ 12

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Πληροφορίες

Αρχειοθήκη ιστολογίου